هدایتی خوب، هدایتی بد

حسین هدایتی همان روزی که به حکم دولت مدیر یکی از بزرگ ترین باشگاه های آسیا شد، راه صد ساله را طی کرد؛ امروز چطور می شود گریبان چند فوتبالیست را گرفت که چرا با او حشر و نشر داشته اند؟

به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: همزمان با آغاز محاکمه علنی حسین هدایتی، بحث سابقه حضور او در فضای فوتبال ایران بار دیگر بسیار داغ شده است؛ آن قدر که گفته شد کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال قصد دارد آن دسته از بازیکنان، مربیان و پیشکسوتان پرسپولیسی را که در گذشته هدایایی از هدایتی دریافت کرده اند، احضار کند. همزمان، حتی زمزمه هایی در مورد لزوم باز پس دادن این هدایا به دولت نیز مطرح شده که این یک موضوع صرفاً حقوقی است و وارد آن نمی شویم اما ابهامات در مورد بخش اول بسیار زیاد است. به چند نکته مهم توجه کنید.

یک - بارها در مورد آفت حضور ماجراجویانه امثال حسین هدایتی در فوتبال ایران نوشته ایم و پس از این نیز چنین خواهیم کرد. به دفعات گفته شده در شرایط فعلی که فوتبال ایران به دلایل متعدد از نظر تجاری «سودآور» نیست، دلیل موجهی وجود ندارد که یک تاجر حساب گر، اندوخته و ثروتش را وارد این حوزه کند و در یک مسیر بی بازگشت به کار ببندد. بنابراین احتمال قابل توجهی وجود دارد که برخی از سرمایه گذاران بخش خصوصی فوتبال ایران به دنبال مقاصد جانبی و احیاناً مخرب باشند. این مساله قطعاً یک «آفت» است و در آن شکی وجود ندارد.

دو - در عین حال اما سوال کلیدی این است که وقتی یک نفر با برچسب «هوادار متمول» به باشگاه های پر هوادار نزدیک می شود و آزادانه دست به بذل و بخشش در این تیم ها می زند، چطور باید بازیکن و مربی و پیشکسوت را از همنشینی و مراوده با او بر حذر داشت؟ حسین هدایتی قبل از بازداشت، حداقل به مدت 10 سال در فضای فوتبال ایران نفس کشیده، انواع تریبون ها از سوی رسانه های دیداری، شنیداری و نوشتاری در اختیارش قرار گرفته و بدون مزاحمت بر شهرتش افزوده است. اصلاً چرا راه دور برویم؟ حدود یک سال پیش، برنامه نود در پرونده محرومیت مهدی طارمی مصاحبه ای چند قسمتی از هدایتی پخش کرد و او را در لوکیشنی لوکس و شاهانه به تصویر کشید. آیا مجموعه این عوامل، سند مقبولیت هدایتی نبوده است؟ در این صورت یک بازیکن کم سواد فوتبال یا یک پیشکسوت فقیر و نیازمند از کجا باید مطلع باشد که اموال او آلوده است و نباید مثلاً هدیه ای از وی قبول کند؟ درست تر این بود که نهادهای نظارتی مرتبط با فوتبال در همان زمان با موضوع برخورد می کردند، نه امروز که کار هدایتی به دادگاه کشیده و تاختن به او کار دشواری نیست.

سه - یک نکته تامل برانگیز! در حالی امروز قرار بر مواخذه صله بگیران از هدایتی است که نامبرده در شهریورماه 87 رسماً به عضویت هیأت مدیره باشگاه پرسپولیس درآمد و سپس ظرف مدت کوتاهی رئیس هیأت مدیره شد. زیر حکم او را هم محمد علی آبادی، رئیس وقت سازمان تربیت بدنی و معاون پیشین محمود احمدی نژاد امضا کرده بود. پرسش اینجاست که وقتی بالاترین مقامات دولتی یک نفر را بر چنین مسند و منصبی می نشانند، عامه مردم از کجا باید به صلاحیت او شک کنند؟ حسین هدایتی همان روزی که به حکم دولت مدیر یکی از بزرگترین باشگاه های آسیا شد، راه صد ساله را طی کرد؛ امروز چطور می شود گریبان چند فوتبالیست را گرفت که چرا با او حشر و نشر داشته اند؟

چهار - مساله دردناک این است که ظاهراً ما دو نوع حسین هدایتی داشته ایم؛ یکی خوب و سالم و دیگری مضر و ناسالم. تا زمانی که جناب «عابربانک» در فوتبال ریخت وپاش می کرد، پرداخت بخشی از دستمزد کارلوس کی روش را بر عهده می گرفت و حتی به قهرمانان کشتی فرنگی پژو 206 می بخشید، مدیران از زیر کار در روی ورزش او را حلواحلوا می کردند، اما امروز که دست او در بند است سراغ سکه بگیرها را می گیرند. اگر قرار است فلان پیشکسوت پرسپولیس بابت هدیه گرفتن از هدایتی محاکمه شود، چرا کمیته اخلاق سراغ مدیران ارشد وقت فدراسیون فوتبال نمی رود؟ چرا از آنها نمی پرسد هدایتی در اردوی تیم ملی چه می خواست و ادعاهای متعدد در مورد پرداخت بخشی از دستمزد کی روش از سوی او چقدر صحت دارد؟

پنج - هرگز وکیل مدافع رفقای مجیزگوی هدایتی نیستیم. کاش اصلاً هر که یک ریال از او گرفته، محکوم شود که دو ریال برگرداند. با این وجود، حتی در این صورت هم هیچ یک از ابهامات بالا از بین نمی رود. در حاشیه پرونده مزبور یک نکته مهم دیگر هم وجود دارد. آیا هدایتی تنها سرمایه گذار مساله دار فوتبال ایران بوده است؟ آیا ممکن نیست همین حالا «هدایتی» های دیگری مشغول ریخت وپاش های بحث برانگیز باشند؟ کاش کمیته اخلاق این بار برای برخورد با ناپاکی منتظر زمین خوردن افراد احتمالی مورد نظر نباشد و اگر واقعاً بوی نامطبوعی استشمام می کند، از حالا اهالی فوتبال را از مصاحبت با آنها بر حذر دارد؛ وگرنه معما چو حل گشت، آسان شود!