وفاداري غير شعاري، از والدس تا نيلسون / نان حلال در دستكش اجنبي!

1-  نبرد يكشنبه شب بارسلونا و والنسيا در مستايا، يك ستاره غيرمنتظره داشت. در روزي كه خيلي ها انتظار درخشش سوپراستارهاي بزرگ بارسلونا يا سرنوشت سازي سولدادوي كاركشته و كانالس جوان را مي كشيدند، اين ويكتور والدس بود كه نگاه ها را به سمت خودش خيره كرد. شايد دو واكنش فوري او در يك صحنه و به ويژه شيرجه دومش روي شوت از راه نزديك كاپيتان والنسيا، يكي از به يادماندني ترين «سيو»هاي اين فصل لاليگا محسوب شود. برنده پنج جايزه «زامورا» در يك دهه گذشته، در حالي خفاش ها را از كسب پيروزي محروم كرد كه هفته گذشته نيز برابر اوساسونا، چند واكنش زيبا از خودش به نمايش گذاشته بود. سنگربان شماره يك بلوگرانا در اين سال ها عملكرد پر فراز و نشيبي داشته و همواره هدف انتقادها يا ستايش هاي بي شماري بوده است. با اين وجود آنچه عملكرد اين روزهاي او را متمايز از هر زمان ديگري مي كند، ماجراي اعلام عدم تمديد قرارداد والدس است. او و مسوولان باشگاه اوايل ژانويه تصميم قطعي شان را براي پايان همكاري با رسانه ها در ميان گذاشتند و اگرچه تلاش هايي براي اتصال دوباره آنها به هم در كار است، اما بعيد به نظر مي رسد فصل آينده والدس را در چارچوب دروازه آبي اناري ها ببينيم.

2- فلاش بك؛ اواسط فصل گذشته پرسپوليسي ها بعد از يك جهش مطلوب و جالب توجه با مصطفي دنيزلي، ناگهان دچار افتي وحشتناك و غيرموجه به ويژه در مسابقات ليگ شدند. در مورد علت اين نزول گفته مي شد اعلام رسمي جدايي 10 نفر در پايان فصل، انگيزه هاي بازيكنان پرسپوليس را كاهش داده و باعث شده آنها ادامه فصل را چندان جدي نگيرند و در برخي موارد حتي گناه كارشكني را هم به بزه كم كاري بيفزايند. وقتي دروازه اين تيم به راحت ترين شكل ممكن گشوده مي شد و شكست هاي سنگين يكي پس از ديگري از راه مي رسيدند، اين فرضيه آنقدر قوت گرفت كه مديران و مربيان نگون بخت باشگاه ناچار شدند ادعاي شان را پس بگيرند و براي دلجويي(!) از ستاره هاي ميليونر پا پيش بگذارند. در اين مقطع از فصل بي انگيزگي ها و تنش ها به اوج خودش رسيد و به عنوان نمونه در يك مشاجره معروف و فراموش ناشدني، يكي از هافبك هاي كم فروغ اين تيم به هواداران متعصب حاضر در تمرين سركوفت زد كه «دو ماه ديگر هم ما را تحمل كنيد، از شرمان راحت مي شويد!»

3- «نان حلال»، قوت خاصي نيست كه فقط در تنورهاي شرقي و ايراني پخته شود. فاصله بين حرف و عمل، زندگي آدم ها را مي سازد. در اين سوي دنيا، شهر محل محاصره آدم هايي شده است كه باورهاي شان را باور ندارند، راستگوترين دروغ دوست هاي تاريخ اند و با انبوهي از ادعاهاي اخلاقي، دست از هيچ ناهنجاري منعفت طلبانه اي كوتاه نمي دارند. آنقدر كه اينجا بر طبل صداقت و درستكاري كوفته مي شود، شايد در تمام طول تاريخ از اين مفاهيم زيبا بهره برداري نشده باشد، اما نتيجه اين همه مانور چيست؟ اين كه مسوولان قوه قضاييه مدفون زير آوار ده ها هزار پرونده حقوقي بلاتكليف، مدام از كمبود وحشتناك قاضي و دادستان سخن بگويند؟ اينجا سرزمين قول هاي به فعل نرسيده است. ما قرار بود بااخلاق ترين ها، متعصب ترين ها و وفادارترين ها باشيم، اما در عمل روي همه سياهكاران دنيا را سفيد كرده ايم. در طول هر فصل فوتبالي آنقدر اخبار و شايعات پررنگ در مورد خيانت بازيكنان مختلف به تيم هاي خودي، خلاف گويي ستاره ها و باشگاه ها در مورد مسايل نقل و انتقالاتي و دوپينگ و زدوبند و تباني منتشر مي شود كه بوي تعفن تمام فوتبال مملكت را پر مي كند. نكته تلخ تر اين است؛ اغلب ستاره هاي سرشناس دنيا به خاطر بافت خصوصي فوتبال باشگاهي در اروپا هيچگونه دين و بدهي مالي و مادي به هواداران شان ندارند، اما تا پاي جان به خاطر آنها مي ايستند و مي جنگند، اما در ايران كه ساختار دولتي تيمداري، اهالي فوتبال را تا خرخره مقروض طرفداران كرده، سست عنصري و جفاكاري بيداد مي كند. اينجا بازيكني كه به بهانه مشكلات حاد خانوادگي اش و به اسم خداحافظي از فوتبال رضايت نامه اش را از يك باشگاه اصفهاني گرفته، خيلي ريلكس سر از يك تيم ليگ برتري شمالي در مي آورد و ضربان قلب يك مربي محجوب را، مدار جغرافيايي شهر محل كارش تنظيم مي كند! چيز غريبي هم نيست البته؛ فوتبال اخلاقي مان به اقتصاد اخلاقي و فرهنگ اخلاقي و سياست اخلاقي مان مي ماند... نوار ضبط شده اش هم موجود است لابد!

4- ويكتور والدس اسپانيايي اين روزها مصمم تر و پرتلاش تر از هر زمان ديگري ايستاده است تا به تعهد اداري و عاطفي اش تا آخرين روز قراردادش عمل كند. وداع قريب الوقوع او تاثيري روي عزم جزمش نگذاشته، چون يكي مثل والدس اصولا زندگي را طور ديگري ياد گرفته، در يك فضاي غيرشعاري و دور از ظاهرسازي؛ درست شبيه آسمير آودوكيچ صرب يا همين نيلسون قرمزها كه با تعصب شگفت انگيزش، طوري بازي مي كند كه انگار هفت پشتش پرسپوليسي بوده اند!