همه مقصرند غير از دايي

بررسي عوامل شکست خانگي پرسپوليس 

همه مقصرند غير از دايي!

چنانچه پرسپوليس در بازي روز يکشنبه برابر ملوان در تهران موفق مي شد ميهمان خود را با اختلاف دو گل شکست دهد، اکنون بر صدر جدول بازي ها تکيه زده بود و ديگر حتي جاي يک نقد کوتاه هم از بازي قرمزها باقي نمي ماند، اما اين شکست خانگي، آن هم در حالي که پرسپوليس در دو بازي پيشين خود پيروزي را در دقايق تلف شده با تساوي عوض کرده بود، با آنکه هنوز بر پله دوم جدول ايستاده است، نگراني هايي را سبب شد که اولين واکنشهاي آن نداي اعتراض از سکوها بود.

مهم تر از هر چيز ديگر در زمينه شکست پرسپوليس برابر ملوان در تهران، تحليل علي دايي برابر دوربين تلويزيون بود؛ سرمربي قرمزها دلايل متعددي را براي توجيه شکست تيمش رديف کرد و عجبا که هيچ تقصيري را در اين زمينه به گردن نگرفت. دايي از ضعف خط دفاعي پرسپوليس، ناکامي مهاجمان در زمينه استفاده از فرصتها، ضعف داوري و فاصله فني نيمکت نشينان با ياران اصلي تيم نام برد و اين عوامل را دلايل شکست خانگي پرسپوليس دانست، اما کيست که نداند سرمربي هر تيم در شکست ها و پيروزي ها نقش نخست را بر عهده دارد و هيچ عاملي را نمي توان همسنگ تأثير افکار و اعمال سرمربي در عملکرد يک تيم به شمار آورد.

شکست پرسپوليس برابر ملوان به طرز آشکاري در شطرنج مربيان رقم خورد. فرهاد پور غلامي سرمربي ملوان تيم خود را با بيشترين انگيزه و بهترين تمهيدات فني برابر پرسپوليس آرايش داده بود و با توجه به اينکه چهار عنصر تهاجمي به نامهاي مهران جعفري، محمد حيدري، محمد نزهتي و مهرداد اولادي را جلوتر از دو هافبک مياني تيم (پژمان نوري و محمد رستمي) در ترکيب داشت، کاملاً مشخص بود تيم خود را براي گل زدن و امتياز گرفتن به ميدان فرستاده است، اما گويا دايي شناخت چنداني از ملوان نداشت و هرگز هم در طول مسابقه فکري به حال پر کردن فضاي ميان يک سوم دفاعي و مياني تيمش نکرد.

ملوان سه گل به پرسپوليس زد و دست کم سه فرصت گل ديگر هم داشت که با سراسيمگي آن را از دست داد وگرنه چه بسا شکست خانگي پرسپوليس فاجعه بار مي شد؛ آن هم در آستانه داربي تهران که پيامدهاي آن بسيار سنگين تر مي شود.

هافبکهاي مياني و بالهاي کناري ملوان به آساني در نيمه زمين پرسپوليس جولان مي دادند و به هجده قدم ميزبان مي رسيدند، بي آنکه مهره هاي مياني پرسپوليس بر سر راه آنان سدي ايجاد کنند.

در همين گير و دار به نظر مي رسيد مهره هايي مثل محمد پروين و فشنگچي کارايي لازم براي اثرگذاري در اين نبرد سنگين را ندارند و محمد نوري هم از جريان بازي خارج بود، اما دايي تعويض مؤثري براي ترميم اين ضعف نکرد و به ميدان فرستادن مهره هايي مثل هادي نوروزي و اشپيتيم آرفي را هم بايد تعويض هاي احساسي براي زدن گل تساوي قلمداد کرد که البته به جايي هم نرسيد.

حتي عنايت ويژه (! ) داور مسابقه آقاي خداداد افشاريان هم که هفت دقيقه وقت اضافي براي نيمه دوم اعلام کرد و آن را در عمل به 9 دقيقه افزايش داد موجب آن نشد که پرسپوليس دست کم به تساوي برسد.

چهره پرسپوليس در اين بازي خانگي بسيار شبيه همان چهره اي بود که در دو بازي قبلي از اين تيم ديديم؛ تيمي که قدرت اداره بازي به سود خود را ندارد و نمي تواند از برتري هاي اوليه خود استفاده کرده و آن را تا پايان حفظ کند.

بديهي است هر تيمي در طول يک فصل نوسانهايي دارد و پرسپوليس هم از اين قاعده مستثنا نيست. همين که قرمزها با سه امتياز فاصله نسبت به صدرنشين در پله دوم جدول قرار دارند از موفقيت کلي تيم در طول 10 هفته گذشته حکايت دارد، اما وقتي وارد جزئيات مي شويم پرسش هاي زيادي خودنمايي مي کند که علي دايي نبايد با مقصر جلوه دادن زمين و زمان(! ) آنها را لاپوشاني کند.

پرسپوليس به قدرت عمل، جسارت بيشتر و نيز برنامه ريزي فني بهتري براي ادامه فصل نياز دارد و اين را فقط علي دايي مي تواند به تيم خود اضافه کند. آن هم پس از درک واقعيتهاي موجود در تيم...