وقت کشی به سبک پرسپولیس

باز هم لیگ تمام شد و باز هم پرسپولیس رسید به خانه اول. اصلا انگار قرار نیست این تیم که بیشتر تمرکزش و همه اخبارش به رشته فوتبالش معطوف شده برای دو فصل پشت سر هم روزهای بدون حاشیه و سروصدا را سپری کند. طی چند سال اخیر هر وقت لیگ به روز آخرش رسید تازه «چه می شود، چه می شود» هواداران این تیم آغاز می شود. اینکه سرمربی می ماند یا می رود، مدیرعامل چه کسی خواهد شد و سوال هایی از این قبیل، معمولا هم تصمیماتی گرفته شده که هیچ عایدی برای پرسپولیس نداشته است.

برای تایید این ادعا نیازی نیست خیلی به گذشته برگردیم. همین دو سه فصل گذشته گواه این مطلب است که برای انتخاب سرمربی چه پروسه هایی طی شد و چقدر زمان مفید از دست رفت. همه اینها در نهایت به ضرر پرسپولیس و هوادارانش تمام شد. بازیکن و مربی کم یا زیاد پولشان را گرفتند و فقط هوادار بود که از جیبش هزینه کرد و چیزی جز حسرت عایدش نشد.

یکی از دلایل موفقیت تیم ها، زود بسته شدن آنها و مشخص بودن وضعیت مدیریت و کادر فنی است. مساله مهمی که حداقل طی سالیان اخیر کمتر در پرسپولیس شاهدش بودیم.

مروری کوتاه می اندازیم به نحوه انتخاب سرمربی پرسپولیس طی چند فصل اخیر. در ابتدا همان فصلی را به یاد می آوریم که علی دایی با پرسپولیس قهرمان جام حذفی شد و در اواخر فصل با حبیب کاشانی به مشکل خورد و از لفظ سرپرست موقت برای او استفاده می کرد. فصل تمام شد و دایی در ابتدا مدعی شد که با بودن کاشانی در پرسپولیس نمی ماند. از طرفی مدیر باشگاه با انتخاب تیم سه نفره دکتر زادمهر، دکتر ذوالفقارنسب و محمد پنجعلی به عنوان کمیته فنی، انتخاب سرمربی را از میان حمید استیلی، حمید درخشان و علی دایی به آنها سپرد. برخلاف پیش بینی خیلی ها که تصورشان دخالت کاشانی در این انتخاب بود؛ کمیته فنی، علی دایی را معرفی و انتخاب کرد و قرار شد طی زمان مقرر برنامه اش را بدهد. به همین دلیل کارکنان باشگاه شب تا صبح در ساختمان باشگاه ماندند. بعد از آن دایی دوباره مدعی شد که با کاشانی کار نمی کند و چون مهلت مقرر تمام شده بود کمیته فنی از میان استیلی و درخشان، اولی را انتخاب کرد. همه این اتفاق ها باعث شد تا زمان زیادی از دوران آماده سازی قبل فصل از دست برود و حمید استیلی حدود 14 روز قبل از شروع لیگ تیم را به اردوی ترکیه ببرد. او در این مدت زمان کم هم باید بدنسازی فشرده را انجام می داد و هم اینکه نفرات دلخواهش را جذب می کرد. به هرحال لیگ شروع شد و در عین ناباوری از دقیقه 20 بازی اول، سکوها علیه حمید استیلی که هیچ دخالتی در انتخاب نشدن دایی نداشت شعار دادند و باز هم مشخص بود که پرسپولیس از این مساله متضرر می شود. دایی آن زمان در راه آهن مشغول به کار بود و سکوها، مصطفی دنیزلی را فریاد می زدند. او آمد و در پایان فصل هم رفت و بهترین خاطره ای که از خود به جا گذاشت پیروزی مقابل استقلال با هت تریک ایمون زاید بود. دنیزلی که بازگشتش به ترکیه قطعی شده بود دوباره داستان تکراری انتخاب سرمربی در پرسپولیس تکرار شد، با این تفاوت که این بار فقط دنبال گزینه خارجی بودند و کمیته فنی شان به جای سه نفر با نفرات بیشتری تشکیل می شد. در میان همه گزینه ها روی سه نام به توافق رسیدند. برونو متسو، کالدرون و مانوئل ژوزه که حتی متسو یک بار در درفشی هم حاضر و ضمن بازدید از امکانات پرسپولیس، ملاقات کوتاهی هم با علی کریمی داشت اما همان شب مخالفت ها با متسو عیان شد و این مربی در سال های آخر عمرش فرصت مربیگری در پرسپولیس را از دست داد.

حالا فقط مانده بودند دو نفر؛ کالدرون آرژانتینی یا مانوئل ژوزه پرتغالی که بالاخره 10 روز مانده به شروع لیگ دوازدهم مرد پرتغالی رای بیشتری را از کمیته فنی دریافت کرد و به تهران آمد اما او هم حس و حال کار کردن را نداشت. نتایج ضعیفش در نیم فصل اول باعث شد بدون هماهنگی با باشگاه به ترکیه و از آنجا به پرتغال برود. ژوزه رفت و یحیی گل محمدی که از صبای قم جدا شده و در چند بازی آخر دستیار ژوزه شده بود سرمربی پرسپولیس شد. او خیلی خوب نتیجه گرفت و تا فینال جام حذفی پیش رفت. او در این راه ملوان را صفر-6، نفت تهران را یک-4، ذوب آهن را در اصفهان و داماش را در رشت شکست داده بود اما فینال را در ضربات پنالتی واگذار کرد. بدون تردید اگر آن روز نیلسون اشتباهات بچگانه نمی کرد و پنالتی پنالتی زن های پرسپولیس هم گل می شد، یحیی گل محمدی در پرسپولیس می ماند اما او هم به سرنوشت مربیان قبلی دچار شد و باز هم شروع پروسه انتخاب سرمربی.

این بار خبری از حمید استیلی نبود و کمیته فنی روی نام های محمد مایلی کهن و حمید درخشان به جمع بندی رسیده بود. یادمان هست چند ساعت قبل از شبی که قرار بود رضا وطنخواه و محمد پنجعلی در برنامه ورزشی شبکه دو، حمید درخشان را معرفی کنند اما به یکباره پنجعلی با حضور در آن برنامه مدعی شد که رویانیان طی تماسی از مذاکره اش با علی دایی خبر داد؛ خبری که به خاطر سابقه درگیری لفظی شدید دایی و رویانیان بسیار عجیب به نظر می رسید اما حقیقت داشت و طرفین به خاطر پرسپولیس!! همه آن تهمت ها علیه یکدیگر را فراموش کردند و فقط مانده بود رضایت باشگاه راه آهن که گفته می شد علی دایی با آنها به توافق رسیده و قراردادی هم امضا شده است. دایی که خودش آن روزها در ایران نبود از طریق نماینده اش موضوع را پیگیری و در نهایت با رضایت مسوولان راه آهن او قبل از بازگشت به ایران با پرسپولیس به توافق نهایی رسید. این بار او فرصت کافی را برای آماده سازی در اختیار داشت و در نهایت هم دیدیم که با جذب بهترین های لیگ به خاطر شکست استقلال در روز آخر مقابل تراکتورسازی، سهمیه آسیایی را کسب کرد.

حالا و در این روزها دوباره رسیده اند به ابتدای خط و مشخص نبودن وضعیت هیات مدیره، مدیرعامل و سرمربی که البته این آخری دو سال دیگر قرارداد دارد و اگر خودش برود پولی دستش را نمی گیرد اما اگر اخراجش کنند باید مطالباتش را بدهند اما این پرسپولیسی که ما می بینیم به این زودی ها بعید است که تکلیفش مشخص شود. در حال حاضر خصوصی شدن باشگاه مهم ترین بحث آنهاست. امیر خادم هم به عنوان نماینده وزارت ورزش جلسات زیادی را برگزار کرده که به نظر می رسد هر چه جلوتر رفته این گره محکم تر شده است.

اعلام بدهی های پرسپولیس و عدد بالای آن، کار واگذاری و انتقالش را سخت کرده است. از طرفی تا یک ماه دیگر تب جام جهانی فوتبال و بازی های تیم ملی کشورمان در این جام به اوج خود می رسد و حتما کمتر از امروز کسی به فکر تغییرات یا تمدید قراردادها در پرسپولیس خواهد بود. همین الان بازیکنان از بلاتکلیفی شان می گویند. صددرصد آنهایی که به جام جهانی نمی روند و از دریافتی فصل گذشته شان رضایت دارند با کمال میل و در صورت خواست سرمربی قراردادشان را تمدید می کنند مگر اینکه پیشنهاد مالی بهتری داشته باشند اما آنها که ملی پوش هستند و از همین الان هم پیشنهادهای خارجی را در جیب شان دارند بدون شک تا پایان بازی های تیم ملی در جام جهانی منتظر خواهند بود. حالا با این شرایط باز هم چه کسی متضرر می شود؟ هوادار. پس این توقع می رود که حداقل یک بار هم که شده زمان را غنیمت شمرید و هر چه زودتر با انتخاب هیات مدیره و مدیرعامل تکلیف تیم هم مشخص شود. فکر نمی کنیم کار خیلی سختی باشد.


نویسنده: جعفر برزگر