وقتى دايى « اظهار تأسف» مى كند

وقتى دايى « اظهار تأسف» مى كند
« چه عجب!»
اين جمله اى بود كه از دهان «بغل دستى» من خارج شد، وقتى داشت با «بغل دستى اش» در مورد حرف هاى على دايى پس از پايان مسابقه مقابل شاهين سخن مى گفت.
« چه عجب كه دايى يه دفعه كوتاه اومد و عذر خواست» مى دانى در دل چنين جمله ساده اى كه در صف شير يا صف تاكسى يا حتى در صف ميوه فروشى بيان شده، چه حقيقت ژورناليستى نابى نهفته است؟
***
«اعتراف به اشتباه» فضيلت گم شده ستاره ها و چهره ها و اسطوره هاست. آنها به حكم طبيعت اشتباه مى كنند و به حكم
« ستارگى» اشتباهشان به اندازه اشتباه يك ستاره «بزرگ» جلوه مى كند اما به حكم همان ستارگى، كوتاه نمى آيند و اشتباه را نمى پذيرند.
ستاره ها و چهره ها و اسطوره ها، با همه چيز مرز دارند و همه چيز را مقابل خود از پشت  همان مرز هاى خيالى مى بينند. از همين روست كه بزرگترين دعواهاى ستاره ها و چهره ها و اسطوره ها با اهالى رسانه هاى جمعى در كنفرانس هاى مطبوعاتى رخ مى دهد. جايى كه ستاره  يا چهره يا اسطوره احساس مى كند مرز هايش با پديده يك تهاجم دسته جمعى مواجه شده  است و اگر رگبار مسلسل را به روى جمعيت نبندد آنها از مرز هايش عبور مى كنند. به همين سادگى و به همين بيهودگى، تلخ ترين سوء تفاهم ها و عميق ترين دشمنى  ها آغاز مى گردد.
***
« اعتراف به اشتباه» فضيلت گم شده ستاره ها و چهره ها و اسطوره هاست كه حاضر نيستند براى ۲ قدم برداشتن به پيش، يك قدم به عقب باز گردند.
ايراد كار ستاره هاى ما همين است. آنها حاضر به پذيرش اشتباهات نيستند و اساساً واصولاً درك نمى  كنند كه رفتار غلط آنها اشتباه بوده و آنها از يك عذر خواهى يا اظهار تأسف ساده خوددارى مى كنند و عواقب سنگين آن را تحمل مى كنند؛ در حاليكه بهايى كه براى عذر خواهى نكردن مى پردازند بسيار سنگين تر از بهايى است كه در صورت عذر خواهى از كيسه آنها خواهد رفت. نكته ديگر اينكه ستاره، چهره و اسطور ه  هاى ما در نمى يابند كه عذر خواهى شمايل بهترى از آنها را در رسانه ها به نمايش مى گذارد.
آنها در نمى يابند كه اقرار به اشتباه چقدر آنها را در بين مردم «انسانى تر» و «مردمى تر» و «مقبول تر» خواهد كرد. آنها نمى دانند و براى اين ندانستن بهاى سنگينى خواهند پرداخت.
***
هر كس كه چهره، «ستاره» و اسطوره است بايد برود و يك بار فيلم  «هنكاك» را ببيند. فيلمى كه «ويل اسميت» بازى كرد و دوبله آن در ويدئو كلوپ ها موجود است. «هنكاك» يكى از جنس ستاره ها، چهره ها و اسطوره هاى خودمان است. كسى كه معمولاً خرابكارى مى كند و بعد حاضر به پذيرش اشتباه نيست. او در جامعه حضور دارد اما «قهرمان بازى هايش» براى او محبوبيتى به ارمغان نمى آورد. زندگى او وقتى تغيير مى كند كه با يك متخصص تبليغات و روابط عمومى آشنا مى شود.
آن متخصص - كه شما مى توانيد او را مشاور بخوانيد - به هنكاك توصيه مى كند مدتى داوطلبانه به زندان برود و عواقب اشتباهاتش را بپذيرد و اجازه بدهد تا مردم دلشان براى او تنگ شود!
هنكاك اين را مى پذيرد، اشتباهاتش را اصلاح مى كند و دوباره محبوب مى شود.
حالا برويم سراغ هنكاك هاى ايرانى. مگر نه اينكه على دايى در دوران غيبت
خود خواسته اش از فوتبال، دوباره نزد رسانه ها و مردم، محبوب شد؟ مگر واقعيت غير از اين است كه مردم و رسانه ها دلشان براى دايى تنگ شده بود و هر روز سراغ او را مى گرفتند؟ اينكه دايى در بوشهر مى بازد و يا در تهران مقابل ذوب آهن متوقف مى شود مهم نيست، مهم اين است كه او اين فرصت را پيدا كرد تا تأسف خود را و به عبارت ساده تر اشتباه خود را بپذيرد.
***
« متأسفم»
اين براى على دايى يك فرصت استثنايى است. اعتراف به شكست و قبول اشتباه، نه تنها از بزرگى او نخواهد كاست كه بر بزرگى او خواهد افزود. دايى اگر اندكى در پذيرش انتقادات يا در اختيارات خود باز تر عمل كند، آن وقت وارد عصر نوينى از ارتباط با مخاطبان خود خواهد شد. عصرى كه در آن كسى نخواهد گفت: «آقاى دايى! تو محبوب نيستى! مشهورى!»