وقت عذرخواهي رسيده است / رأفت بي پايان يك پيراهن!

دون ترديد هفتم آذرماه 92 را مي توان يكي از معدود روزهاي «روشن» مديريت محمد رويانيان بر پرسپوليس به شمار آورد. برگزاري ديدار دوستانه ستارگان پرسپوليس با پيشكسوتان ميلان، علاوه بر آنكه در روزهاي قهر مردم با فوتبال توانست تا حدودي يخ استاديوم آزادي را بشكند، به يك موقعيت خوب براي دلجويي از مهدوي مهدوي كيا هم تبديل شد. لابه لاي آن همه خاطره خوش اما، سوت پايان مسعود مرادي آغاز كننده يك جنجال زشت از كار درآمد. تلاش موفق پايان رأفت براي تعويض پيراهنش با پائولو مالديني، اگرچه از نظر عرف حاكم بر دنياي ورزش اتفاقي كاملا طبيعي به شمار مي رفت، اما ظاهرا براي فوتبال محتاج سرگرمي ايران سوژه اي جذاب بود كه مي شد مدتي با آن تفريح كرد. دارودسته متلك گوها دوباره دور هم جمع شدند و با عبور از مرز منطقي بذله گويي، كار را به هجوهاي همه جانبه و شوخي هاي ركيك كشاندند. در اين غائله طبق معمول «منطق» غيبت داشت. دوستان داشتند با تمام قدرت مهاجم آستارايي پرسپوليس را مذمت مي كردند، بي آنكه بدانند يا بگويند كجاي كار رأفت غيرقابل قبول يا نامتعارف بوده است؟ اگر يكي مثل علي انصاريان لباس مالديني را مي گرفت، اين موج هيچوقت به وجود نمي آمد، بي آنكه بدانيم برتري مدافع پيشين پرسپوليس بر همبازي سابقش چيست؟ مثلا سلطان بخيه ايران را مي شود با اسطوره بي بديل روسونري مقايسه كرد؟

سه ماه بعد از پايان بازي پرسپوليس و ميلان، هنوز پيراهن مالديني در فوتبال ايران سوژه است، اما با يك تفاوت بزرگ؛ اين روزها به جاي فيس بوك و پاتوق هاي مجازي مزه پران ها، در محافل مربوط به خيرخواهي و نيكوكاري در مورد اين مساله بحث مي شود. پايان رأفت بعد از تحمل انبوهي از فشارهاي روحي عجيب و ناجوانمردانه، سرانجام پيراهن شماره سه ميلان را به مزايده گذاشت و در حالي كه زندگي شخصي اش مثل خيلي از هم نسلانش كاملا «پرفكت» هم نيست، عوايد حاصل از آن را به امور خيريه اختصاص داد. ماه گذشته با بخشي از پول يادگاري مالديني، دو دستگاه دياليز براي بيمارستان شهيد بهشتي آستارا خريداري شد و جمعه پيش هم از همين محل 10 ميليون تومان براي كمك به يك عكاس بيمار كنار گذاشتند؛ عكاسي كه دوربينش را وقف علي پروين كرده بود، عكاسي كه هزار سوژه خوش تيپ تر و بفروش تر از پايان براي لنزش داشت، اما حالا از خيلي از آنها خبري نيست.

شايد مبلغ تامين شده از ناحيه فروش اين لباس آنقدرها قابل توجه نباشد، اما در مملكتي كه هزينه برگزاري خيلي از مسابقات خيريه اش بيشتر از عوايد آنهاست، همين برگ سبز هم تحفه قابل قبولي به نظر مي رسد. حالا شايد وقت ندامت قلبي يا حتي عذرخواهي رسيده باشد. جماعتي كه جز تمسخر كردن و به استهزا كشيدن بقيه هنر ديگري ندارند و جوهر انسان ها را به آساني قرباني چند لحظه لذت مي كنند، حالا مي توانند در خلوت خودشان به آنچه در اين مورد گذشت بيينديشند. مسلما شوخي با ستارگان فوتبال و هنر اتفاق بدي نيست، به شرط آنكه حدود اخلاقي اين مساله رعايت شود و بيخود و بي جهت كار به ترور شخصيت نرسد.

در حاشيه آيتم تماشاي داربي 78 با هنرمندان در برنامه نود، علي انصاريان همچنان به شوخي با سوژه پايان ادامه داد و سعي كرد با استفاده از يك جمله تركي، لحظه تعويض لباس بين رأفت و مالديني را بازسازي كند. امروز از رهگذر همان حركت مهاجم پيشين پرسپوليس، پروسه درمان چند بيمار بي بضاعت شهرستاني كمي راحت تر طي مي شود. با این حال اما، برخي از اين شيرين زباني های لوس و خارج از قاعده شما چه سودي براي مردم ما داشته است جناب انصاريان؟!