وینسنت وگاس های پرسپولیس

آیا عملکرد برخی بازیکنان پرسپولس یادآور تصویر وینسنت وگاس در پالپ فیکشن نیست که یادش می رود برای کشتن یک آدم رفته و می ایستد با همکارش در مورد ماساژ پا حرف می زند؟ آیا این همان کاریکاتور یک آدم حرفه ای نیست که هیچ درکی از موقعیت ندارد و از اصول رفتاری تهی است؟

حرفه ای ها همیشه آدم های جذابی هستند. مرد و زن هم ندارد. توی فیلم ها حتما دیده اید. لئون با بازی جان رنو یا جف با بازی آلن دلون در سامورایی. خونسرد و کم دیالوگ. در فیلم های هالیوودی هم که تا به دل تان بخواهد، کاراکترهایی به تصویر کشیده می شود که مو لای درز کارشان نمی رود. عادت های خاصی دارند و یک نظم مشخص بر زندگی شان حاکم است. آدم های پرفکتی که یک ویژگی مشترک دارند. همیشه منطق را بر احساسات غلبه می دهند و متوجه شرایط موجود هستند. شخصی که پسوند حرفه ای را یدک می کشد اما نمی داند اوضاع از چه قرار است و تصمیماتش کلی باگ دارد، باعث خنده می شود. درست مثل وگان وینسنت در پالپ فیکشن با بازی جان تراولتا. کاراکتری که تارانتینو به عنوان کارگردان و نویسنده عمدا او را یک حرفه ای خنگ تصویر کرده. مردی که تیپیکال شخصیت حرفه ای های سینما را دارد. شات گان حمل می کند. خوشگل سیگار می کشد و کت وشلوار مشکی و خفن می پوشد اما مدام گند می زند. مثلا در حالی که با یک گروگان مشغول گفت وگوست اسلحه توی دستش ناغافل شلیک می کند و مغز گروگان را می پاشاند توی دوربین. مخاطب می خندد. از آن لحظه هر چه وگاس بیشتری روی حرفه ای بودنش تاکید می کند بیشتر خنده دار می شود. درست مثل برخی از بازیکنان پرسپولیس در این روزها.

روز سه شنبه یحیی گل محمدی، سرمربی پرسپولیس در واکنش به شایعه داشتن پیشنهاد نجومی از شرق آسیا یک جمله گفت و شد ختم کلام. «پیشنهاد ندارم. فینال آسیا و قهرمانی احتمالی اش را با هیچ چیزی عوض نمی کنم.» به گل محمدی نقدهایی وارد است و اتفاقا در قبل به آنها اشاره کردیم. با این حال از اصلی ترین ویژگی های یحیی می توان به حرفه ای بودن او در انتخاب هایش اشاره کرد. وقتی بعد از ناکامی در دوره نخست حضورش در پرسپولیس کنار گذاشته شد بدون جنجال رفت سراغ تیم های دیگر و بهتر کردن خودش. با تراکتور، ذوب آهن و شهرخودرو. او آن قدر بی حاشیه و منطقی پیش رفت که خود پرسپولیسی ها او را دوباره با منت و سلام و صلوات برگرداندند. یحیی می دانست کی باید برود و کی باید برگردد. او حالا هم به خوبی می داند در چه موقعیتی است. فینال لیگ قهرمانان آسیا. جایی که هر تیم هر سرمربی یا هر بازیکنی آرزویش را دارد. مهم ترین تورنمنت فوتبالی باشگاهی آسیا و حتی مهم تر از جام ملت های آسیا. فرصتی برای حضور در جام باشگاه های جهان و قرار گرفتن کنار رئال و بایرن و دیگر بزرگان فوتبال جهان. یعنی باز شدن یک دریچه بزرگ به دنیایی که تا دیروز غیر قابل دسترس به نظر می رسید. یحیی می داند اگر تیم هایی به دنبالش باشند با نایب قهرمانی آسیا یا گذشت چند ماه نظرشان عوض نمی شود.

باید گفت هر مربی دیگری هم جای یحیی باشد باید همین حرف را بزند. این اصول حرفه ای هاست. هر کس چه مربی و چه بازیکن که ادعا می کند، حرفه ای است باید همین نگاه را داشته باشد. اما آن چه در واقعیت برای پرسپولیس به عنوان فینالیست آسیا رخ داده، داستانی متفاوت دارد. انگار برداری سامورایی را تبدیل به پالپ فیکشن کنی. جایی که آدم های حرفه ای داستان تصمیماتی می گیرند و کارهایی می کنند که موجبات خنده دیگران را فراهم می کنند و مخاطب از خودش می پرسد:«واقعا اون کارو انجام داد؟» همان طوری که این روزها هواداران پرسپولیس و کارشناسان فوتبال از خودشان می پرسند: «بازیکنان پرسپولیس واقعا دارن این کارو می کنن؟» و جواب متاسفانه مثبت است. برخی بازیکنان پرسپولیس به محض فینالیست شدن در آسیا شروع به بحران سازی کردند و با کلیدواژه «پیشنهاد خارجی چند صد هزار دلاری» باشگاه را در منگنه گذاشتند و خون به دل هواداران کردند. تاکید می کنم بازیکنان تیمی که دو ماه دیگر باید در فینال آسیا بازی کنند! شجاع خلیل زاده در راس آنها و به دنبالش بشار رسن به شکل جدی و محمد نادری با آوردن اسم استقلال و چند بازیکن دیگر در حد گمانه زنی!

اجازه بدهید همین ابتدای کار به این نکته اشاره کنیم که ما به عنوان اعضای رسانه از تک تک مشکلات موجود در باشگاه پرسپولیس مطلعیم. می دانیم مهدی رسول پناه مدیر کاربلدی نیست. همین دو روز قبل فایل صوتی منتسب به او منتشر شد که احتمالا تا مدت ها در پرسپولیس دلخوری و حاشیه ایجاد خواهد کرد. همچنین می دانیم کفگیر باشگاه خورده به ته دیگ. می دانیم برخی از آپشن قراردادها مانده. می دانیم قیمت دلار بالا رفته و قراردادی که سال پیش ارزشمند به نظر می رسید، امسال معمولی شده. می دانیم بازیکنان پرسپولیس باکیفیت هستند و هر بازیکن باکیفیتی پیشنهادات خارجی دلاری دارد. می دانیم وضعیت خوب نیست. واقعا می دانیم ولی هیچ کدام از اینها به هیچ عنوان نمی تواند برای جدایی از تیمی که در فینال آسیا حاضر است، قانع کننده باشد. اصلا حرف زدن در موردش خنده دار است. مثل این است که برای یک نفر استدلال کنیم وقتی خورشید در آسمان ظاهر می شود روز است.

بازیکنی مثل شجاع خلیل زاده که واقعا هم باکیفیت است چطور می تواند خودش را راضی کند از تیم قهرمان ایران و فینالیست آسیا برود تیم درجه دوی قطری؟ بشار رسن چطور؟ از آن بدتر همراه با این همه حاشیه. می آیم و نمی آیم. پیغام و پسغام فرستادن. استوری گذاشتن. پادرمیانی. بالا و پایین. بله! تیاگو آلکانتارا هم از بایرنی که سه گانه اروپا را  گرفته بود، جدا شد. ولی به کدام تیم رفت؟ لیورپول! فاتح یوسی ال 2018 و لیگ برتر 2019. تازه آن هم بعد از قهرمانی با بایرن. از هر طرف که نگاه کنیم همه چیز از اساس غلط است. اصلا نمی خواهیم مثل خیلی ها بازیکنان جدایی طلب را به بازارگرمی و سوءاستفاده از شرایط متهم کنیم (که اگر این باشد واویلاست). کما این که روی کیفیت فنی این بازیکنان صحه گذاشتیم. پس فرض می کنیم واقعا پیشنهادات هنگفت وجود دارد. آیا این بازیکنان فکر نمی کنند هر پیشنهادی که امروز دارند 4 ماه بعد در نیم فصل هم خواهند داشت؟ تازه آن موقع ممکن است به عنوان بازیکنی که قهرمانی آسیا دارد، بنشینند پای میز مذاکره و این یعنی دستمزد بیشتر. این افراد فکر نمی کنند با حاشیه سازی شان چه بلایی سر تیم می آورند؟ نگه داشتن شان می شود یک مصیبت و رد کردن شان مصیبت دیگر. افزایش دستمزدشان بازیکنان دیگر را هوایی می کند (که البته این اتفاق افتاده و در خبرها آمده برخی بازیکنان پرسپولیس هم طلب دستمزد بیشتر کرده اند) و رفتن شان دست تیم را در روزهای پایانی نقل وانتقالات می گذارد توی پوست گردو. همه اینها در شرایطی است که آنها فرصت بازی در فینال لیگ قهرمانان را دارند.

آیا این یادآور تصویر وینسنت در پالپ فیکشن نیست که یادش می رود برای کشتن یک آدم رفته و می ایستد با همکارش در مورد ماساژ پا حرف می زند؟ آیا این همان کاریکاتور یک آدم حرفه ای نیست که هیچ درکی از موقعیت ندارد و از اصول رفتاری تهی است؟ که عوض تمرکز روی مهم ترین موقعیت زندگی اش که او را به تیم ملی هم رسانده، می رود قراردادش را فسخ می کند یا پنهانی با تیم قطری مذاکره می کند؟ شاید برخی بگویند تقصیر مدیر برنامه های بازیکنان است. در پاسخ باید گفت بازیکنی که در چنین سطحی بازی می کند و آینده و اعتبارش را می سپرد دست یک دلال حتی دیگر کاریکاتور یک آدم حرفه ای هم نیست.