پرتابهاي صفر امتيازي !

 سپهرحيدري هنوز استارت مي زند

 1 ) اولين بار ماجراي پرتاب اوت دستي هاي بلند در فوتبال ايران را غلامحسين پيرواني باب کرد. البته گفته مي شود، پيش از او اکبر ميثاقيان چنين تبحري داشته است، اما ورود پديده اوت هاي بسيار بلند به فوتبال حرفه اي کشورمان، دستپخت کاکو غلام در شيراز بود. پيرواني در طول ساليان حضورش در ورزشگاه حافظيه، اوت اندازهاي زيادي را به فوتبال ايران معرفي کرد، اما بي گمان هيچ کدام آنها به اندازه علي عليزاده در اين کار چيرده دست نبودند. مهاجم رفسنجاني سابق فجرسپاسي که بعدها به اتکاي همين هنر شگفت انگيزش حتي طعم حضور در پرسپوليس و استقلال را هم چشيد، بارها با اوت هاي بلندش هم تيمي هاي خودش را در موقعيت گلزني قرارداد؛ هر چند که «اضافه کاري» همين دستها، عاقبت کار دستش داد تا هند پنالتي عجيبش در داربي دو سال پيش، سبب تبعيدش به ليگ يک را فراهم کند. اما با جدايي عليزاده از ليگ برتر، نسل اوت اندازها منقرض نشد و بازيکنان گوناگوني در تيمهاي مختلف دسته برتر شانس خودشان را براي پرتابهاي بلند و امتيازآور امتحان کردند؛ از جمله سپهر حيدري در پرسپوليس.

2 ) در مسابقه اخير تيمهاي پرسپوليس و استيل آذين هم بارها اين صحنه تکرار شد. توپ به اوت مي رفت، سپهر حيدري ده ها متر مي دويد، خودش را به محل شروع مجدد بازي مي رساند، کلي دورخيز مي کرد و بعد توپ را پرتاب مي کرد. حاصل کار چه بود؟ دقيقا «هيچ»؛ يعني همان چيزي که تقريباً سه سال است هر هفته در پرسپوليس از محل پرتابهاي بلند حيدري حاصل مي شود! اين مدافع اصفهاني فوتبال ايران که سه فصل است سابقه حضور در پرسپوليس را دارد، شايد به طور متوسط در هر مسابقه تيمش سه بار بخت خود را براي پرتابهاي بلند اوت دستي امتحان مي کند. به اين ترتيب و به فرض آنکه سرخپوشان سالي 40 مسابقه در تورنمنتهاي گوناگون برگزار مي کنند، سپهر حيدري تا به حال بيش از 300 بار اوت دستي بلند انداخته که از اين همه، تا آنجا که حافظه ياري مي کند، تنها يک پرتاب مقابل شيرين فراز کرمانشاه در ليگ هفتم با موفقيت همراه بود تا پيروزي پرگل قرمزها در آن روز، کمي چرب تر شود! سؤال اين است؛ آيا اگر سرخپوشان پايتخت همه اين 300 بار را ترجيح مي دادند مثل بقيه تيمها اوت کوتاه بيندازند و بازي را شروع کنند، به همين يک گل (يا حتي يکي، دو گل ديگر که ممکن است فراموش کرده باشيم) دست پيدا نمي کردند؟ پس اين چه اصراري است که تمام اوتهايي را که از اطراف محوطه جريمه حريف به دست مي آيد، سپهر حيدري پرتاب کند؟ اين وسط، يک سؤال مهمتر ديگر هم وجود دارد؛ افشين قطبي، نلو وينگادا، افشين پيرواني، زلاتکو کرانچار و علي دايي، نام مرداني است که از روي نيمکت پرسپوليس، طي مقاطع مختلف فستيوال اوت هاي بلند و بي حاصل سپهر حيدري را ديده اند، اما هيچ کدام آنان واکنش نشان ندادند و اين روند زيانبار را متوقف نکردند. واقعاً چرا؟

آيا غير از اين است که در برهوت تاکتيک و استراتژي، همه مردان اول نيمکت اين سالهاي پرسپوليس اميدوار بوده اند سرانجام روي يکي از اين پرتابهاي بلند به امتيازي بادآورده دست پيدا کنند؟

3 ) بر خلاف آنچه متصور مي شود، پرسپوليسي ها هزينه زيادي را براي شکل گيري هر يک از اين اوت دستي هاي بلند و البته بي فايده مي پردازند. اول آنکه دفاع مياني آنها مجبور است بارها خودش را به يک سوم دفاعي حريف برساند و بر گردد که اين مي تواند خستگي مفرط او و ناکارآمدي اش را در هنگام دفاع به دنبال آورد. بعد آنکه اصولاً پرتابهاي بلند مثل ضربات ايستگاهي، اين خطر را هميشه براي تيم صاحب موقعيت به همراه دارد که قرباني ضد حملات سريع حريف شود؛ زيرا تجمع غير معمول بازيکنان اين تيم براي زدن ضربه سر، هر حريفي را وسوسه مي کند. مهمترين هزينه اي که پرسپوليسي ها روي اين اوت ها مي پردازند، انگ سنگين «فوتبالدستي» است؛ آنچه در دل خود، طعنه اي تند و تيز براي تيمهاي بي تاکتيک و دلخوش به اوت دستي هاي بلند را به همراه دارد!

4 ) روزگاري غلامحسين پيرواني به واسطه گلهايي که تيمش روي اوت دستي هاي بلند علي عليزاده و ديگران مي زد، مورد انتقاد رقبا قرار مي گرفت. حالا بايد در مورد پرسپوليس چه گفت؟ تيمي که در هر مسابقه به دفعات از اين حربه سود مي برد، اما هنوز حتي يک تک امتياز هم صيد نکرده است!