وقتي خبر فاجعه را فرنگي ها مي دهند / ديده فرو بر به گريبان خويش!

1- مسعود شجاعي دوشنبه شب حضور آبرومندانه اي در برنامه نود داشت. او كه در تنها شوي ورزشي استاندارد تلويزيون حاضر شده بود، ابتدا مواضعش در مورد هواداران شاكي را تعديل كرد و به درستي «حق» اعتراض را براي آنها محفوظ دانست. او سپس دست به دو اعتراف بزرگ و جسورانه زد؛ اول از عدم انتخاب تيم دسته يكي وايادوليد در ابتداي فصل ابراز ندامت كرد و سپس از افشين پيرواني به خاطر حمله تندش به وي عذر خواست. جاي اين رفتارها متاسفانه اغلب اوقات در فرهنگ ما ايراني ها خالي است. در جامعه اي كه خيلي از آدم هايش ترجيح مي دهند تا آخر خط روي اشتباه شان پافشاري كنند تا مثلا غرورشان در هم نشكند، بايد به مسعود تبريك گفت كه بابت خطايش طلب عفو مي كند، حتي وقتي موضوع مشمول مرور زمان شده و خيلي ها اصل داستان را اصلا به ياد نمي آورند. بعد از عبور از اين لحظات شيرين اما، بخش فينال گفت وگوي فردوسي پور با شجاعي، حاوي يك تلنگر تلخ و تكان دهنده از كار درآمد؛ آنجا كه هافبك ايراني لاس پال ماس به يك حقيقت زهرآگين زير پوست فوتبال ايران اشاره كرد: «من در اسپانيا كه بودم شنيدم اينجا در مدرسه فوتبال به يك پسربچه تجاوز شده است. از مسوولان مي خواهم رسيدگي كنند و از پدر و مادرها مي خواهم به زور بچه هاي شان را به اين مدارس نبرند.»

2- بحث آزار و اذيت كودكان در مدارس فوتبال، يكي از آن داستان هاي خط قرمزي ورزش ماست كه گاه و بيگاه در سطح رسانه ها مطرح و خيلي هم زود فراموش مي شود. آخرين بار حدود دو سال پيش بود كه با افشاگري هاي يك مربي قديمي در فوتبال تهران اين مساله براي مدتي توسط مطبوعات پيگيري شد، اما اوضاع خيلي زود به روال عادي برگشت تا فاجعه كماكان در بستري مناسب و بي دردسر دنبال شود. حالا اما يكي مثل مسعود شجاعي از فرنگستان آلارم وحشت را مي شنود و برخلاف ميل باطني تلويزيون ايران، آن را در جعبه جادويي رسانه اي مي كند. انگار بايد چند قدم از اين منجلاب متعفن فاصله بگيري تا دوباره بوي لجن به مشامت برسد و آزارت بدهد. براي ما كه در اين سياهي و تباهي غرق شده ايم، ديدن و حس كردن زشتي برخي پديده ها سخت تر شده است. كيست كه نداند تلخ ترين جنبه هر جنايتي، عادي شدن آن از فرط تكرار است؟

3- امروز جاي اين پرسش خالي است كه نقش نهادهاي مسوول و ناظر براي برخورد با اين معضل دردناك چيست و چه كسي در مملكتي كه همه اركانش ادعاي «اخلاق» مي كنند، بايد به حادثه هولناك تجاوز به كودكان رسيدگي كند؟ سالانه بخش هنگفتي از درآمدهاي ملي ايرانيان به انواع و اقسام موسسات فرهنگي و اجتماعي اختصاص مي يابد. امروز كدام يك از اين مجموعه ها وظيفه دارند به اين پرونده ورود كنند و ببينند مشكل از كجاست كه در محاصره يك خروار شعار ارزشي، كسي كه نقش «معلم» را ايفا مي كند دست به چنين جنايت شرم آوري مي زند؟ آيا ممكن است وقوع چنين اتفاقي، ريشه در مشكلات فرهنگي، كمبودهاي اجتماعي و معضلات روحي موجود در جامعه نداشته باشد؟ نقش رسانه ثروتمند ملي در واكاوي اين ناهنجاري ها چيست؟ آيا تجاوز به كودكان فقط زماني مذموم است كه در انگلستان رخ بدهد يا كشيش هاي آمريكايي عاملش باشند؟ يعني در اين دم و دستگاه عريض و طويل، حتي به اندازه چند دقيقه مجال براي پرداختن به اين موضوع وجود ندارد؟ گران ترين رسانه مملكتي كه با هر عطسه كودكان كشور همسايه پشتش مي لرزد، چطور هيچ نقشي در رسيدگي به وضع بچه ها و حتي خانواده هاي قرباني خودمان در جاهايي مثل مدارس فوتبال ندارد؟

4- طعنه آميز است؛ ما در ايران از ريز بزهكاري هاي ممالك اروپايي خبر داريم، اما آمار گندكاري هاي اخلاقي خودمان را ساكنان اروپا بايد بريزند روي دايره ! اينكه مي گويند «ديده فرو بر به گريبان خويش» شايد اگر سرلوحه كار رسانه به اصطلاح ملي قرار مي گرفت، خيلي از اين اتفاقات تلخ اصلا رخ نمي داد.