هنوز دير نشده آقاي گل محمدي / تاكتيك «ادا»، از پپ تا بيلسا!

پرسپوليس باز هم دو امتياز طلايي ديگر را در خانه از دست داد تا نشان بدهد به رغم برخورداري از جو مثبت ناشي از اعتماد هواداران و نيز برنامه مساعد بازي ها در نيم فصل دوم، عزمي براي حضور جدي در ادامه ليگ ندارد. به نظر مي رسد ستايش هاي غلو شده از يحيي گل محمدي بعد از شروع موفقيت آميز سرخپوشان زير نظر او، اين مربي جوان را خيلي زودتر از حد تصور «هوايي» كرده است.

اعمال تغييرات عجيب و غريب در تركيب اصلي تيم كه به ويژه در مسابقه اخير برابر نفت تهران به اوج رسيد، بيش از هر چيز ديگري نشات گرفته از اعتماد به نفس كاذب يحيي است؛ مردي كه گويا تصور مي كند صعود به مرحله يك چهارم نهايي جام حذفي دستاوردي چنان بزرگ بوده كه حالا حق چشم پوشي از ليگ و بازي با حيثيت پرسپوليس را به او مي دهد. اينكه او بدون هيچ توضيحي قبل از بازي با فولاد از رسيدن نوبت به «ذخيره ها» حرف مي زند و يا به تقليد از امير قلعه نويي ملي پوشانش را براي مسابقه با نفت تهران روي نيمكت مي نشاند، اتفاقاتي نيستند كه توجيه فني متقاعدكننده داشته باشند. عصر شنبه جناح راست پرسپوليس 90 دقيقه در تعطيلي به سر مي برد، بي آنكه كسي بداند حسين ماهيني بعد از نيمكت نشيني در تيم ملي به كدام بهانه منطقي دور از تركيب مانده است. اين پرسش در مورد غلامرضا رضايي هم نافذ است؛ بازيكني كه با توجه به آمادگي اين روزهايش و نيز مورد استفاده قرار نگرفتن در تيم ملي به شدت مي توانست به سرخپوشان كمك كند، اما خيلي دير به بازي گرفته شد.

آقاي سرمربي در واكنش به جواب ندادن ابتكاراتش، در جبهه بي منطقي سنگر مي گيرد و كار پرسپوليس را در ليگ فيصله يافته قلمداد مي كند: « پرسپوليس از اول هم مدعي نبود!» نگاهي به جدول مسابقات اما، توجيه تراشي يحيي را كاملا مردود مي كند. تيم او اگر 6 امتيازي را كه سخاوتمندانه در مسابقات خانگي از دست داد ذخيره مي كرد و 3 امتياز بازي با گهر را هم به اندوخته هايش مي افزود، به راحتي به جمع چهار مدعي اصلي اضافه مي شد. برخلاف ادعاي آقا يحيي، اين خود اوست كه شانس هاي طلايي سرخپوشان را يكي پس از ديگري برباد مي دهد و ظاهرا اين قرباني را براي اثبات «اقتدار» خودش مي گيرد. اصول فوتبال مي گويند حتي ستاره اي همچون مهدوي كيا هم حق اعتراض به نيمكت نشيني اش را ندارد، اما بخش ديگري از همين اصول تاكيد مي كنند مربي بايد از همه ابزارش براي رسيدن به موفقيت استفاده كند. يكي مثل كيا كه در تمام طول فصل عصاي دست سرمربي سابق بوده، چرا بايد در مسابقه اي مثل نبرد با فولاد كه در آن خلأ يك هافبك باتجربه به شدت احساس مي شود، چند ده دقيقه گرم كند و روي نيمكت برگردد؟ آيا مهدي و پرسپوليس قرباني آن مي شوند كه يحيي به همه بفهماند «رييس» خود اوست؟ مربي تازه كاري مثل تيتو ويلانوا كه در نيم فصل اول لاليگاي امسال 55 امتياز از 57 امتياز ممكن را گرفت و يك ركورد تاريخي ثبت كرد، چقدر براي اثبات شخصيت خودش دست به چنين نمايش هايي زد؟ او خيلي ساده ميراث پپ را با كمترين تغيير ممكن حفظ كرد و توانايي هايش را در عمل، در چارچوب زمين نشان داد.

نيازي به ماجراجويي هاي جاه طلبانه و كشف و شهودهاي عجيب و غريب نيست. يحيي خيلي ساده نيمكت پرسپوليس را به دست آورد و خيلي راحت با يكي، دو پيروزي دلچسب و حيثيتي قلب هوادارانش را تسخير كرد. بعد از آن نوبت به اين رسيده بود كه چنين پتانسيلي در خدمت ادامه يافتن روند روبه رشد پرسپوليس قرار بگيرد، اما تحركات خودنمايانه يحيي خيلي زود مجموعه را به دردسر انداخت. وقتي بدون پشتوانه عقلاني دست به اقدامات انقلابي مي زني، بايد مسووليت چنين رفتارهايي را بپذيري؛ چنانكه امروز از يحيي خواهند پرسيد فلسفه جذب وينگو بگوويچ چه بود و او چقدر به رشد كيفي پرسپوليس كمك كرده يا بازيكنان آماده و موثري مثل مهدوي كيا و نوروزي چرا به حاشيه رانده شده اند؟

مشكل اينجاست كه فكر مي كنيم با «ادا» مي شود به عرش رسيد. عبدا... ويسي هر روز لباس هايش را با تيپ گوارديولا سِت مي كند، اما وقتي به پيكان مي رود به جاي تأسي از رفتارهاي كاشف پيكه و بوسكتس و پدرو، با تعدادي بازيكن تمام شده نظير ايمان مبعلي، كاملي مفرد يا نادر احمدي وارد ليگ مي شود. درست مثل يحيي؛ مرد جواني كه انگار از مارچلو بيلساي سرشناس فقط نوع نشستن لب خط را ياد گرفته است. هنوز دير نشده آقاي گل محمدي؛ اين پرسپوليس اگر به بي تفاوتي عادت كند، سر بزنگاه و در گلوگاه جام حذفي هم دست سرمربي جوان و محتاج اعتبارش را نخواهد گرفت.