پرسپوليس؛ سرگردان در ايستگاه اتوبوس چيني!

1- عادل فردوسي پور در خلال پخش اين قسمت از برنامه نود يك خبر ويژه را در اختيار بيننده هايش قرار داد. اگرچه بحث سفر كاري محمد رويانيان به كشور چين از صبح روز دوشنبه در سطح رسانه ها مطرح بود، اما مجري نود از علت اصلي و تامل برانگيز اين مسافرت ناگهاني پرده برداشت: «آقاي رويانيان به خاطر مشغله هاي غيرفوتبالي شان به چين رفته اند تا ظاهرا اتوبوس BRT وارد كنند.» در حاشيه اين خبر مي توان نتيجه گرفت كه گويا فقط دروازه بان هاي ايراني مصداق توليد ملي هستند و واردات بقيه چيزها اشكالي ندارد؛ هر چند كه بعد از انتشار گزارش مربوط به هزينه چند ميليارد دلاري خريداري چوب بستني و دسته بيل از كشور چين، شنيدن ماجراي ابتياع اتوبوس از برادران چشم بادامي نمي تواند چندان جاي تعجب باشد! اينكه بخشي از چنين ماموريتي برعهده محمد رويانيان گذاشته شده باشد نيز آنقدرها شگفت انگيز نيست. به هر حال او يكي از صاحب منصبان عالي رتبه حوزه حمل و نقل عمومي است و كاملا طبيعي به نظر مي رسد كه مساله ترافيك خيابان ها برايش مهم تر از بحران پرسپوليس باشد. وقتي با گذشت 30 سال، هنوز كسي نمي خواهد قبول كند كه باشگاه هاي ورزشي ما نياز به مديران متخصص و تمام وقت دارند، روشن است كه مديرعامل بدترين و آسيب پذيرترين پرسپوليس تاريخ هم سر بزنگاه باشگاهش را رها كند و سر از چين و ماچين دربياورد.

2- در اينكه رويانيان تا به حال كارنامه نسبتا قابل قبولي در پرسپوليس داشته، جاي گفت وگوي چنداني وجود ندارد. او دغدغه هاي مالي را كه معمولا مهم ترين دل مشغولي هاي تيم هاي فوتبال در ايران را تشكيل مي دهند برطرف كرده و تا اين لحظه با پشتيباني معقول و منطقي اش از مصطفي دنيزلي برابر جوسازي ها و قضاوت هاي عجولانه، اميد را در دل هواداران تيمش زنده نگه داشته است. اينها حقايقي هستند كه نمي توان به آساني ناديده شان گرفت، اما لزوم حضور مستمر يك مدير در محل كارش نيز به همين اندازه غيرقابل كتمان است؛ به ويژه اگر اين كار، موقعيت شغلي خطيري مثل اداره باشگاه پرسپوليس ، آن هم در چنين مقطعي باشد. اين روزها يكي از پرهوادارترين تيم هاي ايران در مخمصه عجيبي گرفتار شده است. بازيكناني كه در زمين از صرف انرژي شان براي تيم سرباز مي زنند، حالا دامنه كارشكني هايشان رابه بيرون از اين چارچوب نيز تسري داده اند و بعضا حتي از شورش علني عليه كادر فني در مقابل دوربين هاي تلويزيوني هم دريغ نمي كنند. در چنين فضايي كه برخي ناهماهنگي هاي كادر اداري نيز آن را متشنج تر كرده، واضح است كه مدير باشگاه بايد به طور تمام وقت خودش را وقف گروه كند و با حضور مقتدرانه اش، مجال سوء استفاده را از فرصت طلبان بگيرد. پرسپوليس در حال حاضر در شرايط سرنوشت سازي قرار گرفته است. باوجود همه نگون بختي هاي اين روزها، كافي است شاگردان دنيزلي دو بازي باقي مانده آسيايي شان را با پيروزي پشت سر بگذارند تا خوشبختي خيلي زودتر از آنچه گمان مي كنند به اردوي شان باز گردد. اين ماموريت – به ويژه اگر قرمزها به عنوان تيم دوم صعود كنند – بسيار دشوار به نظر مي رسد، اما لازم است كه سرخپوشان همه تلاش شان را براي بهره گيري حداكثري از اين شانس به كار بگيرند. آيا در اين موقعيت كه تمرينات تعطيل است، سرمربي راهي تركيه شده و مديرعامل در چين به سر مي برد، مي توان به پديد آمدن چنين اتمسفري اميدوار بود؟

3- شايد زمان آن رسيده باشد كه چهره اي مثل محمد رويانيان سرانجام دست به يك انتخاب كليدي بزند و بين فوتبال و دغدغه هاي غيرفوتبالي اش، يكي را حفظ كند. او خارج از ورزش درگيري هايي دارد كه به شدت براي عامه مردم مهم هستند. مسايلي مثل بنزين و حمل و نقل عمومي، به زندگي روزمره توده شهروندان بستگي دارند؛ چنان كه پرسپوليس و نوساناتش نيز به روح و احساس اين جماعت گره خورده است. مي گويند و درست هم مي گويند كه اداره باشگاه هايي مثل پرسپوليس و استقلال گاهي از چرخاندن يك وزارتخانه هم دشوارتر مي شود و اين يعني آنكه برداشتن همزمان اين دو وزنه سنگين با هم، هر مدير موفق و با تجربه اي را مي تواند به زانو در بياورد. پرسپوليس ي ها به زودي وارد بازار حياتي نقل و انتقالات خواهند شد و اين عرصه كه جدي ترين اميد هواداران براي احياي اعتبار از دست رفته است، به حضور تمام قد همه مسوولان باشگاه نياز دارد. همزماني اين برهه كليدي با كشاكش هاي قريب الوقوع پيرامون بنزين و نرخ جديدش، مي تواند تمركز را از كادر اداري باشگاه سلب كند و اين، بي گمان بدترين خبر ممكن براي پرسپوليس خواهد بود.

4- ظاهرا ما هنوز در كشورمان مدير متخصص براي همه حوزه ها به اندازه كافي نداريم و حالا كه همه چيز را از چين مي آوريم، شايد فرصت مناسبي باشد كه دايره واردات مان را به اين يك قلم نيز تسري بدهيم. از همين حالا هم مي توانيم مطمئن باشيم كه جنس مديرهاي چيني به اندازه بقيه كالاهايشان بنجل نيست؛ هرچه باشد آنها آنقدر درايت و كفايت داشته اند كه بتوانند براي محصولات شان بازار خوب فروش پيدا كنند و از پس سير كردن يك جمعيت يك ميليارد و 200 ميليون نفري بربيايند!