وقتى دايى گريه كرد

اشك هاى على دايى پس از پيروزى در دربى ۶۸ تهران حرف هاى زيادى در خود داشت. در تاريخ فوتبال ايران بازيكنى با مؤلفه ها و فاكتورهاى او نداريم. او در حد يك اسطوره در فوتبال دنيا مطرح است اما رفتار ما و فوتبال ما با خود او بد بود. بايد واقعيت را گفت چراكه نمى توان از حقيقت فرار كرد.

يكى از فوتباليست هايى كه سال ها در اروپا بازى كرده يك بار مى گفت: «اگر در اروپا بازيكنى با مشخصات على داشتند، مجسمه او را از طلا مى ساختند.» اين اظهارنظر وقتى در كنار جايگاه فرانس بكن باوئر، يوهان كرايف و ميشل پلاتينى در فوتبال امروز اروپا قرار مى گيرد، كاملاً منطقى به نظر مى رسد اما ما با اسطوره جهانى فوتبال ايران چكار كرديم؟ على دايى در مملكت خودش غربت كشيد و تحمل كرد تا اينكه پس از پيروزى در دربى ۶۸ تهران بغضش تركيد و گريه كرد.شخصاً به دنبال دفاع از على دايى نيستم و اتفاقاً آرشيو مطبوعات نشان مى دهد كه همواره از منتقدان دايى بوده و قطعاً در آينده هم اگر اشتباهى داشته باشد از او انتقاد خواهم كرد اما همان طور كه گفتيم بايد شجاعت داشت و واقعيت را گفت.على دايى به عنوان يك اسطوره، خداحافظى تلخ و بسيارغم انگيزى از تيم ملى داشت. اتفاقات جام جهانى ۲۰۰۶ آلمان باعث شد تا كاپيتان تيم ملى به ايران برنگردد و بعد از آن هم هيچ گاه به عنوان يك بازيكن او را با پيراهن تيم ملى نديديم. كسى كه افتخار و سمبل فوتبال ايران محسوب مى شد حتى آنقدر برايمان ارزش نداشت كه يك بازى خداحافظى برايش برگزار كنيم. اين پايان غم انگيز و تلخ يك اسطوره در تيم ملى بود اما على دايى هيچ حرفى نزد و رفت.بعد از مدتى او را به عنوان سرمربى تيم ملى ديديم. كسى كه با آن شرايط از بازى در تيم ملى خداحافظى كرده بود، به تيم اول مملكت برگشت تا يك بار ديگر خودش را ثابت كند اما آنقدر كم صبر و كم طاقت بوديم كه بعد از شكست مقابل عربستان در چهارچوب مسابقات مقدماتى جام جهانى ۲۰۱۰ آفريقاى جنوبى او را اخراج كرديم تا گوشه خانه بنشيند اما باز هم مرد بود و حرفى نزد اما سكوت دايى سرشار از فرياد بود هرچند كه كسى نمى شنيد.هدايت پرسپوليس در ليگ نهم حرفه اى براى شهريار فوتبال ايران، حكايت ديگرى بود. او كه هميشه سكوت كرده و هيچ گاه حرف نزده است اعتبارش را پاى پرسپوليس گذاشت تا در زمين فوتبال حرف هايش را بزند. شكست سنگين مقابل شاهين بوشهر براى او تبعات زيادى داشت اما دايى درست مثل زمان بازيگرى اش كه هرگاه با انتقادات شديد مواجه مى شد با قدرت برمى گشت، اين بار هم همان رويه سابق را ادامه داد و پس از پيروزى مقابل راه آهن و پيكان او بازى بزرگ فصل مقابل استقلال را برد و در قامت يك سردار فاتح ظاهر شد. اشك هاى او بغض دايى بود كه چند سالى در گلويش گير كرده بود و پس از دربى ۶۸ تركيد.على دايى حالا آن روى سكه فوتبال را مى بيند و با تمام وجودش احساس مى كند. حالا زندگى به او لبخند مى زند و دايى نفس راحتى مى كشد. او حالا سردار فاتح سرخپوشان است كه به اوج عزت و محبوبيت رسيده است. بردن دربى براى هواداران پرسپوليس در اين شرايط؛ اعتبار، ارزش و اهميت خاصى داشت حتى اگر در ادامه فصل دايى نتيجه نگيرد و نتواند سهميه آسيايى هم بگيرد، به خاطر بردن دربى تهران محبوب هواداران پرسپوليس خواهد ماند.