وقتی سرمایه ات سوشا باشد / ظریف در سیاست، ضخیم در فوتبال!

براي پرسپوليس كه سال 93 را با قبول شكست سنگين برابر النصر عربستان به پايان رسانده بود، تعطيلات طولاني نوروز فرصت خوبي بود تا اين تيم نفسي بكشد و تجديد قوا كند. همه شرايط هم براي آنها مهيا بود. سرخپوشان تنها سوشا مكاني را در اردوي تيم ملي داشتند و بعد از آماده سازي در حضور حداكثر نفرات، مي توانستند مسابقات را با بازي آسان خانگي برابر راه آهن قعرنشين شروع كنند. با اين وجود طبق معمول كار براي آنها گره خورد. در شرايطي كه شاگردان فرهاد كاظمي بيش از يك نيمه 10 نفره بازي كردند، پرسپولیس در نهايت به سختي توانست يك امتياز از اين ديدار به دست بياورد. به اين ترتيب درخشان يك فرصت طولاني ديگر را هم براي آماده سازي تيمش از دست داد.

مهم ترين حاشيه بازي با راه آهن اما ساعتي پيش از آغاز اين مسابقه رخ داد؛ جايي كه سوشا مكاني بعد از آگاهي از عدم حضورش در تركيب اصلي، درخشان را به باد بد و بيراه گرفت و اردو را ترك كرد! در تيم گل و بلبل حميدخان، حتي كار از ابراز تاسف هم گذشته است. حالا ديگر فقط بايد نافرماني هاي پي درپي و بي كفايتي مسوولان باشگاه در كنترل فضا را ديد و از كنارش عبور كرد. تا به حال بسياري از مهره هاي سرخپوشان عليه كادرفني باشگاه طغيان كرده اند و تقريبا هيچ اتفاقي هم براي آنها نيفتاده است. همين استاد سوشا مكاني پيش تر در داربي تهران نيز چنين رفتاري انجام داده بود. او حتي يك بار در صفحه اينستاگرامش از پرسپوليس خداحافظي كرد اما در كمال شگفتي درخشان تصميم گرفت او را نگه دارد و نيلسون كوريا را از تيم كنار بگذارد. سرمربي قرمزها آن زمان در توجيه انتخاب حيرت انگيزش مدعي شد سوشا مكاني سرمايه ايراني است و بايد مراقب او بود.

شايد لازم است يك بار مرور كنيم و ببينيم تا به حال چقدر تاوان چنين طرز تفكري را پرداخته ايم؟ چند سال پيش كساني كه مثل درخشان فكر مي كردند، قانون منع جذب گلر خارجي را به تصويب رساندند تا تيمي نظير پرسپوليس به خاك سياه بنشيند. در آن زمان هزينه زيادي براي جذب امثال حقيقي، معمارزاده و حسين هوشيار پرداخت شد اما يكي از ديگري بدتر از كار درآمدند تا دفاع از تتمه حيثيت پرسپوليس در ليگ قهرمانان آسيا به آسمير آودوكيچ سپرده شود. فقط خدا مي داند اگر اين گلر بوسنيايي نبود، تيم هايي مثل الهلال و الاتحاد عربستان چه بر سر نماينده ايران مي آوردند. آن هايي كه بر طبل حمايت كوركورانه از سرمايه ايراني مي كوفتند، عاقبت به اشتباه شان پي بردند و درها را به روي قواي متخصص خارجي باز كردند، اما يكي مثل درخشان اين فرمول سوخته را دوباره آزمود تا نيلسون كاركشته برود و سوشا مكاني اعتبار فني و فرهنگي باشگاه را به حراج بگذارد.

در اين كه بايد از نيروي بومي حمايت كرد ترديدي نيست، اما اين معادله بدون اعتماد به كمك هاي خارجي، ناقص و زيانبار خواهد بود. اگر نيلسوني وجود دارد كه پولش را گرفته و مي تواند كار را در بياورد، چرا بايد او را دك كرد؟ اگر يكي مثل كي روش با ما قرارداد دارد و وظیفه اش را هم «نسبتا» خوب انجام مي دهد، كارشكني عليه او چه منطقي مي تواند داشته باشد؟ يادمان باشد در عرصه سياست خارجي هم ما سال ها تقاص تندروي هاي مان را داديم تا اين كه در نهايت بعد از كلي هزينه بيهوده ناچار شديم دست دوستي دنيا را بپذيريم. آنجا اما اگر سياست هاي «ظريف» به كارمان آمد، اينجا فوتبال ايران از دست تفكرات «ضخيم» برخي آقايان، مجال نفس كشيدن هم ندارد!