وزیر شعار

شجاع خلیل زاده، بازیکنی که لفظ «یک شبه از عرش به فرش رسیدن» را آشکارا به منصه ظهور رساند و در صدر اخبار این روزهای پرسپولیس قرارگرفته؛ اما نه به خاطر بازی درخشان یا عملکرد خیره کننده اش. بازیکن سابق پرسپولیس، با بوسیدن لوگوی الریان در مراسم معارفه، موجی از خشم و انتقاد را در میان هواداران پرسپولیس به راه انداخت تا پس از ماجرای فسخ یکطرفه قراردادش و از دست دادن فینال آسیا، این بار به صورت غیرقابل باوری سرعت سقوطش به سراشیبی نابودی را بیشتر و بیشتر کند.

بازیکنی که با التماس آمد و با ادعا رفت، بار دیگر نمک نشناسی بازیکنان این روزهای فوتبال ایران را به رخ هواداران کشید. بیراه نیست اگر بگوییم بسیاری از بازیکنان این نسل فوتبال، لیاقت «بزرگ شدن» را هرگز ندارند؛ «بزرگ ماندن» به جای خود. او که پس از جنجال انتقالش از سپاهان به پرسپولیس، همواره در اوج حاشیه بود و رفتارهای پرخاشگرانه اش در مستطیل سبز، گاه و بی گاه با محرومیت، دست سرمربی تیم را در پوست گردو می گذاشت، اکنون در قطر حضور دارد و شاید مشغول خندیدن به هواداران و فن پیج هایی که در دفاع از رفتارهای اشتباه او، پیراهن پاره می کردند و مشغول حماسه سرایی برای رفتارهای چاله میدانی اش می شدند.

جدایی شجاع خلیل زاده و اقداماتی که او برای انتقال به باشگاه جدیدش انجام داد، به شدت باعث ناراحتی هواداران پرسپولیس شد. پرسپولیسی ها هرگز تصور نمی کردند عکس بازیکنی که تا 10 روز قبل لوگوی پرسپولیس را می بوسید و مدعی بود می خواسته به عشق هواداران با این تیم قرارداد 6 ساله ببندد، با پیراهن یک تیم دیگر در سایت های خبری بارگذاری شود. اما این اتفاق افتاد و خلیل زاده برخلاف تمام ادعاهای قبلی اش از پرسپولیس جدا شد.

اما این پایان کار نبود. شاید محکم ترین ضربه بازیکن سابق سرخ ها به هوادارانش زمانی بود که بوسه بازیکن جدید الریان بر لوگوی این باشگاه به یک قاب ویژه تبدیل شد. «ممکن است فتوشاپ باشد؟» هواداران با بهت از هم می پرسیدند مگر می شود یک بازیکن در همان ابتدای ورودش به یک باشگاه بر لوگوی آن بوسه بزند و همان رفتاری را از خود نشان بدهد که در باشگاه قبلی اش انجام داده بود؟

نه از فتوشاپ خبری بود، نه از جادوهای تصویری. عکس واقعی و شجاع خلیل زاده که تا دیروز بر لوگوی باشگاه پرسپولیس بوسه می زد، امروز، بر لوگوی یک باشگاه قطری بوسه زده است. شاید هم این بوسه کمی عمیق تر باشد؛ به هر حال دلارهای قطری چرب تر از ریال ایران هستند و بعید است که کیفیت بوسه ها به یک اندازه باشد. بدون شک عکس این اتفاق نه چندان مهم، حداقل یک بار در بستر فضای مجازی و رسانه ای به چشمان تان برخورد کرده است. به برق چشمان آقای بازیکن سابق هنگام بوسه زدن بر لوگوی الریان دقت کردید؟ این اتفاق، چه معنای به جز «دهن کجی» به هواداران بی شمار ارتش سرخ می تواند باشد؟

البته که همه تقصیرها بر گردن این بازیکن نیست؛ واژه «تعصب» را برایش اشتباه معنا کرده اند. شاید هم آقای ش.خ پیش خودش فکر کرده باشد در این چند سال، جمعیت هواداران، عاشق چشم و ابروی این بازیکن و یا عاشق شخصیت خودش بوده اند. نه دوست عزیز، به موقع فهمیدی که «محبوبیت ات تا زمانی است که پیراهن سرخ پرسپولیس را بر تن می کنی.» شاید گمان ببری که هنوز هم پیراهنی که بر تنت می رود، سرخ است و شاید هم به ذهنت خطور کند بتوانی با همان بوسه های بی ارزش بر لوگوی الریان، دل شیخ نشین های عرب را ببری؛ اما سخت در اشتباهی: «قرمزیِ لباس پرسپولیس، در جعبه مداد رنگی پیدا نمی شود.»

امتحانش مجانی به نظر می رسد: کافی است یک بار، فقط یک بار شبیه به رفتارهایی که در پرسپولیس از خودت به نمایش می گذاشتی را به شیخ نشین های قطر نشان دهی؛ آنگاه دیگر خبری از آهنگ «یل یلِ میدون» و «شلوار پلنگی» روی کلیپ های اعتراض و کارت قرمز گرفتن هایت نیست. به راحتی درب خروج را نشانت می دهند. دعا کن با زبان خوش به سمت درب خروج هدایت شوی و از پرتاب پوسته موز، بطری آب و زباله به سمتت صرف نظر کنند.

«واقعا قصد نداشتم با این کار هواداران عزیز پرسپولیس را برنجانم؛ اما یکی از مسوولان باشگاه از من خواست که این کار را انجام دهم. وقتی یکی از مسوولان باشگاه این کار را از من درخواست کرد، آیا می توانستم جواب منفی بدهم؟ متاسفانه یکسری از افراد از این عکس سوءاستفاده کردند؛ اما خدا خودش شاهد هست که این کار را برای ناراحت کردن هواداران انجام ندادم. مسوول باشگاه از من چنین درخواستی داشت و من هم به درخواست او این کار را انجام داد. قصد من ناراحت کردن هواداران عزیز پرسپولیس نبود؛ چرا که آن ها همیشه برای من محترم و مهم هستند. اگر این کار من باعث ناراحتی شده از همه هواداران عذرخواهی می کنم و می گویم که هیچ قصدی برای ناراحت کردن آن ها نداشتم.»

اشتباه نکنید! این قسمت از یادداشت، دیالوگ های یک فیلم سینمای هالیوود نیست. صحبت های شخص بازیکن سابق خطاب به هواداران پرسپولیس پس از ماجرای رقت انگیز بوسه اش بر لوگوی الریان در اینستاگرام است. بازهم به معرفت اینستاگرام؛ لااقل این بستر را برای بی معرفت ها فراهم کرده که بیایند، بزرگ شوند، بروند و چیزی جز بی احترامی نصیب پرسپولیس و هوادارانش نکنند. وقتی هم که کار از کار گذشت، اینستاگرام شان را آذین ببندند و بازهم بحث های تکراری را پیش بکشند. اما دریغ از آنکه آب رفته، هرگز به جوی بازنخواهد گشت. کدام مدیر را سراغ دارید که از بازیکن جدیدالورود بخواهد در مراسم معارفه، بر لوگوی باشگاه بوسه بزند؟! اصلاً مگر اولین بار است که بازیکن ایرانی به تیم درجه چندم قطر می رود؟! مگر با جماعتی رو به رو هستی که پشت گوش های شان مخملی یا دراز است؟! شاید هم روی پیشانی مان چیزی نوشته اند و خودمان خبر نداریم! برو آقا پسر از همان خدایی که شاهدش گرفته ای خجالت بکش.

صحبت از سینما به میان آمد؛ شاید اگر سرجو لئونه زنده بود و 56 سال پس از کارگردانی A Fistful of Dollars، امروزه قصد بازسازی این فیلم را داشت، هرگز برای انتخاب بازیگر نقش اول فیلمش به سراغ کلینتون ایستوود نمی رفت. این روزهای فوتبال ایران، پر از بازیگرانی است که کاملاً لایق بازی به عنوان نقش اول فیلم «به خاطر یک مشت دلار» هستند.

تصاویر گنگی در ذهن مان از صحبت های گذشته این بازیکن سابق به جا مانده است. واضح که نه، اما به نظر می رسد او روزگاری گفته بود «تیم ملی من پرسپولیس است» و فدای سر پرسپولیس اگر به تیم ملی دعوت نمی شوم! حالا اما گویی یک بازیکن دیگر پس از آنکه به تیم ملی بازگشت و در اولین دیدار تدارکاتی لباس ایران را بر تن کرد، اتفاقات عجیبی رخ داد.

بگذریم … تاریخ پر افتخار ارتش سرخ، از این بی معرفتی ها کم ندیده است و در آخر آنچه که باقی مانده، هوادار بوده و هوادار بوده و هوادار. هواداری که در روزهای سخت، در طوفان ها و ناملایمات روزگار، به تنهایی پرچمِ سرخِ پرسپولیس را برافراشته نگاه داشته و هرگز اجازه ی به خاک افتادنش را نخواهد داد. همان هایی که وقت باران برای عشق سرخ شان «چتر»، وقت آفتاب «سایه اش»، وقت سیل «قایقش» و به هنگامه مردن، «حیاتش» هستند.

تیم در آستانه فینال آسیاست و مشکلات کم ندارد. به عبارت درست کلمه، روزهای «بحرانی» را پشت سر می گذارد. اما بد نیست به مراسم اهدای جام لیگ قهرمانان آسیا 2018 فلاش بک بزنیم. این پرسپولیس، بازمانده همان تیمی است که با عصای زیر بازوانش ایستاد؛ اما برای ایستاده ماندن، منت زانوهای سالم بی معرفت ها را نکشید. ای کاش فراموش نکنیم که «تابش نور به کهکشان سرخ، فقط از جانب خورشید پرسپولیس است؛ نه به پشتوانه ستاره های دور و نزدیک به آن.» ستاره هایی که همان اندک درخشندگی شان را هم از بابت نزدیک بودن شان به خورشیدِ پرسپولیس دارند.

به قول برانکو ایوانکوویچ: «وقتی برای گریه کردن نداریم»؛ اصلاً جدا شدن یک بازیکن پردردسر که گریه ندارد. لایق بغض کردن هم نیست. آری، کوه یخ در مسیر تایتانیک پرسپولیس از همان ابتدای راه کم نبوده اما در آخر داستان، این پرسپولیس و هوادارانش هستند که خواهند خندید. خطاب مان با شما بازیکنان بی معرفت است: «دیر نیست روزی که از حسرت قهرمانی با پرسپولیس در آسیا، همچون ابر بهار گریه کنید.» وعده ما با شما، 29 آذر …