هرچند ناقص اما پرسپوليس سازمان دفاعى دارد

كرانچار به خوبى بازيكنان خود را شناخته بود اما در نگاهى منصفانه نبايد اين گونه قلمداد كرد كه او براى پرسپوليس هيچ كارى نكرد.

 كرانچار شايد اگر يك سال ديگر مى ماند پرسپوليس را به آنچه ادعا كرد مى رساند اما بدون هيچ ترديدى اين اتفاق با تلفات بسيارى روى مى داد كه از دست رفتن يكسرى بازيكنان حداقل آن بود. در واقع او تا مى خواست قابليت ها را بشناسد. بازيكنانى مثل آرفى و پروين از دست مى رفتند. كرانچار البته براى دايى ارث وميراث خوبى هم به جاى گذاشته است. پرسپوليس خيلى بى سروصدا صاحب يك ساختار دفاعى شده است. البته نه اينكه با پديده كاملى روبرو باشيم اما همين مقدار هم كمتر در فوتبال ايران ديده مى شود. سرخپوشان هرچند هنوز به دليل ويژگى هاى ذاتى مدافعان خود به ويژه ۲ مدافع وسطشان و البته اشتباهات دروازه بانى روى ضدحملات و ضربات ايستگاهى گاهى غافلگير مى شوند اما از يك دفاع نظام مند برخوردار شده اند كه عدم تغيير معنادار در كيفيت حتى با وجود تغيير نفرات از نشانه هاى آن است. اين مسأله يك فرصت مغتنم براى على دايى است تا بعد از اينكه يك بار از حاصل كار ورنر لورانت بهره برد اين بار كاخ خود را روى زيربنايى كه كرانچار فراهم كرده است بنا كند. او حالا با آسودگى خاطر مى تواند روى ساختار هجومى تيم خود كار كند و با توجه به تمام انتقاد هايى كه به دليل اتلاف زمان و سرمايه ها به وى داشتيم انصاف نبود آنچه را كه انجام داد و سهمش از موفقيت هاى آينده را ناديده بگيريم. البته نبايد فراموش كرد كه ايجاد ساختار دفاعى در تيم هاى ايرانى از بزرگترين دغدغه هاى هر مربى است و كار او هم بايد كامل تر شود.