وقتی اسم عبدالرحمن قدغن می شود / آنها برای جادوگر آژیر می کشیدند

لابد خبر را شنیده اید. این روزها یک بازیکن تستی سر تمرینات پرسپولیس حضور دارد که اسمش محمدامین اسدی است. او اما تا اینجا بیشتر از آنچه به خاطر مهارت یا استعدادش اسم در کرده باشد، به خاطر نوع خاص چهره اش مشهور شده. اسدی با موهای فرفری، هواداران فوتبال را یاد عمر عبدالرحمن اماراتی می اندازد. حتی وقتی قرارداد اولیه و داخلی او با پرسپولیس امضا شد رسانه های رسمی تیتر زدند: «عبدالرحمن به پرسپولیس پیوست!» این وسط برخی از تماشاگران حاضر در محل تمرینات پرسپولیس هم بدشان نمی آید اسدی را با همین لقب تشویق کنند؛ به ویژه که عبدالرحمن ستاره اول شب کابوس وار استقلال مقابل العین امارات بود. همین تشویق ها اما اخیرا حاشیه ساز شده، به طوری که دو روز پیش کریم باقری با پرخاش و غضب از بوقچی ها خواسته دیگر اسم عبدالرحمن را نیاورند و نام فوتبالیست اماراتی را روی یک بازیکن ایرانی نگذارند. حالا خبر می رسد خواسته آقا کریم اجابت شده و لقب بازیکن پرسپولیس –که اصلا معلوم نیست چه آینده ای پیش رو دارد- به «فلینی» تغییر یافته است!

حس زلال کریم باقری که حواسش به کری فوتبالی ایران و کشورهای عربی هست، شاید قابل تقدیر باشد. او خوب می داند میانه ما با امارات جاه طلب چندان روبه راه نیست و مصاف های فوتبالی مان هم هرگز فقط در چارچوب رویدادهای ورزشی ساده جا نگرفته اند. آقا کریم دوست ندارد اسم مشهورترین استعداد عربی آسیا در محل تمرینات پرسپولیس مطرح شود، اما این چیزها خیلی به دوست داشتن یا نداشتن ما مربوط نمی‎ شود. در حقیقت فوتبال مثل چشمه آبی است که راهش را از دل هر صخره و سنگی باز می کند و پیش می رود. استعداد ناب، این قدرت را دارد که هر دل سختی را نرم کند و از هر سد نفرتی به سلامت بگذرد. حالا گیریم که آقا کریم آوردن اسم عبدالرحمن را در تمرین پرسپولیس قدغن کرد و امرش هم مطاع افتاد؛ آیا واقعا اصل مساله را می توان از بین برد؟

خیلی پیش از ظهور عبدالرحمن در امارات، علی کریمی تکنیکی ترین ستاره غرب آسیا بود. با این وجود اماراتی ها نه تنها اسم بردن از او را ممنوع نکردند، بلکه طلا و جواهر پایش ریختند و در بهترین سال های عمر کریمی، جادوی او را به انحصار خودشان درآوردند. هنوز صدای آژیری که هواداران الاهلی به استادیوم می آوردند و با آغاز سلسله دریبل های کریمی آن را روشن می کردند، در گوش مان می پیچد. در مورد قدرت نفوذ و محبوبیت کریمی در دوبی افسانه های زیادی وجود دارد؛ از اینکه او جزو معدود خارجی هایی بود که می توانست شماره پلاک دلخواهش را روی اتومبیلش داشته باشد تا حکایت پادرمیانی معجزه آسایش برای نجات آن بازیگر ایرانی سینما که زیاده روی در امارات داشت کار دستش می داد. این فوتبال است و شعبده خودش را دارد. برای بیرون کشیدن خودمان از زیر سایه عبدالرحمن، فقط یک راه منطقی وجود دارد؛ رو کردن یک برگ ارزشمندتر. این سرزمین پر از استعداد، حتما علی کریمی های دیگری هم دارد که این گوشه و کنار دارند تلف می شوند. آنها را در یابید و کاری کنید که باز هم درخشش خورشید، نور الماس را از سکه بیندازد. همین!