هژمونی تیم، غلیان نیمکت

بازی پرسپولیس مقابل پیکان که اولین مسابقه رسمی تاریخ سرخ‌ها در ورزشگاه شهید دستگردی اکباتان تهران به حساب می‌آمد برای پرسپولیس حداقل از حیث آمار بازی عجیبی از آب درآمد. پرسپولیس در این مسابقه میهمان بود و باید در زمینی مسابقه می‌داد که هیچ آشنایی با آن نداشت و برای همین مربیان این تیم قبل از شروع بازی به خبرنگاران می‌گفتند باید ابتدا کیفیت زمین را ببینند تا بر اساس آن استراتژی بازی را تعیین کنند!
واقعیت اینکه زمین چمن ورزشگاه دستگردی کیفیت مناسبی نداشت و غیر از سفت بودن در برخی مناطق کچلی داشت و چمنی دیده نمی‌شد. این وضعیت شاید برای پیکانی که عاشق سانتر از جناحین، بازی مستقیم و پرتاب‌های بلند اوت بود مناسب به نظر می‌رسید اما برای پرسپولیسی که در بازی‌های قبلی با بازی مالکانه و چپ و راست کردن بازیکان حریف دنبال فضاهایی در قلب دفاع حریف می‌گشت و قصد داشت از کارهای ترکیبی به موقعیت گل برسد مناسب به نظر نمی‌رسید.

بازی پرسپولیس هرگز شکل نگرفت
شاید به خاطر همین زمین چمن و شاید هم به خاطر تدابیر مجتبی حسینی که یحیی را خوب می‌شناسد و البته سبک بازی پیکان بود که پرسپولیس نه در نیمه نخست و نه در نیمه دوم نتوانست به آن شکل بازی دلخواهش دست یابد. پرسپولیس در این فصل تقریباً در تمام بازی‌ها نیمه نخست را از دست داده و شاید بعد از نمایش ضعیف نیمه نخست در اکباتان بسیاری تصور می‌کردند مثل بازی‌های قبلی تیم یحیی در نیمه دوم راه می‌افتد اما اینچنین نشد. البته پرسپولیس خوش‌شانس بود که با اشتباه گلر حریف و تیزهوشی ترابی و عبدی به گل برتری در این نیمه دست یافت اما واقعیت اینکه نه از بازی مالکانه خبری شد نه از موقعیت گل و کارهای ترکیبی. این شرایط در نیمه دوم هم ادامه داشت و حتی صحبت‌های بین دو نیمه و تغییرات یحیی هم کمکی به بهتر شدن شرایط بازی نکرد اما گل دوم و اطمینان‌بخش که با یک انتقال توپ سریع از دفاع به حمله اتفاق افتاد و گل کلاسیک عیسی را به دنبال داشت شرایط را برای پیروزی مهیا کرد و حتی آن پنالتی استرس‌زا و کمتر شدن اختلاف در حدود 20 دقیقه باقیمانده هم نتوانست در شکل بازی ورق را به سود پرسپولیس برگرداند.

مدیریت بازی، این هنر پرسپولیس بود
هر چند کیفیت فنی پرسپولیس مقابل پیکان مثال‌زدنی نبود و این مسابقه حتی با وجود برد شیرینی که به دست آمد نمی‌تواند در زمره یکی از بازی‌های خوب پرسپولیس باشد اما آنچه از این دیدار می‌توان به عنوان نقطه عطف پرسپولیس روی آن انگشت گذاشت مدیریت بازی بعد از دریافت آن گل بحث‌برانگیز و پنالتی‌ای بود که دو کارت برای بازیکنان و یک کارت برای مربی تیم به دنبال داشت و می‌توانست هر تیمی را دچار تزلزل جدی کند و به یکباره برد دو هیچ با مساوی 2-2 عوض شود.
واقعیت اینکه پرسپولیس بعد از دریافت آن گل خودش را نباخت و جای اینکه گل خورده تأثیر منفی در انسجام تیمی‌شان بگذارد برای برد جری‌تر و حریص‌تر شد. تغییرات کادر فنی و نمایش متفاوت بازیکنان نیمکت‌نشین هم کمک کرد تا پرسپولیس به جای مساوی 2-2 یک پیروزی دلچسب 3 بر یک را جشن بگیرد و از قافله صدر عقب نماند.
این ویژگی بارز همان پرسپولیسی بود که طی 5 فصل گذشته در بازی‌های سخت جدا از تکیه به عناصری مثل کیفیت بازیکنان و تغییرات مثبت کادر فنی، با بهره بردن از روحیه تیمی و حفظ انسجام در نهایت به خواسته‌اش می‌رسید و اجازه نمی‌داد حریف با وجود نزدیک شدن به تخریب اهدافش در نهایت پیروز شود و به هر نحوی که شده هژمونی خود را غالب می‌کرد.
این همان عنصری است که شاید طی هفته‌های گذشته در پرسپولیس یحیی از بین رفته بود و حالا کادر فنی وظیفه دارد تا با تقویت آن تیم امسال را بیشتر از قبل شبیه تیم‌های موفق 5 فصل قبل کند و دوباره در همان مسیر قدم بردارد.

نیمکتی که زنده شد
اسکواد ضعیف پرسپولیس در این فصل یکی از عواملی بوده که بسیاری از کارشناسان و هواداران این تیم نسبت به موفقیت دوباره‌اش در لیگ برتر تردید کنند. بخشی از این اسکواد به نفرات نیمکت مرتبط بود. جایی که باید بخشی از تعیین نتیجه بازی را رقم می‌زدند و در شرایطی که کار گره می‌خورد و شرایط پیچده می‌شد به کمک تیم آمده و ورق را برمی‌گرداند. مشکل اما این بود که نفرات نیمکت در تمام هفته‌های قبل قادر به چنین کاری نبودند و با توجه به افت روانی و فنی‌شان در سطحی قرار نداشتند که کادر فنی به آنها دل ببندند و با اشتیاق به میدان گسیل‌شان کنند.
در بازی با پیکان اما یک اتفاق ویژه برای پرسپولیس یحیی رقم خورد. عیسی آل‌کثیر و فرشاد فرجی نیمکت‌نشین شدند تا بدانند اگر در مسابقه‌ای ضعیف کار کردند باز هم در ترکیب اصلی نخواهند بود. هر دو نفر البته به عنوان بازیکن تعویضی به میدان آمدند و مؤثر کار کردند؛ یکی گل زد و دیگری به حفظ برتری در لحظات پایانی به خط دفاع کمک کرد.
رضا اسدی و علی شجاعی پایه‌گذار و زننده گل سوم و تمام‌کننده بازی شدند تا با همین گل به اسکواد تیم برگردند. پیش از این اسدی به خاطر نمایش‌های ضعیف و بیرون رفتن از ترکیب و تفکرات کادر فنی کاملاً بهم ریخته بود اما حالا به آن بازیکنی که پرسپولیس دنبالش می‌گشت نزدیک شده چرا که دیگر خودش را از بقیه جدا نمی‌کند و سرش پایین نیست. علی شجاعی هم خودش را به کادر فنی نشان داده و دیگر به آن پنالتی و نجات دروازه در بازی با النصر و استقلال نمی‌نازد.
این می‌تواند شروعی دوباره برای هر دو نفر باشد و البته نیمکت پرسپولیس را به جنب و جوش بیندازد. جنبشی که اگر به بقیه نفرات نیمکت سرایت کند و به آنها هم تکانی دهد هم ماجرای رقابت بازیکنان برای فیکش بازی کردن را بیشتر می‌کند هم اینکه در نهایت به سود کادر فنی، بازیکنان و خود تیم تمام می‌شود و بردها راحت‌تر از راه خواهند رسید.

آمار عجیب از یک برد با مالکیت توپ برابر
پاس کمتر، حداقل موقعیت، استفاده صد درصد از شانس گل‌ها!
ایران ورزشی - پرسپولیس در بازی با هوادار بیش از 700 پاس داده بود که 630 تای آن سالم به مقصد رسید. آنها که در بیشتر بازی‌های این فصل حتی مقابل استقلال و گل‌گهر مالکیت توپ بالاتری داشتند و مطابق دلخواه مربیان‌شان بازی کرده بودند در بازی با پیکان مالکیت را از دست دادند. این اتفاق قبل‌تر یک بار در دیدار هفته دوم مقابل نساجی هم رقم خورده بود و بار دیگر مالکیت توپ 50-50 مساوی شد. پرسپولیس مقابل پیکان فقط 289 پاس داد که 264 تا از آنها سالم بود. یعنی حتی به نیمی از آمار بازی با هوادار هم در این آیتم نرسید. این در شرایطی بود که پیکان 391 پاس داد که 376 تا از آنها سالم بود! در دقت پاس هم میزبان 74 به 70 درصد از پرسپولیس بهتر بود.
عجیب اینکه پیکان 11 شوت زد که 4 تا از آنها در چارچوب بود اما پرسپولیس فقط 4 شوت زد که سه تا در چارچوب نشست. پیکان از 11 شوتی که زد 2 شانس گل خلق کرد اما پرسپولیس همان سه شوت در چارچوبش را به هدف نشاند تا برای اولین بار در این فصل نرخ بهره بردنش از موقعیت‌های گل در یک بازی صددرصد باشد.
در تعداد سانتر مطابق آنچه پیش‌بینی می‌شد پیکان 15 به 4 از پرسپولیس آمار بهتری ثبت کرد و دو برابر سرخ‌ها هم کرنر داشت (4 به 2). پیکانی‌ها روی هوا هم بهتر بودند و تقریباً دو بار بر پرسپولیس در نبردهای هوایی برنده شدند (35 به 18). آنها هم کمتر خطا کردند هم کمتر کارت گرفتند، هر چند دو تا از اخطارهای پرسپولیس در پی آن پنالتی بحث‌برانگیز اتفاق افتاد.
تعداد خطاهای بیشتر پرسپولیس نسبت به پیکان هم ذهن را به این سمت می‌برد که انگار پرسپولیس آمده بود تا پیکان را متوقف کند اما واقعیت این است که مهدوی هر برخوردی را خطا می‌گرفت و در مجموع قضاوت جالبی نداشت.
آمار مالکیت برابر و خلق فقط 3 موقعیت گل در یک بازی حدوداً 100 دقیقه‌ای کادر فنی پرسپولیس را چندان نگران نکرده چرا‌که کیفیت زمین به تیم پرسپولیس اجازه رسیدن به ریتم دلخواهش را نمی‌داد اما بهره بردن صددرصدی از این شانس گل‌های اندک و رسیدن به پیروزی می‌تواند نگرانی بابت موقعیت‌های نادر را بالانس کند.