وقتی برانکو، مظلومی را مجبور به بستن چترش کرد

داربی برای پرسپولیس خیلی پیشتر از سوت محسن ترکی در شامگاه روز جمعه شروع شد. شاید زمان دقیقش همان لحظه ای بود که برانکو در اتاق کنفرانس خبری سازمان لیگ رو به روی خبرنگاران نشست و گفت: یا همه چیز یا هیچ. این مقدمه آغاز جنگ بود. نه شعار، نه حرفی برای تهییج خودی ها و نه گفته ای که فقط برای گفتن بیان شده باشد. ا

ین بدون شک، راست ترین حرفی بود که برانکو در تمام طول فصل به زبان آورد اما مظلومی آن را لاف پنداشت. شاید پرویز مظلومی مایل بود مساوی بگیرد تا اینکه ببازد اما برانکو از ته دل قمار کرده بود. بزرگترین نشانه اش هم بازی بعد از مدت ها با یک هافبک دفاعی بود. هافبکی که از قضا از مردان هجومی تیم او به شمار می رفت. کمال کامیابی نیا که در انزلی محروم شد همه تصور می کردند بدون فوت وقت برانکو، کفشگری را جانشینش او می کند تا او و نورالهی کمربند میانی را محکم ببندند. اما وقتی کسی شعار یا همه چیز یا هیچ را سر می دهد باید نشانه هایش را هم  رو کند. از این رو نورالهی به جایگاه اصلی اش یعنی قلب زمین برگشت و برانکو عوض استفاده از کفشگری از یک عنصر هجومی دیگر به نام علیپور استفاده کرد. این یعنی من آمده ام که یا ببرم یا ببازم.

اتفاقات بازی رفت هنوز مقابل چشمان برانکو بود. همان نبردی که پرسپولیس تا قبل از دریافت گل سعی می کرد تنها میدان داری کند و حملاتش نیز  بیشتر از استقلال باشد اما طی یک غافلگیری محض، گل نخست بازی را دریافت کرد و برای جبرانش تا مرز شکست پیش رفت. این بار برانکو نمی خواست گل نخست را بخورد و سپس دستور هجومی بودن را بدهد آن هم مقابل یک اتوبوس در هجده قدم حریف. اینگونه بود که پرسپولیس پنج دقیقه ابتدایی بازی را بسیار بهتر آغاز کرد و برخلاف دیدار رفت نخستین موقعیت جدی اش درون دروازه رحمتی جا گرفت. این گل، کلید بازی بود. همان چیزی که برانکو برای رسیدن به آن قمار کرد و هجومی ترین ترکیب ممکن را از بین گزینه های موجود انتخاب و به میدان فرستاد.

اگر داربی هشتاد و دوم یکی از زیباترین، پر گل ترین و مهیج ترین بازی های همه طول تاریخ لقب گرفت تنها به این دلیل بود که از دقیقه 5 به بعد مظلومی همان گونه فکر کرد که برانکو از ثانیه صفر بازی. از این رو چترش دفاعی اش را بست و برای رسیدن به خواسته اش زیر باران تغییر رفت. اینک 85 دقیقه مانده بود و دو مربی که شعارشان از ته دل یا همه چیز یا هیچ چیز بود.

خبری از درگیری های بی حاصل و تکراری سال های اخیر در میانه میدان نبود. هم پرسپولیس برای گارانتی بردش شدیدا به دنبال گل بود هم استقلال برای نباختن. این همان چیزی بود که داربی ها همیشه آن را کم داشتند. اما چرا پرسپولیس 4 گل زد و استقلال 2 بار؟ از لحاظ فنی و تئوری شاید هزار و یک برهان وجود داشته باشد اما دلیل اصلی این بود که پرسپولس در کل فصل با تاکتیک هجومی و رو به جلو (دست کم تا لحظه رسیدن به گل نخست) بازی می کرد و استقلال به واسطه درخشش خیره کننده رحمتی همواره تلاش داشت با کمترین حمله به بیشترین امتیاز برسد.

 در بسیاری از بازی های این فصل استقلال حتی در خانه، نیروی کمتری را صرف حمله کرد و بیشتر سعی داشت با غافلگیری حریف به گل اول برسد و سپس مدیریت بازی به روش مظلومی. اینگونه بود که رحمتی در اکثر اوقات مرد شماره یک میدان لقب می گرفت. اما از دقیقه 5 به بعد دیگر مظلومی نمی توانست روی دکترین همیشگی اش اصرار کند. از این رو دستور بازی هجومی را داد و دیگر نگران دریافت گل نبود. شاید اگر برانکو مانند بسیاری از بازی های دیگر این فصل پس از گل نخست، تیمش را به عقب می کشید با توجه به دامنه حملات استقلال، آنها خیلی سریع به گل تساوی دست پیدا می کردند و آن وقت دوباره برانکو بود و افکار هجومی و مظلومی بود و مکر دفاع، ضدحمله و غافلگیری. اما حملات دو تیم بین گل اول طارمی و گل دومش شهادت می دهد با وجود جلو کشیدن استقلال، پرسپولیس باز هم به روی فوتبال تهاجمی نخستش مومن ماند. اینچنین بود که گل دوم را زد و اگر سناریوی کابوس وار پنالتی ها برای ششمین بار در طول فصل دامنش را نمی گرفت شاید در دقیقه 40 بازی با پیش افتادن سه بر صفر، یک نتیجه بسیارعجیب تر حادث می شد.

با این وجود در نیمه دوم تفکرات هجومی در دو مربی تقریبا به همان اندازه دقیقه 5 بازی بود. قابل پیش بینی هم بود تیمی که در طول فصل و تا به اینجا اصرار به بازی هجومی تر و تماشاگر پسند تر دارد کار ساده تری را نسبت به حریف داشته باشد. استقلال تمرین این دقایق را نکرده بود. مطابق همیشه به دنبال کرنر و اصولا ضربات ایستگاهی بود که این بار بنگر و ماریچ آماده این حربه بودند و تقریبا همه توپ های خطرناک اول را زدند. نشان به این نشان که گل های استقلال یکی از روی اشتباه باور نکردنی و آماتور گونه سوشا حاصل شد و دیگری اشتباه محساباتی محسن مسلمان برای زدن توپ که اشتباه به ساق فخرالدینی زد (با این وجود در تصاویر تلویزیونی خطا چندان واضح نبود) و یک پنالتی به رقیب هدیه داد. این به آن معناست که استقلال روی تاکتیک تمرین شده مظلومی قادر به گلزنی نبود. هر ضربه ایستگاهی هر کرنر تنها وقت را به نفع پرسپولیس هدر می داد که در طول بازی همواره از رقیبش پیش بود.

 رد پای این شکست سنگین را آبی ها باید در افکار غالبا تدافعی مظلومی جستجو کنند. یک روزهایی جواب می دهد و می شود با کمترین حمله رقبا را شکست داد و روزهایی هم مثل این داربی خواهد شد که یک گل زودهنگام از سوی شاگردان برانکو آنها را مجبور می سازد نوعی بازی کنند که با آن تقریبا غریب اند و یا دست کم ستاره ای مثل رحمتی برای آن جلو ندارند. کلید پیروزی 4 گله برانکو همین بود و بس. قمار کرد، شهامت بیش از حد به خرج داد و به آنچه بر زبان آورد ایمان قلبی داشت. یا همه چیز یا هیچ چیز. اگر مظلومی هشدار سرمربی رقیب را جدی می گرفت و باور می کرد برانکو این بار تا دقیقه 4+90 منتظر گلزنی بنگستون با قوص بالای ران پا باقی نمی ماند و می خواهد این بار سریع تر از هر زمان دیگری به گل برسد، شاید او هم تغییر عقیده می داد و اینچنین در ابتدای بازی توپ و میدان را به حریفی نمی داد که برای گلزنی بهترین نفرات را در اختیار دارد. فرق استقلال و پرسپولس در جدول تنها سه امتیاز ناچیز است اما شاخصه ای هست به نام کیفیت که می تواند تفاوت های بزرگتری را در دل یک مسابقه رو در رو به رخ بکشد؛ این همان روزی بود که پرسپولیسی ها یک فصل تمام منتظرش بودند تا تفاوت اصلی را نشان دهند.