وفاداري خارجي، آشوبگري وطني!

1- آخرين دقايق نيمه اول بازي پرسپوليس و الشباب امارات است كه ايمون زايد «گوهرشناسي» مي كند و مثل بازي با راه آهن، سانتر طلايي علي كريمي را به تور دروازه حريف مي چسباند. او اين روزها كارآمدترين مهاجم سرخپوشان است و حالا بار ديگر ارزش هاي خودش را نشان مي دهد. نكته جالب اما، در دل شادي بعد از گل زايد نهفته است؛ آنجا كه او در حركتي كمتر ديده شده در فوتبال ايران ، لوگوي باشگاه را روي پيراهنش نشان مي دهد و مفتخرانه به آن مباهات مي كند. ايمون زايد ايراني نيست، از بچگي هم عاشق پرسپوليس نبوده، اما آنقدر «شعور» دارد كه قدر و منزلت هواداران پرشماري را كه به تيم او اصالت مي دهند بداند. او مي فهمد اين تنها باشگاه هاي بزرگ جهان هستند كه مي توانند حتي بيرون از كشورشان هم تماشاچي داشته باشند و بنابراين درك مي كند در تيم باشكوهي توپ مي زند، حتي اگر اين تيم در محاصره نااهلان، از بد زمانه دوازدهم شده باشد. دست بر قضا دلدادگي تحسين برانگيز زايد به پرسپوليس هم مي تواند درس خوبي براي برخي از ستاره هاي كاغذي اين تيم باشد؛ يكي مثل غلامرضا رضايي كه در دنياي مصاحبه ها صدها ميليون مي ارزد، اما گلزني هاي ايمون را فقط مرتبط با پست بازي او مي داند، يا يكي مثل مهرداد اولادي كه «ميليارد» را مرهم مصدوميت هاي نامريي اش كرده، ولي از دوندگي پايين زايد ايراد مي گيرد!

2- فوتبال ايران در دوران معاصر خودش، يك گذار ناقص از آماتوريسم به حرفه اي گري داشت و امروز بيش از يك دهه است كه بدون پيشرفتي محسوس و قابل ارزيابي، در همين وضعيت بلاتكليف و سردرگم باقي مانده است؛ از يك سو به اتكاي منابع مالي گسترده از پيله سنتي پيشين خارج شده و از سويي با فقدان تخصص، مديريت كارآمد و رفتارها و باورهاي مدرن، پشت دروازه هاي حرفه اي گري باقي مانده است. اين برزخ گيج كننده را اما، بايد بهشت فوتباليست ها و دوزخ هواداران دانست. در اين سال ها هر اندازه نسل جديد و نه چندان قدرتمند بازيكنان ايراني توانستند بدون فشارها، انتظارات و بي بضاعتي هاي گذشته به ثروتي انبوه و گاه افسانه اي دست پيدا كنند، در مقابل طرفداران سينه چاك فوتبال كشورمان از موهبت هواداري از ستاره هاي متعصب و هنرمند محروم شدند و به ناچار، زلف آرزوهاي شان را به زلف ستاره هايي گره زدند كه با يك خروار ادعا، گاهي از يك استپ بغل پاي ساده هم عاجزند. اگر اسلاف سكونشينان امروزي شانس هواخواهي از مرداني را داشتند كه خيلي از آنها با دست خالي مثل شير مي جنگيدند، لباس هر تيمي را كه مي پوشيدند از جان برايش مايه مي گذاشتند و با شكم هاي گرسنه قهرمان ايران  و آسيا مي شدند، حالا در وصول پيش پرداخت و قسط و پاداش حضرات حتي يك روز هم تاخير نبايد بيفتد، مبادا در كسب مقام دوازدهمي يا سيزدهمي دچار مشكل شوند! بانوي 70 ساله ويلچرنشيني كه در ديار غربت حامي تيم محبوبش است، نوزاد 8 ماهه اي كه پدرش او را به استاديوم آورده تا شايد غيرت بازيكنان بي خيال تحريك شود و تماشاگر نابينايي كه با لباس محلي، ماهي چند بار صدها كيلومتر راه طي مي كند تا به استاديوم برسد و پشت تنها عشق زندگي اش بايستد؛ اين اتفاقات اگر در رئال مادريد رخ مي دادند، بي ترديد به سرعت به جلد آس و هدلاين راديو ماركا راه مي يافتند و يا به محض وقوع در كاتالونيا، روي آنتن بارسا تي وي مي رفتند. اينها اما، حاميان همين پرسپوليس رده دوازدهمي ايران هستند كه گلرش پس از خوردن فستيوالي از گل هاي آنچناني از عملكرد خودش ابراز رضايت مي كند و فلان بازيكنش با آن نمايش هاي اسفبار، به خاطر نبودنش در تركيب اصلي بازي با الشباب به حالت قهر به تهران برمي گردد!