وقتی حاتمی بیشتر از کارلوس طرفدار دارد / حواست هست عادل خان؟

بعد از مدت ها تبليغ و سروصدا، سرانجام عصر جمعه تعدادي از برترين ستارگان بازنشسته فوتبال جهان در ورزشگاه آزادي مقابل تيم 98 ايران به ميدان رفتند. طي روزهاي منتهي به اين مسابقه، ستاره هاي مختلف و همين طور رسانه هاي گوناگون از مردم درخواست مي كردند با حضور روي سكوها ضمن كمك به اهداف خيريه مسابقه، آبروي فوتبال ما را حفظ كنند. در همين راستا عادل فردوسي پور هم پنجشنبه شب يك ويژه برنامه مفصل تهيه كرد و در آن بارها و بارها از مردم تمنا كرد به ورزشگاه بيايند و سكوها را پر كنند. در نهايت اما آنچه رخ داد، با توقع برگزاركنندگان اين بازي كاملا متفاوت بود. حضور حداكثر 30هزار تماشاگر براي ديدن اين بازي، بسياري از معادلات را به هم زد و نشان داد خيلي از تحليل هايي كه درمورد هواداران فوتبال ايران مي شود، بي پايه و سست است.

حضور بزرگاني مثل فيگو، روبرتو كارلوس، ادگار داويدز، سالگادو و مارسل دسايي در كنار بازگشت ستارگاني مثل علي كريمي، احمدرضا عابدزاده، فرهاد مجيدي و كريم باقري به چمن آزادي مي توانست سوژه هاي جذاب اين مسابقه باشد. با اين همه اما مردم به سردترين شكل ممكن از اين ديدار استقبال كردند. حتي در ويژه برنامه پنجشنبه شب 90 هم كه كاملا مربوط به اين مسابقه بود، به زحمت يك ميليون پيامك جمع شد تا شايد عادل ضعيف ترين برنامه اين سال هايش را دست كم از اين نظر تجربه كرده باشد. به نظر مي رسد مجموعه اتفاقات جمعه، پيام هاي خاص خودش را براي فوتبال ايران داشت؛ آنچه نمي توان بي تفاوت از كنارش عبور كرد.

اگر همين امروز پرسپوليس که حال و اوضاع خیلی خوبی هم ندارد با نورمحمدي و بابك حاتمي بيشتر از منتخب جهان تماشاگر دارد، اين يعني فوتبال براي مردم ايران يك دغدغه جدي است. آنها بيشتر از اين كه حس و حالي براي دنبال كردن جنبه هاي فانتزي اين رشته ورزشي داشته باشند، با آن زندگي مي كنند و نفس مي كشند. عشق به پرسپوليس و استقلال به رگ و پي اين ملت وابسته است و اين را از آنجا مي شود فهميد كه جمعيت حاضر روي سكوها در بازي جمعه، هم اندازه كساني بود كه همين دوماه پيش در بازي سرخپوشان با الهلال پشت در ماندند و مجبور شدند به خانه برگردند. طعنه آميز اين كه غروب آدينه خود عادل هم در ورزشگاه آزادي به ميدان رفت و 70 هزار سكوي خالي را به چشم ديد؛ سكوهاي لختي كه عملا با او حرف مي زدند. با توجه به شرايط فعلي فوتبال كشور، شايد انتظارها از مرد اول رسانه هاي ايران بسيار بيشتر از چيزي باشد كه او اين روزها ارايه مي دهد. فردوسي پور اگر مي خواهد بار ديگر برنامه اش را به روزهاي اوج برگرداند، بايد در بسياري از سياست هايش تجديدنظر كند. عادل به عنوان يك فوتباليست در كنار يك دوجين ستاره ايراني و خارجي ديگر فقط 30 هزار تماشاگر دارد اما به عنوان يك شومن تيزهوش مي تواند 20 ميليون نفر را پاي تلويزيون ميخكوب كند، به شرطي كه به «اصل» خودش برگردد و دوباره همان مردي شود كه جسورانه ريشه درد را پيدا مي كرد.

در روزهايي كه پرسپوليس و استقلال در هزار جور مشكل مديريتي دست و پا مي زنند و هواداران شان دو سال با اسم خصوصي سازي به سخره گرفته مي شوند، وظيفه عادل اين نيست كه با تيم هنرمندان بازي كند و از ميشل سالگادو توپ بدزدد. درست در همان سه ساعت زماني كه تباه شد تا ملت ايران بيوگرافي فيگو و كارلوس را بشنوند، مي شد به بخشي از دردهاي محبوبترين تيم هاي ايران رسيد يا داستان ادعاي دادگان درمورد دخالت مستقيم فدراسيون در نتيجه يك بازي ليگ برتري را واكاوي كرد. وقتي هيچ كس در اين مملكت عين خيالش هم نيست كه در 10 سال گذشته چه بلاهايي بر سر پرسپوليس آمده يا استقلال امروز با چه مصايبي مواجه است، چه اهميتي دارد كه دسايي و ايلگنر به ايران مي آيند؟ اصلا مارادونا و مسي بيايند؛ وقتي نفس «عشق» گرفته، با اين اسباب بازي ها چه مي توان كرد؟!