وقتي از «عيبي يوخ» به «بيرون منتظريم» رسيديم

بازي پرسپوليس و ماشين سازي در تبريز حاشيه هاي تلخ و گزنده زيادي داشت؛ از جنس همان حواشي كه در اين سال ها كم وبيش در ورزشگاه هاي اين شهر وجود داشته، اما هرگز به اندازه كافي به آن پرداخته نشده است. اين بار اما عده قليلي از آنها كه براي خراب كردن جشن قهرماني پرسپوليس راهي ورزشگاه يادگار امام شده بودند، چنان همه خط قرمزها را زير پا گذاشتند كه مسلما ناگفتنش بزرگترين ظلم به خود تبريز و مردم اين شهر است. چطور ممكن است عده اي اندك با افراط كاري هايي كه در هيچ مرام و مكتبي پذيرفتني نيست، آبروي يك شهر بزرگ و تاريخي را لگدكوب كنند و صداي هيچكس هم در نيايد؟ آيا ستمي بزرگتر از اين هم وجود دارد كه همه با هم سكوت كنيم و اجازه بدهيم اين دو هزار نفر ياغي ترمز بريده به دروغ نماينده دو ميليون تبريزي فهيم و باغيرت لقب بگيرند؟ از صبح روز بازي وقتي در تبريز زيبا پرسه مي زديم، به دفعات از مردم اين شهر با لحني مشفقانه و دلسوزانه شنيديم كه در ورزشگاه مراقب تندروها باشيد؛ خب چطور مي توان حساب اين آدم ها را با آن جماعت هتاك يكي گرفت؟ تراكتور هر سال در كورس قهرماني است، اما ورزشگاه خانگي اين تيم هر روز خالي تر مي شود. آيا يكي از دلايل قهر پرشورها، همين تركتازي بي محاباي تندروها نيست؟ در روز همين بازي با ماشين سازي عده ديگري از هواداران اصيل تيم ميزبان ترجيح دادند آرام و باوقار در جايگاه هاي ديگر به تماشاي بازي بنشينند و وارد سكوي افراطي ها نشوند. واقعا اينها چه معنايي دارد؟

يك روز علي دايي در نشست خبري بعد از يكي از مسابقات تيمش در ورزشگاه يادگار، خشمگينانه و دردمندانه مدعي شد در تبريز برخي ها به استاديوم مي آيند كه اصلا الفباي فوتبال را نمي شناسند و اهداف ديگري دارند. اين واقعيتي است كه هر بار اصالتش بيش از پيش تصديق مي شود. چطور ممكن است كساني كه مثلا به هواداري از تيم ماشين سازي وارد ورزشگاه شده اند پيش از آغاز بازي و البته در طول مسابقه حتي يك بازيكن اين تيم را تشويق نكنند؟ با اطمينان مي توان گفت عده معدودي كه داريم در موردشان حرف مي زنيم، هوادار تراكتورسازي هم نيستند. همين جماعت فصل گذشته در بازي گسترش فولاد و پرسپوليس به ورزشگاه آمدند و همين رفتارها را انجام دادند، آن هم درست در شرايطي كه تراكتورسازي در بازي همزمان مقابل استقلال تهران قرار گرفته بود! آيا مي توان باور كرد يك هوادار متعصب تراكتور تماشاي بازي مرگ و زندگي تيمش را رها كند و براي فحاشي و سنگ پراني در مسابقه اي ديگر راهي استاديوم شود؟ چرا اجازه مي دهيد نابخردي هاي اين گروه، سيماي واقعي هزاران هوادار نجيب فوتبال در تبريز را خراب كند؟

شايد بتوان ادعا كرد خطرناك ترين آدم ها كساني هستند كه در زندگي به هيچ اصل و ارزشي پايبند نيستند و بدبختانه روز شنبه طيفي از اين گروه را مي شد در ورزشگاه يادگار امام ديد. چطور مي توان رفتار آدم هايي را تحليل كرد كه ركيك ترين فحاشي ها را از يك «مرده» دريغ نمي كنند و سر و صورت كودكان بي گناه را با سنگ پراني به خون مي كشند؟ چطور مي توان پذيرفت همين گروه كه انواع و اقسام شعارهاي نژادپرستانه و تفرقه انگيز را سر مي دهند، حتي فريادهاي همدردانه هواداران ميهمان را هم با ترقه و آجر سركوب كنند؟ كجاي شعار «عجب شير، آذرشهر، تسليت، تسليت» بد بود كه هواداران پرسپوليس به جرم سر دادنش مورد هجوم قرار گرفتند؟ جالب است كه بعد از اين مسابقه يك بار ديگر داستان تكراري ماله كشي از سر گرفته شده و برخي از دايه هاي مهربان تر از مادر براي توجيه اتفاقات رخ داده وارد گود شده اند. آقايان مي گويند رفتار بازيكنان و هواداران تيم ميهمان باعث تحريك گروه مزبور شده است؛ واقعا آيا اين حرف ها خجالت آور نيست؟ وقتي فحاشي هاي ركيك حداقل از سه ساعت قبل از شروع مسابقه استارت خورد، كدام عامل مي توانسته باعث تحريك تماشاگران شده باشد؟!

سال هايي كه تراكتورسازي در دسته پايين تر بود، اكثر قريب به اتفاق مردم ايران دوست داشتند اين تيم به ليگ برتر برگردد. حتي در همان فصل اول تراكتور آنقدر بين هموطنان مقبول و مورد احترام بود كه در نظرسنجي مشهور برنامه نود با اكثريت قاطع آرا عنوان پرشورترين تيم ايران را به خودش اختصاص داد. حالا بايد بنشينيم و ببينيم چه اتفاقاتي در تبريز رخ داده كه فرهنگ «عيبي يوخ» جاي خودش را به شعار «بيرون منتظريم» داده؟ چرا جمعيت عاشقي كه شعارهاي دوستانه سر مي دادند در خانه نشسته اند و ميدان را به اقليت هتاكي واگذار كرده اند كه جز نفرت افزايي و كينه ورزي كوركورانه تحفه ديگري در بساط ندارند؟ توهين به كوروش و داريوش و هادي نوروزي به كنار؛ داريم در مورد چند صد نفري حرف مي زنيم كه حتي به كريم باقري تبريزي هم رحم نمي كنند؛ كساني كه با شعار ناجوانمردانه «بيرانوند كارتن خواب»، پاداش صداقت و همت يك جوان سالم را با تحقير و تلخ زباني مي دهند. بگذار باز هم بگذريم. عده اي انگشت شمار دارند قايق را سوراخ مي كنند و بدترين بدعت ها را در اين كشور مي گذارند، اما اگر همچنان مصلحت در اين است كه سر بچرخانيم و به خاطر مشتي تعارف و مصلحت خودمان را به نديدن بزنيم، باز هم به جادوي فراموشي پناه مي بريم. فقط يادتان باشد اين روزها كه هر شهروندي براي خودش يك پا خبرنگار شده و فيلم هر اتفاقي ظرف كمتر از يك دقيقه مي تواند به كل دنيا مخابره شود، ديگر سكوت و تجاهل رسانه هاي رسمي دردي را درمان نمي كند. اصلا بي خيال؛ بياييد در مورد اقتدار نم كشيده برانكو و پنالتي زدن دوباره طارمي حرف بزنيم. اينطوري بهتر نيست؟