ولاسكو را به جا مي آوريد آقاي مايلي كهن؟ / از روياي واليبال تا كابوس فوتبال!

1- «حسين معدني براي هر جلسه تمرين با تيم ملي واليبال 40 هزار تومان مي گرفته و حقوقش در ماه فقط به يك يا دو ميليون تومان مي رسيده، اما او را به اين بهانه كه ايتاليا را نبرده، بركنار كرديم و ولاسكو را آورديم»، «وقتي در واليبال مي بازيم، آنچه حرفي در موردش نمي زنيم ضعف مربي است. اينجا بايد ولاسكو هنر خودش را نشان مي داد كه نداد»، «تيم واليبال در راه صعود به المپيك ناكام مانده و بعد ولاسكو تيم ملي را رها كرده و به كشورش رفته است. متاسفانه تمرينات تيم ملي نيز در غياب او براي مسابقات بعدي آغاز شده. اينها درد و مشكل است.» ... حدود دو ماه پيش بود كه محمد مايلي كهن يكي از همان مصاحبه هاي آتشين و بلندبالايش را با خبرگزاري ها انجام داد و اين بار، غير از فوتبال و اهالي اش، دست نوازشي هم روي سر واليبال كشيد. آن روزها تازه شاگردان ولاسكو باوجود برتري بر قدرت بزرگي مثل صربستان در جا جهاني، از راهيابي به مسابقات المپيك لندن باز مانده بودند تا مرد هميشه معترض فوتبال ايران فرصتي مناسب براي جمع بستن ولاسكو و كرش و تاختن به جمع مربيان خارجي شاغل در ورزش ايران پيدا كند. حاجي البته براي اين مداخله نه چندان تخصصي در دنياي واليبال، ظاهرا توجيه مناسبي هم دست و پا كرده بود: «من سال ها در ورزش حضور داشتم و در دفتر امور مشترك فدراسيون ها فعاليت مي كردم. بنابراين از رشته هاي مختلف ورزشي شناخت دارم و مي توانم نظر بدهم.» گويا اما سال ها حضور حاجي در اين دفتر كذايي هم باعث نشده او به ديدگاهي منطقي در مورد بقيه رشته ها – يا حداقل واليبال – دست پيدا كند؛ چنانچه امروز، شاگردان ولاسكو در چارچوب همان «مسابقات بعدي» كه مايلي كهن نگرانش بود، به شدت خوش درخشيده اند. تيم ملي واليبال كشورمان بعد از پيروزي درخشان عصر جمعه برابر ژاپن، اكنون تنها يك ست تا اولين ورودش به مسابقات فوق العاده معتبر «ليگ جهاني» فاصله دارد؛ آنچه اميدواريم با تداوم بلند همتي بچه هاي ايران و نيز با ادامه استفاده از دانش روز جهان نزد مرد آرژانتيني به فعل برسد و گام بلند ديگري در مسير ساخته شدن آينده واليبال ايران برداشته شود.

2- اينكه يك منتقد در تحليل وقايع اتفاقيه حوزه اش و يا گمانه زني پيرامون آينده آن دچار اشتباه شود، اتفاق عجيبي نيست. آنچه اشكال دارد، «غرض» پيشه كردن او و استفاده اش از هر موقعيتي براي تثبيت باورهاي نادرست شخصي اش است. محمد مايلي كهن با مربيان خارجي مشكل دارد و طي سال هاي اخير به دفعات اين موضوع را علني كرده است. اين باور – كه بخشي از آن ريشه در «رقيب» تلقي شدن خارجي ها از سوي حاجي دارد – اغلب باعث مي شود او به برخوردهاي گزينشي و شتاب زده در اين زمينه رو بياورد و قلابش را آماده ماهيگري از هر نوع آب گل آلودي نگه دارد. از نظر مايلي كهن، ناكامي هاي پياپي ده ها مربي ايراني – و از جمله خود او – دليل موجهي نيست براي پذيرفتن اين فرضيه كه فوتبال ما از جنبه هاي فني و تاكتيكي از سطح اول دنيا و حتي آسيا عقب افتاده است، اما هر شكستي كه توسط يك مربي خارجي رقم بخورد، سندي تاريخي خواهد بود در تاييد اين واقعيت كه اجنبي ها دارند خون ملت ما را مي مكند! شايد امروز ميليون ها ايراني ورزش دوست و صدها هزار علاقه مند تخصصي واليبال بايد خوشحال باشند كه صحنه گردانان و مردان موثر و جريان ساز اين رشته، آدم هايي از جنس مايلي كهن و ناصر ابراهيمي و امير قلعه نويي نيستند، وگرنه بعد از شكست قبلي، چمدان هاي خوليو ولاسكو را دستش مي دادند تا دوباره خودمان بمانيم، با چرخه اي تكراري كه آسوده بتوانيم درونش درجا بزنيم. كاش محمد مايلي كهن – عضو سابق دفتر امور مشترك فدراسيون ها – جوش و خروش تماشايي سالن 12 هزار نفري آزادي را ديده و دريافته باشد كه گاهي مي توان با عبور از خودخواهي و لجاجت، يك روز خوش براي اين مردم رنج ديده فراهم كرد.

3- فضاي آلوده فوتبال ايران ، يك بار ديگر كمر به قتل عناصر بيگانه و به صحنه بازگرداندن چهره هاي آشنا بسته است. خارجي ستيزي دوباره اوج مي گيرد و دوستان از گوشه و كنار نسخه هاي وطني براي موفقيت تجويز مي كنند. در اين ميان آنچه آزاردهنده تر از هر چيز ديگري به نظر مي رسد، معاونت و همكاري نابخردانه چهره هايي مثل محمد مايلي كهن با اين جريان هاي مخرب است. از تبريز خبر مي رسد برخي از بازيكنان تراكتورسازي با سوءاستفاده از زبان بلد نبودن اوليويرا، از الفاظ ركيك هنگام صحبت با او بهره مي برند و در تهران نيز پرسپوليس ي ها تاييد مي كنند همان جريان خزنده اي كه كادر فني قبلي را ناكام گذاشت، حالا ماموريت ضربه زدن به خوزه را پي مي گيرد. پرسش اين است؛ اگر واقعا صداقتي در كار باشد، چرا يكي مثل محمد مايلي كهن كه خودش را طلايه دار مبارزه با بازيكن سالاري مي داند، حداقل يك بار عليه اين توطئه هاي تكراري و زهرآگين قد علم نمي كند؟ آيا واقعا ما از ملت مصر كمتريم كه يكي مثل مانوئل سال هاي سال مي تواند براي آنها شادي و دلخوشي درست كند، اما اينجا اجازه نفس كشيدن را هم از وي سلب مي كنيم؟ حاجي مايلي يا همين ناصرخان ابراهيمي كه روزي بازيكنان پرسپوليس خيلي راحت دست به دست هم دادند و به جرم تكراري بودن قيافه اش او را از اين باشگاه بيرون كردند، چه منفعتي دارند در اينكه هميشه ايراد كار را در حضور تفكرات جديد ببينند و بي تفاوت از كنار معضلات زيانبار قديمي بگذرند؟ چرا اجازه مي دهيم سر كرش و خوزه هم همان بلايي بيايد كه پيش تر سر دنيزلي و ايويچ و بلاژويچ آمد و يكي پس از ديگري غريبانه از اين مملكت رفتند تا موفقيت هاي شان را براي ملتي ديگر سوغات ببرند؟ چطور مي توانيم سرمان را زير برف كنيم و از خودمان نپرسيم چگونه پرسپوليس دنيزلي بعد از آن داربي تاريخي، شش گل زدن به يك حريف آسيايي پس از سال هاي طولاني و درهم كوبيدن دو رقيب بين المللي اش در خانه حريفان، ناگهان به روغن سوزي مي افتد و در گام آخر كم مي آورد؟ آيا علم دنيزلي يك شبه نم كشيد؟ آيا چيرو براي ما پير و سياه باز بود، اما سال ها بعد از اخراج از ايران، ناگهان تبديل به جوان 20 ساله شد كه با بوسني تا مرز جام جهاني پيش آمد؟

4- ولاسكو باتجربه موفق جهاني اش واليبال را مي سازد، چنانچه پيش تر ايوانف همين كار را با وزنه برداري كرده بود يا ووشوي مردان و زنان ايران با مربيان كار كشته چيني شان طعم تحول را چشيده بودند. براي فوتبال اما، در بر پاشنه ديگري مي چرخد و هر از گاهي كه يك مربي بزرگ و بين المللي وارد كشورمان مي شود، كوله بار موفقيت هايش را پشت مرزها جا مي گذارد. اين معادله نامبارك، يك مجهول بيشتر ندارد؛ مجهولي از جنس جهل كه پيدا كردنش آنقدرها سخت نيست!