پرسپوليس؛ ستاد بزرگداشت رفقاي نيمه راه!

سوت پايان بازي با الجزيره به صدا در مي آيد، صادق محرمي روي دوش همبازيانش دور افتخار مي زند و در ميان تشويق كركننده تماشاگران با پرسپوليس خداحافظي مي كند. اگر يك هوادار خارجي فوتبال آن روز در استاديوم آزادي حاضر بود و اين صحنه را مي ديد، لابد گمان مي كرد آنكه شماره دوي سرخ ها را به تن كرده سال ها براي اين تيم توپ زده، افتخارات فراواني به ثبت رسانده و حالا مجبور شده راهي تيمي ديگر شود. يا نه؛ ممكن بود تصور كند او بازيكن جواني است كه از يك باشگاه بزرگ اروپايي پيشنهاد دريافت كرده و قصد دارد با ترانسفر به آنجا، هم پيشرفت كند و هم سود مالي هنگفتي به باشگاهش برساند. صادق محرمي اما هيچكدام از اينها نيست. او بازيكن گمنامي بود كه از يك تيم سقوط كرده به پرسپوليس آمد، در اين تيم به شهرت رسيد و درست وسط محروميت باشگاه از جذب بازيكن، بدون اينكه سرمربي حتي يك بازيكن جانشين براي او داشته باشد و باز بدون اينكه حتي يك ريال سود به باشگاه برساند از اين تيم جدا شد. بي گمان فقط در ايران ممكن است براي وداع با چنين بازيكني، بساط اشك و آه راه بيندازند و هواداران براي او در فضاي مجازي پست هاي احساسي بنويسند. عجيب است؛ پرسپوليس يك دستيار كروات آورد تا عصاي دست سرمربي شود، اما خود آقاي دستيار وسط راه ول كرد و رفت و يك بازيكن جوان تيم را هم به ليگ درجه سه كشور خودش ترانسفر كرد، اما حالا در ايران از هر دو به نيكي ياد مي شود!

احتمالا بهانه تجليل هواداران از محرمي اين است كه او براي پيشرفت رفته؛ هرچند قبل از صادق آخرين بازيكن 22ساله اي كه براي پيشرفت به ديناموزاگرب رفت، علي كريمي سپاهان بود كه يك سال بعد با دست خالي و افت كيفي به اصفهان بازگشت. اگرچه در همين شرايط هم مي شد از محرمي انتظار داشت شش ماه ديگر در تيم بماند و بعد از پايان محروميت باشگاه برود، اما هوادار ايراني آنقدر از جايگاه مطالبه گر خودش غافل است كه حتي تصور طرح چنين درخواستي از بازيكن جوان تيم هم در مخيله اش نمي گنجد. پرسپوليس حالا كم كم دارد تبديل مي شود به ستاد بزرگداشت رفقاي نيمه راه؛ از محرمي بگيريد كه با ثبت آمار خيره كننده يك پاس گل طي دو سال(!) روي كول همبازيانش جدا شد تا سروش رفيعي كه رسما از پرسپوليس به عنوان پمپ بنزين استفاده كرد؛ بازيكني كه به خاطر فقط شش ماه بازي در اين تيم، پيراهن شماره هفت علي پروين را از بايگاني خارج كرد و زماني از اين تيم جدا شد كه سرخپوشان در جمع هشت تيم برتر آسيا نياز حياتي به او داشتند. حتي بازيكن سر به زيري مثل احمد نوراللهي هم پاداش قال گذاشتن پرسپوليس در ميانه راه و پيوستن به رقيب اصلي كورس قهرماني را با بستن بازوبند كاپيتاني و وداع هفتاد هزار نفري گرفت تا يادمان بيايد در فوتبال ايران از زمين به آسمان مي بارد. باز هر كدام از اينها دنبال هدفي رفتند كه لااقل براي خودشان موجه بود؛ از سوداي پيشرفت فني تا كسب ثروت و كارت پايان خدمت. اين وسط اما هيچ كس نفهميد چرا مهدي طارمي از پرسپوليس رفت و چطور در بازگشت برايش تونل افتخار زدند؟ همان شازده پسري كه همين حالا هم پرسپوليس هر چه مي كشد از همان رفت و برگشت اوست!

مساله ويرانگر، ضعف فرهنگ هواداري و سطح توقع پايين طرفداران فوتبال در ايران است. دردناك است كه هوادار ايراني درك نمي كند امثال سروش و صادق و محرمي، سر سفره علاقه او به فوتبال نشسته اند و اگر هواداري در كار نباشد، آنها هم وجود خارجي نخواهند داشت. در اروپا حتي قديس واره هايي مثل مسي و رونالدو هم اگر يك گام بر خلاف مسير منافع باشگاه بردارند نقره داغ خواهند شد. در ايران اما روياي بخش زيادي از هواداران ما، انداختن يك عكس سلفي با آقاي ستاره است؛ همان ستاره اي كه اگر فقط لطف كند و توي گوش سرمربي نزند، انگار همه واحدهاي تعصب و حرفه اي گري را از نگاه ما پاس كرده! بدبختانه اين ويروس، فقط در جان پرسپوليس نيفتاده؛ چه اينكه در استقلال هم دو كاپيتان اول تيم يعني خسرو حيدري و مهدي رحمتي هر كدام در يك مقطع باشگاه را ول كردند و رفتند، اما موقع بازگشت محبوب تر شدند. آنجا البته اسطوره دست نيافتني تيم فرهاد مجيدي است كه ركورد جهاني ول كردن و رفتن در نيمه راه را شكسته و هر بار كه چنين كاري انجام داده، قلب هاي بيشتري را تسخير كرده است! بي خيال؛ ايران انگار بهشت جماعت فوتباليست است؛ دستمزدهاي ميلياردي، معافيت مالياتي، تمرينات آبكي، رقابت هاي حداقلي و البته هواداراني كه از كمترين سطح توقع هم بي بهره اند و مجسمه ات را از سنگ فراموشكاري مي تراشند.