پرسپولیس امسال، نتیجه نقل و انتقالات پارسال

وقتی به لیست بازیکنان جدا شده از پرسپولیس توجه می کنیم، متوجه می شویم که مدیران سابق پرسپولیس نه فقط در جذب یار جدید بلکه در حفظ بازیکنان خوب و با کیفیت این تیم هم ضعیف عمل کردند تا به یکباره پرسپولیس خالی از بازیکن خوب و باتجربه شود چرا که شرایط بازی در پرسپولیس متفاوت با سایر تیم ها است و بازیکنان این تیم سوای توانایی فنی باید توانایی تحمل جو پرسپولیس، حاشیه ها و مسائل مربوط به تماشاگران را داشته باشند؛ مساله ای که در جذب بازیکنان جدید به آن توجه نشد تا سرانجام کار به اینجا برسد.
وقتی سیاهه بلند بازیکنان جدا شده از پرسپولیس را ملاحظه می کنیم، نکات جالبی برایمان روشن می شود. علی کریمی، پژمان نوری، ابراهیم توره، ایوان پتروویچ، مازیار زارع، نیکبخت، رحمان رضایی، بهادر عبدی، فرهاد خیرخواه، فرانک آتسوی و مهدی واعظی ۱۱ بازیکن جدا شده از پرسپولیس بودند.
مدیران سابق پرسپولیس هرگز به این مساله توجه نکردند که در قبال از دست دادن این نفرات، فقط و فقط مجاز به جذب ۶ بازیکن لیگ برتری هستند و برای پر کردن خلأ تیم باید از لیگ دسته اول بازیکن بخرند.
پرسپولیس در وهله اول چوب نداشتن یک هافبک دفاعی مقتدر را خورد؛ با جدایی پژمان نوری و مازیار زارع، خط هافبک پرسپولیس در تمام بازی ها آسیب پذیر بود و زلاتکو کرانچار هرگز نتوانست این مشکل بزرگ را حل کند. بعدها عادل کلاه کج هم دردی از پرسپولیس دوا نکرد و معلوم شد که این بازیکن هم توانایی بازی در این پست را ندارد. در واقع استفاده از کلاه کج در این پست نه تنها مفید نبود بلکه پرسپولیس را از داشتن یک بازیکن خوب در فاز هجومی محروم می کرد.
ابتدا شاید تصور می شد مشکل پرسپولیس صرفا در کادر فنی خلاصه می شود اما با رفتن کرانچار و حضور علی دایی مشخص شد که این تیم به لحاظ نفری پتانسیل مقابله با مدعیان قهرمانی را ندارد.
پرسپولیس در ابتدای فصل و در قبال از دست دادن مهره های تاثیرگذارش بی توجه به فضاهای خالی و پست های بدون بازیکن، دست به خرید بازیکن زد و بازیکنانی را جذب کرد که از ابتدا معلوم بود حضورشان چندان منطقی نیست.
وقتی مدیران پرسپولیس با جلال اکبری قرارداد امضا کردند، پر واضح بود که این بازیکن از کیفیت مناسبی برخوردار نیست چرا که اگر اینگونه بود، باشگاه سپاهان به سادگی از کنارش عبور نمی کرد.
پرسپولیس در ابتدای فصل علی رغم اینکه محسن خلیلی و هادی نوروزی را در خط حمله داشت، سراغ آرفی رفت و بعد وسلی برزیلیا را خرید و برای جذب این دو بازیکن هزینه زیادی هم پرداخت اما در عمل ثابت شد که آنها قواره بازی در پرسپولیس را ندارند. وسلی در مجموع ۱۳ بار برای پرسپولیس بازی کرده که جمع دقایق بازی او ۶۲۴ دقیقه است. به عبارتی او فقط در ۷ بازی کامل (۹۰ دقیقه ای) برای پرسپولیس به میدان رفته است و با توجه به رقمی که در ابتدا برای قراردادش وجود داشت، معلوم می شود که مدیران پرسپولیس مرتکب چه اشتباهی شده بودند؛ بعدها توسط کاشانی قرارداد او فسخ شد و سرانجام با قرارداد جدیدی در حدود ۶۰-۵۰ میلیون به کارش ادامه داد.
از وسلی بدتر، وضعیت آرفی است که او هم با ۵۶۹ دقیقه بازی، انگار فقط در ۶ بازی به طور کامل به میدان رفته که آماری جالب است. پرسپولیس بائو و هوار را در قبال از دست دادن کریمی و پتروویچ خرید. بائو پیش از این در استقلال نشان داده بود نمی تواند در تیم های سرخابی بازیکن مطرحی باشد و هوار هم با حاشیه هایی که درست کرد، در مواقع حساس و بسیاری از بازی های مهم در خدمت پرسپولیس نبود و از بعد فنی هم که با علی کریمی قابل مقایسه نیست.
به هرحال این نگاهی بود به اتفاقاتی که در فصل نقل و انتقالات برای پرسپولیس رخ داد تا امروز که در فاصله ۳ هفته مانده به پایان فصل ۸۹-۸۸ قرار گرفته ایم، این تیم نه تنها شانسی برای قهرمانی ندارد چه بسا در گرفتن سهمیه آسیایی هم ناکام بماند.
این ۳ هفته هم با اتفاقات آن می گذرد و پرسپولیس و علی دایی باید برای نقل و انتقالات دست به کار شوند. آنها باید بدانند که برای ترمیم تیم خود فقط و فقط اجازه جذب ۶ بازیکن را دارند و چنانچه سرمایه های فعلی را هم از دست بدهند، در فصل جدید باز هم با مشکل مواجه می شوند. پرسپولیسی ها باید بدانند در چه پست هایی با مشکل مواجه هستند و برای یک پست، چند بازیکن به خدمت نگیرند که پست های دیگر خالی بماند. این نکته ای است که علی دایی بهتر از همه ما به آن اشراف دارد و به طور حتم برای فصل جدید با توجه به نیازها و مطالبات پرسپولیس در پست های مختلف، اقدام به جذب بازیکن می کند تا توازن در تمام خطوط برقرار شود.