وقتي آقا كريم زمين غريبه ها را بوسيد / مسافران هتل فانتوم!

مطابق انتظار کنفدراسیون فوتبال آسیا بین دو گزینه نهایی اش برای اعطای میزبانی جام ملتهای آسیا در سال 2019، ایران را کنار زد و امارات را به عنوان برنده معرفی کرد. به این ترتیب این کشور کوچک بعد از سال 1996 یک بار دیگر جام ملتهای آسیا را برگزار خواهد کرد تا ما هچنان در حسرت میزبانی یک تورنمنت مهم باقی بمانیم. بلافاصله بعد از شکست ایران در این انتخاب، بسیاری از رسانه ها به انتقاد از زیرساخت های ضعیف ورزش کشورمان پرداختند و فقدان زمین و سکوی مناسب را عامل اصلی این ناکامی قلمداد کردند. این در حالی است که با یک نگاه دقیق تر می توان فهمید عقب افتادگی سخت افزاری ایران از امارات نوکیسه، آخرین و کم اهمیت ترین عامل پر کشیدن میزبانی از دست کشورمان است. واقعا چرا باید خودمان را گول بزنیم؟ یعنی اگر ما چند استادیوم مجهز بیشتر داشتیم، الان میزبان جام ملتها بودیم؟

وقتی کریم باقری آخرین بازی ملی اش را با پیراهن ایران انجام داد، کمتر کسی به این نکته مهم توجه کرد که او چرا موقع به جا آوردن تشریفات خداحافظی، به جای استادیوم آزادی تهران ناچار شد چهار گوشه چمن «بن زاید» ابوظبی را ببوسد؟ در حقیقت طی سال های اخیر برزیل و روسیه که از قضا هر دو با دولت پیشین ایران روابط فوق العاده ای هم داشتند، تنها به شرطی حاضر شدند با تیم ملی کشورمان بازی دوستانه برگزار کنند که این بازی خارج از خاک ایران و در جایی مثل امارات برگزار شود. واضح است که ما حداقل برای برگزاری یک مسابقه فوتبال بضاعت سخت افزاری کافی داشتیم و می توانستیم هر دوی این بازی ها را در ورزشگاه استاندارد آزادی با حضور ده ها هزار تماشاگر استارت بزنیم، اما آنها ما را نخواستند، قبول نکردند. در این شرایط آیا خنده دار نیست که ما برای کسب میزبانی جام ملتها با کشوری رقابت کنیم که معدود رقبای معتبر بین المللی مان فقط در خاک آن حاضر به رویارویی با ایران شده اند؟ چطور می شود که مسوولان فدراسیون فوتبال بعد از توافق با شیلی برای برگزاری یک بازی تدارکاتی، در به در به دنبال یک کشور اروپایی برای میزبانی این بازی می گردند؟ چطور می شود که حتی کشوری مثل فلسطین هم از انجام بازی دوستانه با ایران در تهران انصراف می دهد؟ آیا این مسایل هم به داشته های سخت افزاری مربوط می شود؟

استادیوم های ایران به طور قطع می توانستند میزبانانی شایسته برای جام ملتها باشند؛ از ورزشگاه آزادی که همچنان در بین 20 ورزشگاه برتر جهان می درخشد تا غدیر اهواز و یادگار تبریز و نقش جهان اصفهان که بی گمان ظرف چهار سال آینده می توانست تکمیل شود. این وسط اما یک چیز دیگر درست نیست. یک چیز دیگر، مثل تصویری که دنیا از ایران دوست داشتنی ما ساخته و بر مبنای آن در موردمان قضاوت می کند. تیزی تیغ این قضاوت های بی رحمانه را مردم سرزمین ما به دفعات چشیده اند؛ از جمله وقتی که برای سفر سیاحتی به یک کشور درجه سه دنیا ساعت ها مقابل در سفارتخانه معطل شده اند تا اثر انگشت بدهند و البته آخرش هم ویزا نصيب شان نشده است. طی این سال ها در رادیو  و تلویزیون مدام از عزت ایران و ایرانی گفته اند، اما آیا این مصداق بارز بی عزتی نیست که تیم اول رنکینگ آسیا را بعد از 40 سال، شایسته میزبانی از تیم های قاره ندانند؟ شاید سواد هسته ای مردم کشورمان آنقدر زیاد نباشد که درک کنند پیشرفت در این شاخه علمی چقدر می تواند به اعتلای وطن کمک کند، اما شعور اجتماعی آنها و درک شان از محیط آنقدر هست که بدانند امروز نگاه دنیا به ما سالم نیست، تميز نيست. آیا وقت آن نرسیده که دولتمردان ایرانی کمی هم به ترمیم این وجهه بیندیشند؟

در این سال ها حتی سنگاپور و لبنان یا اندونزی و ویتنام هم شانس میزبانی جام ملتها را پیدا کرده اند، اما اثری از ایران در این فهرست نبوده است. سخت است که تنها سخت افزار را عامل اصلی پیش آمدن چنین شرایطی بدانیم، چه اینکه بزرگترین ورزشگاه دنیا و البته هتل فانتوم به عنوان یکی از غول آساترین سازه هاي جهان در کره شمالی قرار دارند، اما میزبانی این کشور از یک تورنمنت بزرگ بیشتر به چیزی شبیه شوخی می ماند! شايد پيش از هر چيزي لازم است تصوير ما در اين آيينه مكدر پر از بغض اصلاح شود.