وقتی درخشان دست به مهره شد / تصمیم های شش گانه ای که پرسپولیس را از این رو به آن رو کرد

تا پیش از این اگر برای شمردن اشتباه های پرسپولیس وقت کم می آوردیم، حالا باید بنشینیم و تصمیم های کوچک و بزرگی را بشماریم که از آن تیم خسته و ناتوان، یک «پرسپولیس» ساخته. پرسپولیسی که منتقدانش می گفتند در لیگ قهرمانان بی آبرو می شود و حالا همین تیم، شده آبروی فوتبال ایران. این تیم حالا همان پرسپولیسی است که هواداران شاید از دیدن دوباره اش امید بریده بودند و اگر انصاف را سرمشق خود بدانیم، باید بگوییم که این تیم را حمید درخشان به زندگی بازگرداند؛ با تصمیم هایی که حالا درستی شان در چشم مان آشکار است.

 این چهارمین باری بود که علیرضا نورمحمدی را در دفاع چپ می دیدیم. مثل بازی برابر استقلال، پدیده و لخویا، آقای سرمربی بار دیگر نورمحمدی را در سمت چپ خط دفاعی به بازی گرفت و در همین پست نگه اش داشت. در عوض، بابک حاتمی را به جلو می راند تا به وقت حمله و موقع چرخش از 4- 2- 3- 1 به 3- 4- 3 کمک حال هافبک ها باشد.

 عقب بازی کردن محمد نوری اگر چه یکی از انتقادهایمان به درخشان بود اما حالا می توانیم بابت این تصمیم به آقای سرمربی تبریک بگوییم. کاپیتان با همه غریبگی اش با این پست، هم تجربه خود را در کنار دارد و هم نیروی جوانی و دوندگی احمد نوراللهی را که حالا دیگر بهتر از هر کسی فضای خالی پشت سایر هافبک ها را پوشش می دهد.

 از مثلثی که مهدی طارمی به عنوان تک مهاجم پرسپولیس پشت سر خود دارد، هنوز هم آتش می بارد. مثلثی که در راس آن فرناندو گابریل ایستاده و در چپ و راستش امید عالیشاه و هادی نوروزی را دارد. بزرگترین تردید کادر فنی پیش از بازی با صبا هم در همین بخش خلاصه می شد. درخشان خسته از هجمه انتقادهایی که به خاطر انتخاب های خارجی اش به سوی او حمله ور شده بود، مردد بود که دوباره به گابریل اعتماد کند و یا اینکه پیام صادقیان را به پست شماره 10 بازگرداند. سر آخر هم بازیکن برزیلی را برگزید و معجزه گابریل هم از همان بازی آغاز شد. سرمربی پرسپولیس حالا راضی از این تصمیم پر از ریسک، آسوده خاطر است که سه بازیکن سرعتی پشت سر تک مهاجمش دارد که برای گل زدن به هر تیمی می تواند به آنها اعتماد کند.

 هادی نوروزی را شاید همیشه در قامت یک مهاجم نوک خط بهتر دیده باشیم اما بر آمادگی این روزهایش هم نمی توانیم چشم ببندیم. او حالا خیلی وقت است که به بازی در بال راست خو گرفته و پرسپولیس هم به حرکات رو به جلو و پاس های او. بد نیست بدانید که نوروزی بعد از هر تمرین در درفشی فر می ماند و 50 تا سانتری را که خودش برای خودش تکلیف کرده، می فرستد برای مهاجمان تا هم خودش تمرین کرده باشد و هم مهاجمان را به تمرین بیشتر وادارد. کافی است گل سه امتیازی در دربی و گل به پدیده را یک بار دیگر از نو بخوانید تا تاثیر پاس های نوروزی برایتان آشکار شود. مهم تر از این پاس ها اما هماهنگی هادی نوروزی با گابریل و عالیشاه و طارمی است که به قول خودش چشم بسته حرف همدیگر را می خوانند.

 بهترین تصمیم حمید درخشان در بازی با بنیادکار وقتی بود که زمین را برای خودش برداشت و توپ را داد به حریف. مالکیت توپ هیچ جایی در برنامه های پرسپولیس نداشت و در عوض، بازیکنان این تیم پرسینگ را به بهترین شکل ممکن نمایش دادند که این، قدرت بدنی بالایشان را حکایت می کرد. پرس به موقع و دوندگی بالای قرمزپوشان که گواه آن اسپاسم عضلانی طارمی و بیرون رفتنش از زمین بازی بود، برای ازبک ها چاره ای نگذاشت جز اینکه به بازی مستقیم روی بیاورند و این همان چیزی بود که درخشان می خواست. هر چه باشد او سه مدافع بلند قامت و باتجربه همچون اومانیا، بنگر و نورمحمدی- که حالا کم اشتباه تر از همیشه بازی می کنند- را در مقابل دروازه تیمش گمارده و آسوده خاطر بود. پرسپولیس بعد از گلی که به بنیادکار زد نه تنها از
3- 4- 3 دست کشید، که 4- 2- 3- 1 همیشگی اش را هم به  4- 3- 2- 1  بدل کرد و اینگونه بود که توانست تک گلش را 70 دقیقه در زمین حریف مراقبت کند و آن را همراه با دومین سه امتیاز آسیایی اش با خود به تهران بازگرداند.

 نه این پرسپولیس به تیم ناکام ماه های پیش شباهت دارد و نه بازیکنانش آن بازیکنانی هستند که در واکنش به هر بار نیمکت نشینی و یا تعویض، توی روی سرمربی بایستند و به پرسپولیس پشت کنند. پرسپولیس حالا به معنای واقعی یک «تیم» است. تیمی که قلب بازیکنانش برای آن می تپد و بعد از هر گل سرخ، حتی نیمکت نشین هایش هم از شادی سر به آسمان می سایند. حالا دیگر فلان مدافع برایش اهمیتی ندارد که بازیکن هم پستی اش چند صد میلیون تومان بیشتر از او پول می گیرد و نمی بینیم که کسی به خاطر نشستن روی نیمکت و یا حتی سکونشینی به کادر فنی بتازد. مهم تر و موثرتر از همه تصمیم های فنی و امیدوارکننده حمید درخشان، همین یکی شدن پرسپولیسی هاست و رفاقتی که پرسپولیس در هیاهوی حاشیه ها گمش کرده بود.

نویسنده: زهرا اسدی