همان روح بزرگ

اواخر دهه 1370 بود و هنوز لیگ سراسری ایران به نام لیگ برتر خوانده نمی شد و آن را لیگ آزادگان می نامیدند که در سال های بعدی به عنوان لیگ دسته یک تبدیل شد.
پرسپولیس با «پاس» بازی داشت. در دقیقه 84 به سود پاس اعلام پنالتی شد و جواد نکونام هافبک جوان شاخص آن موقع پاس ها که هنوز «نکونام» نشده و به اسپانیا سفر نکرده و کاپیتان تیم ملی نشده بود پشت ضربه پنالتی ایستاد. استرس آن لحظات سخت وی را گرفت و داود فنایی گلر آن زمان سرخ های تهرانی که حالا با موهایی سفید مربی دروازه بان های این باشگاه است، ضربه وی را دفع کرد. در فعل و انفعال بعدی توپ به 18 قدم پاس رسید و روی دخالت «پایان رافت»، علی باغمیشه زوج کوچولوی این غول اسبق تیم ملوان دروازه پاسی ها را گشود. دقایقی بعد و به واقع در وقت تلف شده مهدی هاشمی نسب مدافع همیشه پیش رونده و گلزن پرسپولیس گل بعدی این تیم را هم زد و پرسپولیس بازی 200درصد(!) باخته را از پاس برد؛ با شکوهی هر چه بیشتر و با وجود دراماتیکی که فقط از تیم های بزرگ برمی آید.
 
تفهیم «بزرگی» به جویندگان افتخار
امروز که پرسپولیس پس از شروعی بسیار بد در لیگ بیستم حرفه ای یک بار دیگر به صدر جدول مسابقه ها نزدیک شده، همان «روح بزرگ» یاور اصلی و دلیل عمده توفیق های اخیر این تیم است، سرخ ها بر اثر شروع ضعیف مورد بحث و تساوی های کسالت بار پرتعداد تا رده 14 جدول این لیگ 16 تیمی سقوط کرده و همه را از خود ناامید ساخته بودند، پرسپولیس اصلاً آن «پرسپولیس برانکو» نشان نداده بود که سه دوره پیاپی لیگ را قبضه کرده و با ماندگاری چشمگیرش سبب شده بود قهرمانی چهارم، مشترکاً به نام گابریل کالدرون و یحیی گل محمدی ثبت شود. سخت و بیهوده است که اینها و چهار برد پیاپی اخیر پرسپولیس را فقط به گلزنی های حساس و البته بسیار ارزشمند مدافع اسطوره ای شده باشگاه – سیدجلال حسینی – نسبت بدهیم و کنکاش بیشتر و نگاهی واقع بینانه تر ما را به همان سال 1378 و آن بازی پرسپولیس – پاس در دوره سرمربیگری علی پروین و بسیاری از بردهای دیگر این تیم رجعت می دهد. چنان نگاهی به ما می گوید راز بازگشت سریع پرسپولیس به کورس قهرمانی نه تک تک افراد و نه حتی مهارت های فنی امید عالیشاه و جسارت های احمد نوراللهی بلکه روح بزرگ سرخ ها است. تیمی که پروین با وحشت آفرینی ویژه خود به آن القا کرد حق باختن ندارد و اگر ببازد میهمان انبوهی از کلمات نه چندان دلنواز در رختکن خواهند شد و 20 سال بعد از وی برانکو ایوانکوویچ به آنها تفهیم کرد که اگر باور همیشگی پیروزی و روحی خواهنده و بزرگ نداشته باشند هرگز حاکم فوتبال کشور نخواهند شد.
 
تا وقتی که گلزن ها برگردند
«پرسپولیس یحیی» چیزی به کلی متفاوت است و نه آن تیم بیش از حد مصمم و مستحکم پروین است که وجوه هولناک فیزیکی از آن می بارید و نه تیم فنی – فیزیکی برانکو که می دانست از کدام «در» وارد شود تا «پنجره» ای به روی پیروزی هایی پرشمار باشد و در پی هر شکست نادر خود یک نوار بی شکستی مسابقه ای را تجربه می کرد. گل محمدی مأخوذ به حیا تیمی را ساخته است که به لطف باقی ماندن سیدجلال در ترکیب دفاعی اش هنوز بسیار سخت و کم گل می خورد و با هافبک های دفاعی و دونده اش عرصه را به رقبا تنگ و نفس آنها را قطع می کند و اگرچه گلزن ندارد و حتی یک مهاجمش قابل تحسین نیست اما به لطف همان استحکام دفاعی اش راه کسب بردهای اقتصادی را بلد است. شاید این یورش اواسط فصل به سبب ناکامل بودن پرسنل گل محمدی و توان فنی بیشتر استقلال و سپاهان به قهرمانی در لیگ بیستم منجر نشود اما شکی نیست که قطعه پیوند زننده زنجیره پرسپولیس و چیزی که این تیم را از مخمصه های اخیر با بردهای صفر – 1 رهانیده، همان روح بزرگ است. چیزی که یحیی و دستیارانش به خوبی می توانند تا زمان استقرار مجدد مهدی ترابی و عیسی آل کثیر در خط حمله سرخ ها و به لطف بازگشت قریب الوقوع حسین کنعانی زادگان به قلب خط دفاعی تیم و البته یکی دو خرید محتمل جدید در نیم فصل روی آن حساب باز کنند و کلید پیروزی های احتمالی بعدی خود قرار بدهند.