واکاوی دلایل یک شکست نه چندان تلخ اما به موقع

 پرسپولیس مقابل الوحده شکست خورد؛ شکستی که به سبب نتایج درخشان تیم در چهار مسابقه ابتدایی و قطعی شدن صعودش چندان تلخ و ناراحت کننده به نظر نمی رسد و اتفاقاً برخی معتقدند این شکست به موقع بود و می تواند هشدار دهنده باشد اما از دل این باخت و نمایش سرخ ها نکاتی به چشم آمد که می تواند مورد توجه قرار بگیرد و لازم است که درباره آنها صحبت شود.
 
رد پای نصف تیم در گل خورده
گلی که پرسپولیس در همان دقیقه 5 مسابقه خورد به نوعی غافلگیر کننده و شوکه کننده بود اما از تیمی مثل پرسپولیس که نظم در سازمان دفاعی اش در مسابقات فصل گذشته لیگ قهرمانان زبانزد فوتبال قاره شده بود بعید به نظر می رسید در چنین موقعیتی گل بخورد.
در گل خورده پرسپولیس رد پای حدود نیمی از بازیکنان پرسپولیس دیده می شود و اینکه هیچ کس نمی داند تیم ماتاژ مهاجم بلندقامت نه چندان تکنیکی حریف چطور به راحتی از بین این 5 بازیکن عبور کرد و گل زد؟
در این صحنه وحید امیری، سیدجلال حسینی، میلاد سرلک و کمال کامیابی نیا نتوانستند مهاجم اسلوونیایی حریف را کنترل کنند و بدتر اینکه برخی از این چهار نفر هیچ کاری به کار ماتاژ نداشتند! در عین حال تکل لحظه آخری سرلک هم به جایی نرسید و عجیب اینکه مهاجم الوحده از زاویه ای کاملاً بسته طاق دروازه پرسپولیس را فرو ریخت که با توجه به زاویه ضربه او و نحوه خروج لک می توان تا حدودی او را نیز در این گل مقصر دانست.
حالا باید از بازیکنان پرسپولیس پرسید چرا در آن لحظات تمرکز لازم را نداشتند و چطور اینقدر راحت به بازیکن حریف اجازه عبور از آن منطقه پرتراکم از بازیکنان خودی و ضربه زدن را دادند تا 90 دقیقه دنبال تلافی آن گل خورده باشند؟
 
چه بلایی سر خط میانی آمده بود؟
سرگیجه کادر فنی برای چیدمان زوج میانه زمین این بار باعث شد تا زوج سرلک – کامیابی نیا از ابتدا بازی کنند اما این زوج نتوانست ریتم مناسبی به حملات تیم بدهد. جدا از گل خورده و از دست رفتن تمرکز دفاعی برای لحظاتی کوتاه، تیم در فاز حمله مشکلاتی جدی داشت.
در نیمه نخست پرسپولیس 15 دقیقه نمایش قابل قبول و شناور داشت. درست از دقیقه 6 بعد از گل خورده تا حدود دقیقه 20 اما دوباره تمرکز تیم از بین رفت، پاس های میانه زمین بعضاً به هدف نمی رسید و حریف می توانست در دو سه صحنه به خط دفاعی فشار بیاورد و دوباره ضربه بزند. در این نیمه کانال راست پرسپولیس تیم یعنی جایی که نعمتی و پهلوان در آن حضور داشتند انفعال عجیبی داشت و هر چقدر که ترابی و امیری در سوی مقابل پرتحرک و پویا بودند در جناح راست خبری از بازی ترکیبی موفق و ساختن موقعیت نشد که نشد.
نتیجه این معایب و نقص هایی که به وضوح دیده می شد باعث شد تا تیم یحیی در نیمه نخست حتی یک شوت به دروازه حریف نداشته باشد و تنها با یک سانتر پهلوان و ضربه سر مدافع حریف خطری نصف و نیمه خلق کند که این آمار اصلاً با آمار نیمه های نخست چهار بازی قبلی همخوانی نداشت.
 
تغییرات درست با یک سورپرایز
در حالی که پیش بینی می شد با بیرون رفتن پهلوان، نعمتی و سرلک و حضور عالیشاه، نوراللهی و شیری مشکلات جناح راست و میانه میدان حل شود و تیم ریتم بهتری در حملات از چپ و راست پیدا کند و به موازنه برسد یحیی در یک مورد سورپرایزمان کرد و عالیشاه را نه جای پهلوان بلکه جای شهریار مغانلو به زمین فرستاد تا به نوعی او را در حد فاصل خط میانی و حمله میدان دهد.
با اینکه تغییرات در شروع نیمه دوم اعمال شد و شجاعانه و به موقع بود اما پهلوان در ترکیب ماند و با اینکه یک بار تیر دروازه را لرزاند و در لحظاتی تحرک خوبی داشت ولی مشخص شد کادر فنی اعتقاد عجیبی به او دارند و خیلی سخت تعویضش می کنند. پهلوان تا پایان بازی در زمین ماند اما در بیست دقیقه پایانی تحرک و انرژی لازم را نداشت.
در عین حال برخی معتقدند شاید اگر عالیشاه جای پهلوان را در بازی می گرفت و مغانلو در زمین می ماند تیم در خط حمله نتیجه بهتری می گرفت چرا که شرایط فنی و بدنی مغانلو نسبت به آل کثیر و البته عبدی برای گل زدن بهتر بود.
 
ناکارآمدی در لحظات سرنوشت ساز
تغییرات کادر فنی برای برون رفت از وضعیت عجیب نیمه اول درست و به موقع بود؛ حتی حضور عبدی و شجاعی چهره تیم را تهاجمی تر کرد اما هم کیفیت تدافعی الوحده و تمرکزشان در نیمه خودی بسیار بالا بود هم بازیکنان پرسپولیس تمرکز و دقت کافی را برای فرار از شکست نداشتند.
اول اینکه در لحظات سخت برخی بازیکنان رفتار و عملکردی منطقی برای جبران نتیجه ندارند و همه هول می شوند تا خودشان منجی تیم باشند و عکس شان روی جلد برود؛ نمونه اش همان ضربه سری که نوراللهی زد و نگذاشت تا کنعانی راحت گل بزند یا دفعه بعدی که برعکس این ماجرا رقم خورد و اگر نوراللهی ضربه سر را می زد به احتمال 99 درصد گل می شد.
نکته دوم اینکه همچنان برخی بازیکنان در مواقع حساس کیفیت هایی از خود نشان می دهند که باعث تعجب و حیرت است و کلاس کار پرسپولیس را پایین می آورد. مثلاً اینکه چطور مهدی شیری نتوانست حرکت فوق العاده ترابی و باز کردن روزنه ای در دفاع سخت الوحده را با یک پاس به جلوی دقیق تر برای آل کثیر تبدیل به پاس گل کند یا مهدی عبدی چطور آن دو سه موقعیت را به راحتی از دست داد؟