وقتی شوق، انگیزه و توان برد وجود دارد

پرسپولیس برای بردن بازی پنج شنبه چیزی کم و کسر ندارد. البته که اگر طارمی، احمدزاده و نوراللهی بازی می کردند توپ برانکو پر بود و می توانست حریف را در زمین خودش محبوس کند و احتمالا خیلی زود به خواسته اش برسد اما همین حالا هم شرایط برای شکست استقلال و ماندن در کورس صدر جدول فراهم است. حتما برای تیمی که در نیمه نهایی آسیا حاضر بوده و بالاترین کیفیت را در فوتبال ایران ارائه می دهد شکست استقلال بحران زده با مربی تازه واردش نباید چندان دشوار باشد اما یادمان نرود این بازی در بسیاری از اوقات از مسائل طبیعی و معمول مسابقات و منطقی که می توان بر اساس آن پیش بینی نزدیک به واقعیت داشت پیروی نمی کند.

شهرآورد و پیروزی در این مسابقه قواعد خاص خودش را دارد. بخشی از ماجرا فنی است و بخش دیگر به مساله روانی و آماده سازی تیم از این جهت بستگی دارد. پرسپولیس که حذف در نیمه نهایی آسیا را فراموش کرده و بر رویای قهرمانی قاره ای اش نقطه پایان گذاشته، بعد از برد حذفی شرایط روانی نسبتا مناسبی دارد . ظاهرا شوک ناشی از محرومیت طارمی هم نزد اعضای تیم فروکش کرده و همه این مساله را پذیرفته اند. از سوی دیگر حاشیه های مربوط به محرومیت مسلمان هر روز که به بازی نزدیک می شویم رنگ می بازد و خیال همه از این راحت است که مسلمان بازی می کند و شرایط تیم متعادل به نظر می رسد.

دیروز می شد فاکتور شوق و انگیزه برای پیروزی در این مسابقه بزرگ را به وضوح در پیکسل پیکسل عکس چهره بازیکنان پرسپولیس به وضوح دید. پس تا اینجا بخش مهمی از راه را برانکو رفته و می داند بازیکنانش به اندازه او و یا شاید بیشتر از خودش دنبال پیروزی و موفقیت مقابل رقیب دیرینه می گردند. برانکو و همراهانش در کادر فنی برای اینکه بخواهند بازیکنان را به لحاظ ذهنی آماده این بازی کنند کار سختی ندارند چرا که همه، حتی آنهایی که تجربه حضور در این بازی را ندارند از ابعاد اهمیت این مسابقه آگاهی دارند و می دانند برای برخی هواداران بردن این مسابقه چقدر اهمیت دارد.

از بحث اهمیت که بگذریم شناخت حواشی و لم بازی کردن در شهرآورد چیزی است که شاید در این تیم نصیب هر کسی نشده. حالا و در ترکیب احتمالی پرسپولیس منشا، رسن و خلیل زاده نفراتی هستند که حاشیه های این بازی را ندیده اند و با دشواری های حل شدن در این بازی آشنا نیستند. از این جمع البته خلیل زاده در بازی های سپاهان و تراکتورسازی مقابل استقلال شرایط مسابقات سنگین 60-50 هزار نفری را تجربه کرده اما قصه این مسابقه چیز دیگری است و او می داند اشتباه احتمالی در این مسابقه مهم ترین و احتمالا نابخشودنی ترین اشتباه عمر فوتبالی اش خواهد بود تا اینطوری حواسش را بیشتر جمع کند.

بشار رسن هم فقط 20 سال سن دارد. او مدام از بزرگی شهرآورد عراق بین زورا و جاویا می گوید و اینکه شرایط آن مسابقه هم چیزی است شبیه شهرآورد سرخابی تهران. سن بشار پایین است اما مدل بازی او شبیه فوتبالیست هایی نیست که تصور کنیم در این بازی احساساتی می شود و کیفیت فنی اش در سایه قرار می گیرد.

این مساله در مورد منشا هم تا حدودی صادق است. معمولا بازیکنان خارجی در این مسابقه تحت تاثیر شرایط بازی قرار نگرفته و در اتمسفر ورزشگاه غرق نشده اند. هرچند این وسط یکی مثل ایمون زاید هم پیدا شده تا بیش از اندازه بدرخشد و اسمش را در دفتر این مسابقه ماندگار کند اما بقیه خارجی های پرسپولیس در این مسابقه نه خیلی ضعیف بوده اند و نه مثل یک ستاره درخشیده اند.

بعد از بحث شهرآورد ندیده ها باید برگردیم به همان موضوع کیفیت و این سوال بزرگ را مطرح کنیم که آیا پرسپولیس می تواند همان نمایش های دلپذیر فصل گذشته و برخی مسابقات این فصل را مقابل رقیب دیرینه ارائه کند؟ شاید با غیبت یکی دو مهره تاثیرگذار این مساله با چالش مواجه شده و البته همه می دانند تیم برانکو هنوز با فرم رویایی بیشتر مقاطع فصل قبل فاصله دارد اما در طرف مقابل منصوریانی هم در کار نیست تا به فکر خنثی کردن تیم برانکو باشد و به احتمال فراوان شفر ابتدا به دنبال القای تفکرات خود برای بازی تیمش خواهد بود و از کار انداختن نیروهای تهاجمی تیم برانکو در اولویت بعدی قرار می گیرد.

در این سو و در جبهه پرسپولیس اما سوال بزرگ این است، آیا برانکو با آرایش مورد علاقه هفته های اخیرش قادر به ارائه همان فوتبال دینامیک - که احتمال برد و رضایت هواداران را بیشتر می کند- هست یا نه؟ بازی با نفت در جام حذفی و اصرار 70 دقیقه ای روی سیستمی که از دو هافبک تدافعی در عرض همدیگر استتفاده می کند ثابت کرد پرسپولیس با ارائه این آرایش از فلسفه خودش فاصله می گیرد. شاید این آرایش برای بازی رفت با الهلال و بستن تیم حریف مناسب به نظر می رسید اما در لیگ داخلی و مقابله با تیم هایی که ظرفیت تیم و نفرات شان نیمی از الهلال هم نیست مثل یک خودکشی به نظر می رسد. در واقع استفاده از این آرایش و به انفعال کشاندن مسابقه باعث سردرگمی بیشتر در ارائه برنامه های تهاجمی و کارهای ترکیبی تمرین شده می شود و با پیش رفتن عقربه های ساعت به سوی دقیقه 90 شانس حریف برای ضربه زدن از روی ضربات ایستگاهی، ضدحمله ها و موقعیت های اتفاقی بیشتر و بیشتر خواهد شد. به عبارت ساده تر پرسپولیس با این آرایش امکان ارائه نمایش برتر، خلق موقعیت های بیشتر و پیروزی را دقیقه به دقیقه برای خودش کاهش می دهد و کاری خواهد کرد تا در شرایط روانی برابر و با وجود توان فنی پایین تر حریف، احتمال برد آنها یا رسیدن به حداقل خواسته های شان بالاتر برود.

حالا سوال اینجاست که آیا تیم فعلی برانکو با در نظر گرفتن کمبودهایش امکان ارائه و اجرای آرایش بهتری را دارد یا خیر؟ دیروز احتمال بخشش محسن مسلمان پررنگ شد و به نظر می رسد محرومیت او تعلیق شود. البته که با در نظر گرفتن صحبت های دیروز برانکو می توان اینطور استنباط کرد که پروفسور حتی اگر مسلمان شرایط بازی داشته باشد او را در ترکیب قرار نمی دهد و در این صورت برای اجرای آرایش تهاجمی تر باید تمام نیروهای تهاجمی اش را از همان ابتدا به زمین بفرستد و چیزی در آستین نخواهد داشت تا در صورت گره خوردن بازی رو کند. تجربه اما نشان داده برانکو اهل این ریسک ها نیست و شاید شرایطی شبیه بازی نفت رقم بخورد با این تفاوت که نه تیم حریف شبیه نفت است نه شرایط مسابقه مثل آن دیدار خواهد بود. حتما طبیعی است اگر تصور کنیم استقلال شفر مثل نفت حمید درخشان محتاط نباشد و با اتکا به توانایی نفراتش خیلی زودتر برانکو و بازیکنانش را مجبور به واکنش کند. این واکنش یعنی همان فاصله گرفتن با فلسفه خودی؛ اتفاقی که همراه با ریسک و رو کردن تمام داشته های تیم خواهد بود اما در نهایت مشخص نیست که به نتیجه بینجامد.