وقتی دزد، کادوی ایران را می برد / ضد تبلیغ نقره ای!

1-  اين روزها بحث كسب ميزباني جام ملت هاي 2019 آسيا توسط ايران به يكي از مهم ترين موضوعات محافل فوتبالي كشورمان تبديل شده است. در همين راستا، وقتي همه نگاه ها معطوف به «متن» قضيه و پيگيري وصول امضاي دستگاه هاي دولتي بود، اتفاقي عجيب در «حاشيه» اين داستان رخ داد كه در نوع خودش به شدت قابل تامل به نظر مي رسد. موضوع از اين قرار است كه فدراسيون فوتبال كشورمان سفارش ساخت يك توپ نقره اي يك ميليون دلاري را به يكي از هنرمندان داخلي ارايه كرده بود؛ توپي كه ظاهرا قرار بود در اختيار AFC قرار بگيرد، اما در آخرين نمايشگاه عتيقه جات پايتخت به سرقت رفت و پرونده اي جديد در اداره آگاهي تهران گشود. پس از دستگيري سارقان كه دو جوان بسيار كم سال بودند، ادعا شد فدراسيون قصد داشته اين توپ را به AFC بفروشد، اما حقيقت ظاهرا چيز ديگري است. به نظر مي رسد تهيه اين توپ سه و نيم ميلياردي گامي در مسير كسب ميزباني بوده و دوستان قصد داشتند آن را به كنفدراسيون فوتبال آسيا پيشكش كنند؛ چه بسا دل دشداشه پوش ها به رحم بيايد و ميزباني را به ما ببخشند! البته همين كه از ديپلماسي كهنه فرش و پسته به ديپلماسي توپ نقره اي رسيده ايم، لابد خودش يك پيشرفت بزرگ است!

2-  فدراسيون فوتبال ادعا مي كند آه در بساط ندارد. آقايان به همين بهانه از زير بار اجراي برنامه هاي كی روش شانه خالي مي كنند و حتي بهاي بليت استاديوم ها را به قيمت خالي شدن سكوها افزايش مي دهند، اما نوبت به بذل و بخشش كه مي رسد، ناگهان يك ميليون دلار خرج خوشامد اهالي كوالالامپور مي كنند. اين تناقضات عجيب را چگونه مي توان هضم كرد؟ همين حالا اگر يك بودجه خاص در اختيار مديران فوتبال كشور باشد، بهترين راه هزينه كردن آن كدام است؛ اين كه تيم ملي مان را تقويت كنيم و براي جام جهاني آماده شويم، يا اين كه بكوشيم سردمداران AFC را با سخاوت مان تحت تاثير قرار بدهيم؟ چرا به اين فكر نمي كنيم كه داشتن يك تيم قبراق تر در جام جهاني و مثلا صعود به دور دوم مي تواند خيلي بيشتر و بهتر كنفدراسيون فوتبال آسيا را براي اعطاي ميزباني به ايران متقاعد كند؟ اين ميزباني اگر بنا باشد با يك توپ نقره اي به ما نزديك شود، هر آن ممكن است با هدایای ارزشمندتر رقبا از چنگ مان در بيايد. به جاي اين شيرين كاري ها، مي توان روي راه هاي اصولي تري فكر كرد، اينطور نيست؟

3 بنا بود توپ نقره اي به عاملي براي معرفي بهتر ايران به روسا و اعضاي AFC تبديل شود، اما حالا خبر سرقت آن، اوضاع را 180 درجه برعكس كرده است! امروز مخابره اين گزارش به بيرون مرزها مي تواند يك «ضدتبليغ» بزرگ براي ايران باشد؛ كشوري كه قصد دارد اعتماد آسيايي ها را براي حضور در شهرهايش به دست بياورد، اما حتي از كادوي خودش براي كسب ميزباني هم نمي تواند مراقبت كند! آنچه بر اين توپ نقره اي گذشت، يك بار ديگر اولويت مسايل زيرساختي را نشان مي دهد؛ آنجا كه به نظر مي رسد همگام با دورخيز براي كسب ميزباني يك تورنمنت قاره اي، بايد دستي هم بر سر و گوش شرايط اقتصادي و اجتماعي جامعه ميزبان كشيد. برزيلي ها اين ناهمخواني را بين هدف گذاري مسوولان شان و شرايط زندگي خودشان درك كردند كه روزهاي متوالي به خيابان آمدند و برگزاري جام جهاني در اين كشور را مورد اعتراض قرار دادند. بله؛ ميزباني جام ملت ها قطعا اتفاق خوبي است، اما به شرط اينكه موازي با اين «شو»ي پيشرفت، وضعيت رفاهي شهروندان ايراني هم رو به ترقي برود. در غير اين صورت اگر بنا باشد جام 2019 هم مثل اجلاس غيرمتعهدها در فضايي مصنوعي و غيرواقعي برگزار شود، بعيد است فوتبال ما از اين  حيث آنقدرها سود ببرد.

4- وضعيت امروز جامعه ايران متاسفانه طوري نيست كه با بزك و دوزك توپ و چاقوي نقره اي بتوان اصلاحش كرد. به جاي آرايش اين عجوزه بد صورت، بايد سراغ راهي رفت كه بچه هاي 20 ساله اين مملكت را از پناه بردن به دزدي باز بدارد؛ بچه هايي كه اگر درست تربيت شوند و امكانات مناسب داشته باشند، به جاي سرقت توپ نقره اي تشريفاتي، مي توانند توپ هاي طلاي واقعي براي مردم كشورشان به ارمغان بياورند.