پرسپوليس هنوز روى تماشاگرانش حساب مى كند

 چرا كه آنها به حمايت آنها خو گرفته اند. تاريخ ۲ باشگاه در سال هاى اخير نشان مى دهد كه تشنج و انشقاق روى سكوها تا چه ميزان روى عملكرد سرخ و آبى ها تأثير منفى گذاشته است. به ويژه هنگامى كه مديران خود را ناچار از ورود به اين مسأله مى دانند تا بتوانند جو را كنترل كنند و همين نه تنها تمركز آنها را بر هم مى ريزد بلكه گاهى به حواشى تازه اى منجر مى شود. پرسپوليس در سال هاى گذشته چنددستگى هاى فراوانى را ميان تماشاگران خود ديده است گذشته از هر نيتى كه مسئولان اين فرآيند از مقام هاى باشگاه گرفته تا سرگروه ها، نفس اين عمل باعث شده تا پتانسيلى كه پرسپوليس به واسطه آن مى تواند توان مضاعفى را ارائه دهد در بعضى مواقع معكوس عمل كند و به عوامل باز دارنده و استرس زا براى سرخپوشان بدل شود. تماشاگران كم كم به جاى تشويق تيم رو به نقشه كشيدن براى طرف مقابل مى آورند و كار تا آنجا پيش رفته است كه همين تماشاگران تبديل به مراجع اطلاعاتى و مراكز تصميم گيرى بزرگان فوتبال شده اند. اين اواخر برخوردهاى متعددى بين مديران روى داده است كه منشأ آن اقدامات و سخنان بعضى از همين تماشاگران بوده است. در واقع افرادى كه قرار بود كنترل شوند حال تلاش مى كنند كنترل اوضاع را به دست بگيرند از سوى ديگر ما با اكثريتى از تماشاگران روبرو هستيم كه به هيچ چيز غير از حمايت از تيم محبوبشان فكر نمى كنند و به بازى هاى پشت پرده هم كارى ندارند اما در شرايط پرهيجان و پرتنش ورزشگاه مى توانند تحت تأثير جريان ها قرار بگيرند، حال اين سؤال مطرح مى شود كه هواداران پرسپوليس مى خواهند با تيم محبوب خود چه كنند؟ آيا اين دسته بندى ها تاكنون براى پرسپوليس سودى داشته است؟ پرسپوليسى ها چطور ۲ سال قبل را فراموش كرده اند؟ در روز پايانى و مقابل سپاهان چنان شورى در ورزشگاه وجود داشت كه سابقه آن در فوتبال ايران ديده نشده بود.