پرسپولیس الگویی برای هواداری

پرسپولیس آری هان، پرسپولیس دنیزلی، پرسپولیس قطبی؛ همه اینها یک وجه اشتراک داشتند، خوب بازی می کردند و علاقه مندان به پرسپولیس را خوشحال و راضی به خانه های شان می فرستادند؛ اگرچه در بسیاری از بازی ها پرسپولیس نتیجه مطلوب را کسب نمی کرد و علی رغم فوتبال زیبا و با کیفیت، بازی را مساوی می کرد یا بازنده از زمین بیرون می آمد. هنوز که هنوز است، پرسپولیسی ها تیم خوب دنیزلی را به خاطر دارند که با بداقبالی، داوری های پر اشتباه، پنالتی های هدر رفته و موقعیت های خراب شده - اغلب توسط معدنچی - نتوانست جامی را تصاحب کند اما بعد از مدت ها پرسپولیس، فوتبالی متفاوت را به نمایش می گذاشت. خیلی ها معتقدند که ادامه همان تیم بود که با افشین قطبی قهرمان لیگ شد. یعنی تیمی که دنیزلی ساخته بود را قطبی تحویل گرفت و با اعمال تغییرات مثبت و سازماندهی جدید، برای پرسپولیسی ها یک جام خاطره انگیز کسب کرد.

پرسپولیس برانکو؛ این تیم هم فارغ از نتایج بدی که در ابتدای فصل کسب کرد یا حتی نتایج خوبی که این روزها به دست می آورد، خوب و زیبا بازی می کند. سازماندهی تیمی، حرکات تاکتیکی و بازی زیبا ویژگی تیم برانکو شده است، اگرچه در بسیاری از بازی ها، پرسپولیس برنده از زمین بیرون نیامده است.

فوتبال زیبا و متفاوت، محصول برانکو است و اثر انگشت سرمربی را می توان پای بازی پرسپولیس دید. پرسپولیس خوب تمرین می کند و بر اساس آنچه مربی اش می خواهد مقابل حریفان قرار می گیرد. این تیم انواع و اقسام تاکتیک ها را در زمین به نمایش می گذارد و بر اساس آنالیز حریف، دنبال موقعیت می گردد و باری به هر جهت نیست. مثلا مقابل همین استقلال خوزستان، وقتی می داند که دروازه بان حریف عادت به ترک محوطه جریمه و جلو ایستادن دارد، روی شوت از راه دور برنامه ریزی می کند؛ نمونه اش ضربه نوراللهی که گل نشد ولی مهم این است که پرسپولیس کارش را در زمین درست انجام می دهد.

پرسپولیس برانکو در عین حال که سازمان یافته و تاکتیکی بازی می کند، برای مخاطب عام هم قابل فهم است؛ هواداران پرسپولیس که هر هفته بیشتر از قبل به استقبال تیم خود می روند، این روند صعودی را خوب می فهمند و به این نکته پی برده اند که تیم شان یک مربی خوب و تمام وقت را بالای سر دارد.

شاید به همین دلیل است که از ابتدای فصل هیچ گاه صدای اعتراض هواداران این تیم بلند نشد و در روزهایی که تیم برانکو در انتهای جدول دست وپا می زد، باز هم از حمایت سکوها برخوردار بود. البته که حمایت مدیران باشگاه هم در جای خود قابل ستایش است که پای مربی خود ایستادند و اجازه دادند که برانکو کارش را به درستی انجام دهد.

پرسپولیس می تواند یک الگوی مناسب برای همه باشگاه ها باشد؛ تیمی که سراغ مربی خوب و کاربلد می رود و به دور از شتابزدگی و هیجانات فوتبال، آنقدر صبر می کند تا سرانجام زحمات و تمرین ها به بار بنشیند.

حضور پرسپولیس در جمع مدعیان بالای جدول قطعا به داغ شدن لیگ در نیم فصل دوم منجر خواهد شد و لیگ برتر از این پس دیدنی تر می شود. چقدر خوب می شود که برانکو نه فقط برای یک سال که برای چند فصل زمان در اختیار داشته باشد و با همین شکل و شمایل، وقت و زمانش را صرف ساختن پرسپولیس کند؛ اتفاقی که در بسیاری از باشگاه های دنیا مرسوم است. آن وقت نه فقط پرسپولیس که فوتبال ایران از این اتفاق منتفع خواهد شد. کمتر در فوتبال ایران شاهد چنین اعتمادهایی بوده ایم که مدیریت یک باشگاه برای چند سال برنامه ریزی کند و با این هدف پای مربی و نتایج تیمش بایستد. برانکو و پرسپولیس نشان دادند که اگر انتخاب درست باشد، تیم به خوبی تمرین کند و سرمربی تمام وقت و با انگیزه بالای سر بازیکنان حاضر شود، هواداران هم این موضوع را خوب می فهمند و درک می کنند و حامی این جریان می شوند، حتی اگر در سال اول، بازی های خوب و قشنگ با نتیجه همراه نباشد.

حمایت از تیمی که خوب بازی می کند باید به یک فرهنگ میان هواداران تبدیل شود تا شاید شاهد روزی باشیم که فوتبال ایران از روزمرگی و تغییرات پیاپی مربیان رهایی پیدا کند. این جریان کمک می کند که مدیران هم در فضایی بهتر و آرام تر تصمیم بگیرند و در نهایت شاهد ثبات و پایداری در فوتبال ایران خواهیم بود. اگر نگاهی به فوتبال روز دنیا بیندازیم، مربیان بسیاری را می توان نام برد که با همین شرایط در تیم های باشگاهی ماندگار شده اند و سال های سال کار کرده اند. در این سال ها گاهی نتایج آنها به قهرمانی و بالای سر بردن جام ختم شده و گاهی هم نتایج آنطور که انتظار می رفته رقم نخورده است اما هواداران در هر شرایطی حامی تیم و سرمربی خود بوده اند.