هوای رفتن!

در آستانه دیدارهایی سرنوشت ساز برابر لخویا قطر تصور لژیونر شدن و هوای رفتن و بازی کردن در اروپا یا لیگ های عربی منطقه فکر و ذهن شماری قابل توجه از سرخ های تهرانی را اشغال کرده است و اگر گمان نکنیم که این مساله سهم محسوسی در تعیین نتایج این بازی ها خواهد داشت، بدیهیات را نادیده گرفته ایم. این البته به معنای دل ندادن بچه های پرسپولیس به مسابقات رفت و برگشتی نیست که سه شنبه، دوم و سه شنبه نهم خرداد به ترتیب در تهران و  دوحه انجام می پذیرند. با این وجود رسیدن پیشنهاداتی برای رفیعی و طارمی و وجود امکان انتقال بیرانوند و حتی علیپور به لیگ های خارجی و مشتری داشتن امیری و مسلمان به این معنا است که در بعضی دل ها به جای حاکمیت اصل مبارزه با لخویا عشق و امید پرکشیدن به سوی لیگ های خارجی جولان می دهد و دوستان بیشتر خواب آن را می بینند تا تصور رویارویی با لخویایی که مهره هایش تا این اندازه خود را محتاج ابراز وجود مجدد در میدان های خارجی نمی بینند و بسیاری از چیزهایی را که می خواسته اند و جزو اهداف شان بوده، به دست آورده اند.

پرسپولیس در طول فصل جاری بابت این مشغله ها کم آسیب ندیده است. درست از همان فردای روز قطعی شدن قهرمانی سرخ ها در لیگ برتر، آنها که خیال شان بابت داشتن یک «گرویی» و بهانه قوی در مذاکرات و چانه زنی های کسب امتیازات بیشتر از باشگاه راحت شده بود، دست به اعتصاب زدند و تحریم تمرین ها 5 روز طول کشید. طی آن مدت سرخ های تهرانی یک تساوی سهل انگارانه 3 بر 3 برابر ذوب آهن و تساوی بدون گل معزتر مقابل الریان قطر را متحمل شدند و با اینکه تمرینات شان دوباره به راه افتاد، در آخرین دیدارشان در لیگ برتر به سیاه جامگان باختند و همان مسائل حاشیه ای و بازی ندادن به تعدادی از نفرات اصلی با هدف سر حال ماندن آنها برای دیدار مهم تر با الوحده امارات این بهانه و حق اعتراض منطقی را به رقبای سیاه جامگان در کوشش عدم سقوط به دسته ای پایین تر داد تا پرسپولیس را به متمرکز نبودن بر اهدافش و بی انصافی در حق آنها متهم کنند.

پرسپولیس در مقاطع دیگری از فصل نیز در این زمینه ها لنگیده و حتی فصل جاری را با چنین دغدغه ای شروع کرده بود. هنگامی که طارمی و رضاییان طی حرکتی نسنجیده به ترکیه رفتند و چون دیدند که آنجا بیشتر نیمکت نشین خواهند بود در حرکتی نسنجیده تر سریع به کشورمان برگشتند و این فرصت و امکان را به سران باشگاه ریزاسپور بخشیدند که علیه آنها به فیفا شکایت ببرند و اینکه آنها از این حق سود جستند یا خیر، چیزی از اصل فوق را نقض و تقصیرات این دو بازیکن اشتباه کار پرسپولیس را کم نمی کند.

اینک در پایان فصلی که فقط دو بازی اش برابر لخویا باقی مانده، طوری روی جدا شدن بسیار محتمل سروش رفیعی (که مشتری اش از دسته دوم بوندس لیگا می آید) و طارمی (که هم ویارئال اسپانیا او را می خواهد و هم تیم های عربی منطقه) مانور داده می شود که انگار نه انگار آنها بازیکن پرسپولیس اند و باید در 10 روز پیش رو فقط به لخویا فکر کنند. اضافه بر اینها بیرانوند همچنان به دنبال فرصت های «خارجی» خود است، محمد انصاری هنوز شانس لژیونر شدن دارد، «مسلمان» با بازی های فنی و فردی و راهگشایش در فصل اخیر لیگ برتر بیش از پیش زیر رادار خارجی ها قرار گرفته و وحید امیری هم در ابتدای فصل پیشنهاد داشت و هم امروز از خواستاران خارجی بی نصیب نیست و این گمانه زنی می تواند برای کمال کامیابی نیا هم که فعلا مصدوم و خانه نشین است مصداق داشته باشد و البته دارد.

همه اینها بدین معنا نیست که پرسپولیس در این دو مسابقه جانفشانی نخواهد کرد و برعکس معتقدیم آنها هر چه دارند در طبق اخلاص می گذارند اما وقتی برخی قضایای حساس در زمان های نامناسبی مطرح می شوند و آن مسائل به درستی مدیریت و جمع آوری نمی شوند، نتیجه آن همانی می شود که در 50 روز اخیر به چشم دیده ایم. درست است که پرسپولیس در همین مدت قهرمانی اش را در لیگ برتر حتمی کرد ولی امکان رکوردشکنی در کسب امتیاز را که در مشتش و در یکقدمی آن قرار داشت مفت و مسلم و به سبب همان خصلت متمرکز نبودن بر اهدافش از دست داد و این نیز صحیح است که سرانجام مجوز صعود از گروه چهارم لیگ قهرمانان آسیا را گرفت اما پس از تساوی خانگی با الریان قطر فقط با کمکی بزرگ از جانب الهلال عربستان می توانستند به این موفقیت برسند که این کمک صورت گرفت.

وصال روحانی