وقتي مهدوي كيا به اندازه پيوس خوش شانس نيست

1- مهدي مهدوي كيا به فوتبال برگشت. در شرايطي كه ميليون ها هوادار پرسپوليس گمان مي كردند پرونده بازگشت كيا به ميادين و افسانه خداحافظي اش با پيراهن سرخ اين تيم براي هميشه منتفي شده است، روز گذشته رسانه ها از اعلام رضايت دنيزلي براي حضور مهدي در جمع سرخپوشان خبر دادند و موجي از شور و نشاط را در سطح جامعه فوتبال كشورمان به وجود آوردند. ترديدي نيست كه دايره شادي و شعف امروز، محدود به هواداران پرسپوليس نمي شود و همه مخاطبان پاكدل و راستين فوتبال ايران را در بر مي گيرد. كدام وجدان آگاه و قلب روشني مي توانست راضي باشد به اينكه پيك سربلندي و افتخار ايرانيان در 15 سال گذشته، در يك فضاي غريبانه و غم آلود از فوتبال خداحافظي كند و آخرين تصوير ذهني اش از استاديوم هاي ايران، «هو» شدنش توسط مشتي شرط بند و قمارباز باشد؟ مهدي به فوتبال برمي گردد تا در شكوهي كه استحقاقش را دارد و غرق در خاطره اي كه آرزويش را داشته با روزهاي افتخارش وداع كند. او امروز آماده مي شود تا چهار گوشه زميني را ببوسد كه يكي از شناسنامه هاي تاريخ ورزش خاك پدري اش  به شمار مي رود و با عرق ريزان بي پايانش، بارها سكونشينان آن را به طاق آسمان كوبيده است. چقدر اين «سلام» امروز را دوست داريم؛ گرچه شايد تنها درودي باشد كه طعم بدرود مي دهد!

2- حضور مهدي مهدوي كيا در پرسپوليس در شرايطي رخ مي دهد كه كادر فني جديد اين تيم در ابتدا با اين موضوع مخالفت كرده بود. وقتي مربي بزرگي در استانداردهاي مصطفي دنيزلي استخدام مي شود، طبيعي است كه همه اركان باشگاه بايد «حتي المقدور» موازي با افكار و برنامه هاي او حركت كنند و در خدمت انديشه هايش درآيند تا شايد مسير رسيدن به موفقيت هموار شود. اين يك قاعده بين المللي و تغييرناپذير است؛ چنانچه وقتي رئالي ها خوزه مورينيو را به استخدام در مي آورند تا به كابوس چندين ساله ناكامي هايشان پايان بدهند، تقريبا با تمام درخواست هاي او كنار مي آيند و از حذف رائول تا اخراج والدانو، تا حد امكان به خواسته هاي مربي شان جامه عمل مي پوشانند. حكايت پرسپوليس و دنيزلي هم همين است. او حالا آمده كه حرف اول را بزند و وقتي سرمايه اي مثل اعتماد پررنگ همگاني پشت سرش وجود دارد، ديگر بهانه اي براي بي پاسخ گذاشتن تقاضاهاي وي پذيرفتني نيست. در همين راستا وقتي از قول افندي نقل كردند كه سن بالاي مهدوي كيا و نيز بي ميلي مربي به نيمكت نشين كردن بازيكن بزرگي چون او باعث شده پروژه بازگشت موشك به پرسپوليس نافرجام باقي بماند، همه چيز پايان يافته تلقي شد و واكنشي جز حسرت و افسوس برجاي نماند. با اين همه اما، خوشحاليم كه دنيزلي مشرقي و احساساتي، با اين بخش از تمايلات قلبي هواداران تيمش نيز كنار آمد و كمك كرد تا مهدي پرسپوليس ي ها، به سرگذشت رائول رئالي ها تبديل نشود!

3- اولين خاطره روشني كه از طلوع ستاره اي به نام مهدوي كيا در ذهن ايرانيان به ثبت رسيده، مربوط به مراسم خداحافظي فرشاد پيوس و پوشاندن پيراهن وي بر تن مهدي مي شود. حالا انگار قرار است آخرين قابي هم كه از وي در ذهن مان باقي مي ماند، نمايش يك خداحافظي ديگر باشد و اين بار البته وداع خود او! مهدي مهدوي كيا دير يا زود از دنياي قهرماني خداحافظي خواهد كرد و اين «قانون» فوتبال است، اما آنچه باعث مي شود موجي از حسرت و اندوه گريبان مان را بگيرد، مرور ديگر باره اين پرسش مهم است كه آيا امروز هم مثل 15 سال پيش، مي توان وارثي سزاوار و شايسته براي اين پيراهن پيدا كرد؟ آيا مهدوي كيا هم به اندازه پيوس خوش اقبال هست كه ستاره اي آينده دار از سلاله مردان پاك ايران زمين بيابد و قبايش را براي او به ارث بگذارد؟ امروز در اين فضاي سياه و غبارآلود كه الفباي آموزش در آكادمي ها به لكه ننگين تجاوزات جنسي آلوده است و تازيانه تباني و زدوبند و دروغ و رشوه و ريا بي وقفه بر پيكر فوتبال ايران فرود مي آيد، كدام ستاره نوظهوري را مي توان پيدا كرد كه از اين سيستم مخوف «ناشايسته سالاري» جان سالم به در برده باشد و بتواند آينده را بسازد؟ در عصر سلطه متوسط ها و در زمانه يكه تازي زبونانه خودخواه ها، متكبرها و بي ادب ها، كدام مهدوي كياي تازه نفسي پيدا خواهد شد تا پيراهن ستاره پيشكسوتش را تحويل بگيرد و با به جا گذاشتن چهره اي ممتاز، ارزشمند و ملي – ميهني از خودش، به آن اعتباري تازه ببخشد؟ كاش مادر دهر هنوز براي اين فوتبال تهي ستاره مي زاييد تا به تماشا نشستن غروب امثال مهدي، كوله باري از بيم و دل ناگراني برايمان به سوغات نياورد؛ اما افسوس كه انگار ستروني اين روزها، به دامن طبيعت نيز سرايت كرده است!

4- مهدي مي رود و در غياب ستاره هاي فروزان آينده ساز، پيراهنش را براي جارختي ها به جا مي گذارد. اگر تقدير اين است، پس چرا از همين چند صباح باقي مانده از روزهاي درخشش «آقاي جنتلمن» لذت نبريم؟!