پرسپوليس، زخمی از خنجر خودي ها / جراحت بر صورت شرافت

حمله پيشكسوتان پرسپوليس به اين باشگاه اگرچه رسمي كهنه است، اما اين كهنگي چيزي از تلخي آن كم نمي كند. چاقو اگر هزار بار هم دست را مجروح كند، باز جراحت هزارويكم درد و كثافت خاص خودش را دارد. موضوع چيزي شبيه زكام است؛ هميشه مي داني چه چيزي انتظارت را مي كشد، اما باز هر بار با درد و سرگيجه و آبريزش بيني غافلگير مي شوي. طنز ماجرا اينجاست كه از اين «مرض» جلوگيري هم نمي شود كرد. پرسپوليس بيشتر از صد پيشكسوت دارد و اين عدد آنقدر بزرگ هست كه حتي بارسلونا هم نمي تواند همه آنها را به كار بگيرد. وقتي به چند نفر كار مي دهي، صداي بقيه درمي آيد و وقتي بقيه را جاي آن چند نفر مي آوري، فرياد اعتراض قبلي ها را صدبرابر بلندتر مي شنوي. ما ساكنان سرزميني هستيم كه خيلي از آدم هايش فكر مي كنند «ديگي كه براي من نمي جوشد، بهتر است سر سگ در آن بجوشد.» حالا پرسپوليس را گذاشته اند روي اجاق و هرچه دل شان مي خواهد در آن مي جوشانند. خيلي از اين آدم ها اگر دست شان برسد، با تبر ريشه اين درخت را مي زنند تا حالا كه ميوه اش زير دندان خودشان نيست، سايه اش هم بر سر ديگران نباشد. ملتي هستيم در حال منفجر شدن از بخل؛ ملتي كه اگر پاي اتوبوس و مترو پياده باشيم، زور مي زنيم كه سوار شويم و اگر سواره باشيم، سفت تر سرجاي مان مي ايستيم تا ديگران بالا نيايند و جاي مان را تنگ تر نكنند. اين فرهنگ در تار و پودمان ريشه دوانده و كاري كرده كه در هيچ موقعيتي به گذشت و لذت بردن از موفقيت هاي ديگران اكتفا نكنيم. فقط خودمان بايد باشيم و سود همه چيز فقط بايد به خودمان برسد؛ اين قانون اول زندگي در اين كشور است احتمالا!
اين مصاحبه هاي بيزاركننده، مملو از كلمات و جملات تكراري هستند؛ طوري كه اگر سر و ته شان را بزني، هيچكس نمي فهمد مال كدام دوره است! كافي است اسم ها را از مصاحبه هاي عنصري مثل بهروز رهبري فر حذف كني تا سرگيجه بگيري و نفهمي جناب كاستاكورتا دارد از علي دايي انتقاد مي كند يا يحيي گل محمدي يا مانوئل خوزه يا مصطفي دنيزلي؟! دوستان طي اين سال ها همه را زده اند، از ريشه هم زده اند. پيدا كردن يك نفر كه محمد مايلي كهن با شلاق كلمات نابودش نكرده باشد سخت ترين كار دنياست. وقتي رفقا نه با مربي جوان داخلي آب شان در يك جوي مي رود و نه با مربي كهنه كار خارجي كنار مي آيند چه بايد كرد؟ براي اين پرسپوليس اگر از ماه و مشتري هم مدير و مربي بياوري، هستند دوستاني كه بهانه مريخ و عطارد را بگيرند! حاجي مايلي اخيرا در مورد صعود ايران به مسابقات برزيل گفته است: «وينگادا ما را به جام جهاني برد، نه كرش»، اما يك سال پيش كه همين وينگادا قرار بود به كادر فني تيم ملي اضافه شود، استاد در مصاحبه شان فرموده بودند: «اينكه وينگادا يك شبه مربي تيم ملي شود توهين به فوتبال ماست. او بايد پول هم بدهد تا روي نيمكت ايران بنشيند. انتخاب او قطعا اشتباه است.» و عجيب تر اينكه وقتي وينگادا -هدايت كننده ايران به جام جهاني- سرمربي پرسپوليس بود، همين آقاي مايلي كهن در موردش فرموده بودند: «بدبختي ما اين است كه تيم ملي با من در امارات با سه گل عربستاني را مي برد كه سرمربي اش وينگادا است و بعدا همين وينگادا سرمربي پرسپوليس مي شود.» ما در چنين سرزميني زندگي مي كنيم؛ آدم قاتل آدم، ملتي نفس بريده از دست همنوعش.
محمود خوردبين اخيرا گفته «خجالت مي كشم بگويم پرسپوليسي هستم» اتفاقا شايد خيلي از هواداران اين تيم هم خجالت بكشند پرده از علاقه شان بردارند، وقتي مي بينند يكي از استخوان خردكرده هاي اين تيم، چنين كاراكتري دارد؛ كسي كه تا وقتي خودش سرپرست بود، نه باخت هاي پياپي در داربي باعث شرم به حساب مي آمد، نه انگشت نگاري بازيكنان وسط زمين، اما حالا استاد به خاطر دو شکست در ابتداي فصل دچار حس خجالت شده است. روزي مايلي كهن در يكي از معدود جملات درستش گفت «درود بر شرف هواداران ليورپول» بله حاجي، درود بر شرف هواداران و همچنين پيشكسوتان ليورپول كه اگرچه تيم شان 25 سال است قهرمان انگليس نشده، اما هرگز نقش استخوان لاي زخم را بازي نكرده اند. اگر ليورپول و آرسنال دو باشگاه ايراني بودند، احتمالا در اثر دلسوزي(!) بازيكنان قديمي شان تا به حال هفتاد كفن پوسانده بودند. درود به شرف قديمي هاي رئال مادريد كه اسم شان را تريلي هم نمي تواند بكشد، اما در همه اين سال ها بيرون نشسته اند و حضور امثال لوكزامبورگو، آنچلوتي و كی روش را روي نيمكت تحمل كرده اند. درود به شرف استوئيچكوف كه تاتا و تيتو در مقابلش «يقنعلي بقال» هم نبودند، اما به عشق موفقيت آنها راهي تماشاي مسابقات بارسا مي شد. خدايا ما ايراني ها را از دست خودمان نجات بده!