پرسپولیس؛ بدون هیس و فیس

بازگشت در بازگشت؛ پرسپولیس بازی رفت را ناعادلانه به الدوحیل باخت و در نیمه اول مسابقه برگشت هم غیرمنصفانه شکست خورد. سرخ ها اما قیامت کردند و ظرف 20دقیقه سه گل به تیمی زدند که در همین مرحله قبل العین امارات را با عمر عبدالرحمن و شرکا، هشت تایی کرده بود. پرسپولیس تیمی را در هم کوبید که به یک سال بی شکستی اش غره بود و مدیران و مربیانش با دماغ سر بالا به تهران آمدند. در نشست خبری قبل از بازی، از ریخت و قیافه نبیل معلول نخوت و تکبر می بارید. پرسپولیسی ها اما کاری کردند که او 24ساعت بعد به بهانه گرفتگی صدا در نشست بعد از بازی حاضر نشد! در مورد آمار و ارقام محیرالعقول و اینکه پرسپولیس تیمی را شکست داد که حتی یوسف العربی سرشناس در ترکیب اصلی اش نمی گنجید زیاد حرف زده شده؛ اما شاید بزرگ ترین دستاورد سرخ ها از آن دوشنبه تاریخی چیز دیگری بود؛ گواهی تازه بر اعجاز با هم بودن و کنار هم ایستادن.

پرسپولیس یک سال است بازیکن نگرفته و درست در همین بازه زمانی نصف تیم برانکو ریزش کرده است. آنها اما فقط با 13بازیکن، بی بهانه و مردانه مبارزه کردند تا به نخستین تیم ایرانی تاریخ تبدیل شوند که دو نیمه نهایی متوالی لیگ قهرمانان را تجربه می کند. نکته سحرانگیز این تیم آن است که اگرچه موجودی اندکی دارد، اما همه بازیکنانش با تمام وجود برای کسب موفقیت عرق می ریزند. شاید در این مدت بهترین بازیکنان ایران پرسپولیس را ترک کرده باشند و شاید بضاعت کیفی این تیم تنها یک ملی پوش باشد، اما همه آنهایی که در این ماه ها با پیراهن سرخ به میدان رفته اند، مثل سربازان واقعی جنگیده اند. از ماهینی و خلیل زاده با همه اشتباهات گاه و بیگاه شان تا نوراللهی سر به زیر و عالیشاهی که یک سال خانه نشین بود، امروز هیچ کس بر سر پرسپولیس و هوادارانش منتی ندارد. این بچه ها تا آنجا که نفس دارند می دوند و از جان مایه می گذارند. رمز موفقیت این تیم را می شود در قاب شادی گل سوم دید؛ جایی که کریم باقری قبل از ضربه آخر گادوین منشا دیوانه وار وارد زمین شد و حسین ماهینی با کیسه یخ بر زانو 70متر را دوید تا به جشن گل برسد. شما یادتان نمی آید؛ اما همین سه ماه پیش بازیکنی عضو این تیم بود که در صحنه گل دقیقه نودی جلال حسینی به الجزیره، از شدت ناراحتی ناخن شصتش را گاز می گرفت!

برای این پرسپولیس با کوه مشکلاتش، دستاورد فعلی چیزی کم از قهرمانی آسیا ندارد؛ اما اگر آنها جلوتر هم رفتند نباید تعجب کرد. خوبی این تیم آن است که هیس و فیس ندارد. بازیکنی که خطاب به تماشاگران انگشتش را روی دماغش می گرفت، امروز در دوحه حسرت بازی جلوی بیشتر از 200تماشاچی را می کشد و آن یکی که دستش را روی گوش هایش می گذاشت تا به مردم سرکوفت بزند، در لیگ مهجور لهستان با خودش منچ و مارپله بازی می کند. فرشاد احمدزاده، بازیکن ایرانی تیم مشهور « شلاسک وروتسواف» اخیرا گله کرده که دو ماه است یک ایرانی هم ندیده و کم مانده زبان فارسی را فراموش کند. از قضا فراموشی اصلا هم چیز بدی نیست، مثل تیم متحدی که او و امثال او را از یاد برد تا با همت وفادارها سر به طاق آسمان بزند. اواخر فصل پیش، مهدی طارمی ویدئو داد و با یکی از آن لبخندهای دوست نداشتنی اش گادوین منشا را تحقیر کرد؛ «کسی که به خاطرش مرا نابود کردید فقط چهار گل برای تان زد» اصلا بگذار منشا فقط یک گل بزند و آن، چیزی شبیه همین گل افسونگر دوشنبه شب باشد؛ آن هم از بازیکنی که یک سال است روی نیمکت می نشیند و از خودش اطوار در نمی آورد. اگرچه پنجره ها بسته است و نفس کشیدن آسان نیست، اما هواداران پرسپولیس امسال بیشتر از پارسال می توانند به ادامه موفقیت در آسیا امیدوار باشند، چون دیگر خبری از مارهای در آستین نیست؛ همانها که موقع بازگشت غیرقانونی برای حسین هدایتی فایل صوتی می فرستادند که: «حاجی فقط به عشق خودت دارم برمی گردم» و البته شب قبل از بازی الهلال معلوم شد که یک میلیارد هم پول زیرمیزی گرفته اند. هدایتی که فعلا در دسترس نیست و عشاق سینه چاکش هم می توانند در لیگی توپ بزنند که قهرمانش ظرف 20دقیقه سه گل از پرسپولیس تهی دست می خورد. عزت زیاد!

نویسنده: رسول بهروش