هیچ وقت، وقت خداحافظی نیست

این روزها به دو دلیل بار دیگر نام علی کریمی بر سر زبان ها افتاده است. دلیل اول، خبر غیر رسمی مسافرت او به کشور کانادا است که در کنار انتشار یک پست مشکوک در صفحه شخصی کریمی، شایعه مهاجرت همیشگی آقای شماره هشت را به دنبال آورده است. علت دوم مطرح شدن نام کریمی هم این است که او پیشنهاد سرمربیگری شهرخودرو را رد کرده. مالک باشگاه مشهدی بعد از جدایی غیر منتظره مجتبی سرآسیابی به علی کریمی پیشنهاد داده بود و در شرایطی که به نظر می رسید این یک انتخاب وسوسه کننده برای برای جادوگر باشد، او حاضر به نشستن روی نیمکت شهرخودرو نشد. بنابراین حالا همه جا حرف از کریمی است؛ ستاره درخشان فوتبال ایران در دهه های هفتاد و هشتاد که اگر از مربیگری کنار برود، خیلی اتفاق مهمی رخ نداده، اما اگر از ایران برود، این یک خلأ و خسران بزرگ خواهد بود. بی تعارف کریمی شاید مربی مهم و موفقی نباشد یا نشود اما او یک آدم کم نظیر، یک هموطن دوست داشتنی و دغدغه مند است؛ از آنها که حضورشان غنیمت و غیبت شان مایه حسرت است. خوشبختانه اخیرا مهاجرت دائمی کریمی تکذیب شده و یک رسانه حتی مدعی شده او همین حالا هم در ایران است. در این شرایط شاید مرور چهار پرده از زندگی کریمی خالی از لطف نباشد؛ دو پرده که ثابت می کند او چرا برای مربی بزرگ شدن کار دشواری دارد و دو پرده دیگر که به رازهای محبوبیت و مقبولیت او مربوط می شود.

مردی که زود جوش می آورد
علی کریمی مربیگری را با دستیاری کنار کارلوس کی روش، اندکی پیش از جام ملت های آسیا در سال 2015 آغاز کرد. او آن زمان به تازگی کفش هایش را آویخته بود و رابطه خیلی خوبی هم با سرمربی وقت تیم ملی داشت. به نظر می رسید به شکلی معجزه آسا راه برای تغییر حرفه جادوگر و مهارت آموزی او باز شده، اما کریمی طبق معمول غیر قابل پیش بینی بود. کمتر از 100 روز بعد از آغاز همکاری با کی روش و درست روزی که تیم ملی عازم استرالیا بود، کریمی ناگهان با انتشار یک پیام کوتاه در صفحه شخصی اش غیب شد: «اگر نمی توانی خدمت کنی، برو تا خیانت نکرده باشی.» این که در آن 100 روز بین کریمی و کی روش چه گذشت روشن نیست، اما بعد از این قطع همکاری غیر منتظره، جادوگر به سرسخت ترین منتقد مربی پرتغالی تبدیل شد. این نمره منفی اول و نخستین نشانه ناامیدکننده بود؛ برای تبدیل شدن به یک مربی موفق، قطعا آستانه تحمل آدم ها باید خیلی بیشتر از این باشد.

مربیگری و دل رحمی؟ هرگز!
برگردیم به مهرماه 97؛ به روزی که در بازی رفت پرسپولیس و سپیدرود رشت، علی کریمی و تیم جوانش به ورزشگاه آزادی آمده اند تا رودرروی مدعی شماره یک قهرمانی قرار بگیرند. مقاومت سپیدرود کاملا غیر منتظره است؛ آنها بازی را تا دقیقه 90 و درست چند ثانیه مانده به سوت پایان مسابقه با نتیجه بدون گل اداره می کنند. در این شرایط کورش ملکی، دروازه بان جوان سپیدرود خودش را روی زمین می اندازد تا بلکه آخرین ثانیه ها را هم تلف کند و تیمش یک امتیاز ارزشمند به رشت ببرد. علی کریمی اما از لب خط بر سر او فریاد می کشد: «بلند شو، لازم نکرده وقت بکشی!» بعد هم توپ آخر روی گل سپیدرود می آید و شوت استثنایی آدام همتی به تور دروازه می چسبد. نه؛ مربیگری مخصوصا در فوتبال ایران دل بی رحم می خواهد. انگار علی کریمی برای موفق شدن در این حرفه، بیش از حد «تمیز» است، بیش از حد جنتلمن است.

چهره ملی؛ بالاتر از رنگ ها
بهمن 96 علی کریمی در مناظره با محمدرضا ساکت در برنامه نود، دبیرکل فدراسیون را گوشه رینگ برد و انتقاداتش از مدیران فوتبال ایران را بی پروا مطرح کرد. صبح روز بعد از مناظره، ساکت خسته و بی خواب راهی فرودگاه امام خمینی شد تا از کاروان تیم ملی فوتسال استقبال کند. اتفاق جالب اما زمانی رخ داد که دوربین تلویزیون برای مصاحبه به سمت ساکت رفت؛ در این لحظات گروهی از مسافران عادی که در حال استفاده از پله برقی فرودگاه بودند یکصدا نام علی کریمی را فریاد زدند و مصاحبه آقای دبیرکل را خراب کردند! کریمی در تمام طول این سال ها، مقبولیتش را از همین مردم گرفته است. قطعا او هم اشتباهاتی داشته، اما رفتارش هرگز به منفعت طلبی آلوده نشده است. بی دلیل نیست که درست همان روزها، در پایان بازی استقلال و سپیدرود در ورزشگاه آزادی، هواداران استقلال به شدت علی کریمی را تشویق کردند. او مدتهاست که بالاتر از رنگ ها تبدیل به یک چهره ملی شده است.

بچه های مدرسه منتظرند
نمی شود از علی کریمی حرف زد و سوگیری های اجتماعی یا کنش های خیرخواهانه او را از یاد برد. کریمی در تمام طول سال های شهرتش، کم یا زیاد دغدغه «مردم» را داشته و اگر کاری از دستش برمی آمده، برای آنها انجام داده است. در همین اسفند و فروردین گذشته که کرونا به شکل هولناکی در گیلان تاخت وتاز می کرد، کریمی دو محموله پزشکی برای بیمارستان های این استان فرستاد؛ آنچه شاید انرژی و دلگرمی پشتش، به مراتب مفیدتر از بار محموله بود. آخرین خبری هم که پیش از این داستان ها از جادوگر داشتیم، مربوط به تقبل هزینه های ساخت یک مدرسه متوسطه در روستایی از توابع سیستان و بلوچستان از سوی او می شد. کسی نمی داند ساخت مدرسه الان در چه مرحله ای است اما همه امیدواریم کریمی برگردد و روز افتتاحیه کنار دانش آموزان این مدرسه باشد؛ پسرانی که حتما از تماشای آقای شماره هشت لذت خواهند برد. او که یکی از چراغ های روشن این سرزمین است.