همه قاب ها ارزاني بابك زنجاني / درويش اين فوتبال كجاست؟

1- بازي، بازي ميلياردرها شده. به جاي ستاره هاي بااستعداد، اين روزها اين اسم و عكس سرمايه دارهاي ريز و درشت شهر است كه از كول صفحات ورزشي بالا مي رود. سال ها بعد از خودنمايي امثال هدايتي و انصاري در محافل فوتبالي، حالا نوبت به يك پولدار تازه نفس رسيده است كه ميدان داري كند. مالك جوان باشگاه راه آهن، دست بر قضا آتش اش تندتر از بقيه هم پالگي هاست. او آمده كه راه صدساله را يك شبه برود. مردي كه ابتداي فصل علي دايي را به پرسپوليس هبه كرد تا بحران را به جان تيم خودش بخرد، حالا گام به گام به متن اتفاقات اين باشگاه نزديك تر مي شود. حرف از بابك زنجاني است؛ يكي از برندگان بزرگ تحريم هاي نفتي عليه ايران، كسي كه تنها يك قلم بدهي دو ميليارد و شصت ميليون يورويي اش به وزارت نفت، معادل خريد 17 مسي، 33 نيمار و 40 مسوت اوزيل است! فضاي آنارشيستي اقتصاد ايران و بي قاعده بودن تحول طبقاتي در آن باعث مي شود چهره هايي مثل بابك زنجاني ظرف تنها چند سال به يك ثروت افسانه اي عجيب و غريب دست پيدا كنند. حالا اما بيليونر 42ساله ايراني در پي جفت وجور كردن واپسين كاستي سبد زندگي اش است؛ شهرت! هدايتي و امثال او، چراغ به دست راه را به تاجر نورسيده نشان مي دهند. او به كمك اسلاف ثروتمندش آموخته كه هيچ بازاري براي رسيدن به خوشنامي اجتماعي، مطلوب تر و نابسامان تر از فوتبال نيست. شايد به همين خاطر هم هست كه استاد با توپ پر آمده؛ با ادعاهايي بزرگ و شش انگشت هميشه برافراشته!

2- چقدر دوست نداشتني و نامانوس است تماشاي سرمايه دار ثروتمندي كه مي كوشد تا با ژست هاي دروغين شش انگشتي، به قلب رسانه ها نفوذ كند و پايگاه اجتماعي اش را ترقي بدهد. اين «شش» حق شما نيست آقاي زنجاني! به رخ كشيدن اين انگشت ها سهم آدم هايي است كه تاريخچه شكل گرفتن اين عدد را مو به مو بدانند و لمس كرده باشند، آنها كه ده بار، صدبار سوار بر ميني بوس هاي اسقاطي راه استاديوم را رفته و به عشق صاحب «شش»، سينه چاك داده باشند. اين نماد انگشتي، مال پسربچه هايي است كه روي وجب به وجب پشت شان تازيانه «چهار» حريف جا خوش كرده باشد، وگرنه سياست بازهاي تاجرپيشه اي كه در فضاي مه آلود اقتصاد از فرش به عرش رسيده اند، چه تناسبي مي توانند با اين حرف ها داشته باشند؟

3- يكي مثل زنجاني امروز پاشنه هايش را وركشيده و اول راهي ايستاده كه آخرش حسين هدايتي است. نزديك به يك دهه بعد از ظهور آقاي «عابربانك» در فوتبال ايران، مي توان به محاسبه نشست و نتيجه ده ها ميليارد تومان ريخت و پاش او در اين عرصه را مورد بررسي قرار داد. قطعا استيل آذين را بايد مهم ترين ميراث هدايتي در فوتبال ايران دانست؛ باشگاهي كه كارنامه فعاليت چهارساله اش بزرگترين نمره منفي كارنامه آقاي مولتي ميليونر است. اين تيم لوكس و خوش آب و رنگ واقعا چه چيزي به ورزش ايران اضافه كرد؟ آيا غير از اين است كه استيل آذين فقط اندوخته هاي يك سري بازيكن و مربي تمام شده را افزايش داد و انواع و اقسام حاشيه هاي عجيب و غريب را به وجود آ ورد؟ كدام بازيكن در اين باشگاه تربيت شد يا كدام رشته ورزشي جانبي پروبال گرفت؟ راه درست خدمت يك اسپانسر به ورزش، اين نيست كه مدام دست به جيب شود و وام هاي بلاعوض آنچناني به فدراسيون هاي مختلف بدهد. هدايتي مي توانست به مراتب مفيد تر باشد اگر به معناي واقعي كلمه «باشگاه داري» مي كرد؛ دور از حاشيه و حب خودنمايي! يكي مثل مرحوم درويش شايد در همه سال هاي حضورش در ورزش ايران به اندازه يك دهم هدايتي هم خرج نكرد، اما ده ها برابر او سوددهي داشت. بازيكناني مثل ميثم بائو، محسن يوسفي، سهراب انتظاري، محسن بنگر و رحمان احمدي كه فرشته نجات تيم ما براي صعود به جام جهاني شد، همگي در شموشك درويش رشد كردند، كسي كه هميشه پشت پرده بود و با عشق و علاقه و البته خرد و دورانديشي به فوتبال مملكتش خدمت كرد.

4) دلال نفتي و واسطه تجاري نه؛ فوتبال ايران «درويش» مي خواهد. كسي كه اگر قرار است سرمايه گذاري هم كند، اين كار را با خلوص نيت انجام بدهد، نه با طمع كسب شهرت و ساختن پلي براي رسيدن به زندگي بهتر. اين مطلب عكس ندارد، چون پدر شموشك نوشهر، اساسا اهل فلش نبود. همه قاب ها ارزاني بابك زنجاني و انگشتان كري خوانش...