پرسپولیس برانکو، قهرمان حفظ ثبات در فوتبال متلاطم

حالا باد به پرچم قرمزها می وزد. تا چه زمانی این سرخوشی ادامه دارد؟ احتمالاً تا وقتی که رقیبان چشم از آنها بردارند و روی نقاط قوت و ضعف خودشان تمرکز کنند.

لیگ پرهیاهوی هجدهم هم رنگ قرمز گرفت. پرسپولیس در یکی از پرچالش ترین لیگ های چند سال اخیر موفق شد برای سومین بار متوالی این جام را به ویترین افتخاراتش اضافه کند.

لیگ اتهامات درشت، از تبانی گرفته تا شرط بندی. از سکته هوادار تا حضور پلیس ضد شورش. لیگ مدیران کم حوصله، لیگ اخراج پی در پی مربیان، لیگ سیلی زدن به کاپیتان تیم ملی، لیگ استوری هواکردن بازیکنان، لیگ تساوی های کسل کننده، لیگ درخشش پدیده با یحیی، لیگ خالی ماندن دست تراکتورسازی و کاپیتان های ملی پوشش از جام و سهمیه، لیگ سقوط سپیدرود و ماهی هایش، استقلال خوزستان و شش امتیاز کسر شده اش، لیگ رفتن کی روش و شفر، لیگ هجوم زامبی های مجازی به دنیای واقعی، لیگ آقای گل شدن برزیلی ها، لیگ خداحافظی خسروی محجوب استقلالی ها، لیگ بدون عادل فردوسی پور و....

در این فضای پر استرس همه چیز به هفته آخر کشیده شد؛ جایی که شاگردان قلعه نویی چشم شان به معجزه پارس جنوبی جم برای متوقف کردن پرسپولیس بود. در ماهی که فوتبال به شکل دیوانه واری همه را غافلگیر کرد در لیگ برتر ایران اتفاق خاصی نیفتاد؛ پرسپولیس در قهرمانی هت تریک کرد!

آنها در این فصل نه فقط با 15 رقیب که با حضور گزنده پرچم ژاپن روی سکوها هم جنگیدند. تیمی که در نیم فصل اول قهرمان نشد و در نیم فصل دوم هم کمتر از آبی ها امتیاز گرفت، باز قهرمان شد. بهترین خط دفاع لیگ به استقلال تعلق گرفت و بهترین خط حمله از آن سپاهان شد اما باز هم این پرسپولیسی ها بودند که بعد از یک بازی فشرده و کنترل شده در شهر جم، جام قهرمانی را بوسیدند. آیا می توان این ادعا را پذیرفت و گفت همه چیز در حمایت داوران و وزارت ورزش از آنها خلاصه می شد؟

آنها حتی وقتی بد بازی کردند، امتیازهای متوالی از دست دادند، علی علیپور مسیر دروازه حریفان را گم کرده بود، در لیگ قهرمانان آسیا خوب نبودند و حذف شدند، برخی پیشکسوتان علیه برانکو حرف زدند و … هم جام را بردند. پرسپولیس در این فصل مثل سپاهان 13 بازی را با نتیجه تساوی به پایان رساند و تنها یک بار شکست خورد.

13 تساوی رکورد جدید لیگ برتر برای تیم قهرمان است. 11 تیم دیگر هم بیشتر از 10 بار تساوی کردند. آماری ترسناک در یک لیگ 16 تیمی! نشانه ای از رشد بازی دفاعی در لیگی که حساسیت حاشیه هایش بر کیفیت متنش غلبه کرده و ترس از شکست بر همه چیز سایه انداخته است.

هواداران تیم های دیگر در این فصل بارها به داوری ها معترض شدند، در فضای مجازی هشتگ هایی ساختند که می گفت قرمزها مورد عنایت ویژه وزارت ورزش قرار دارند، در حمله به این تیم کوتاهی نکردند اما در نهایت جام رنگ قرمز گرفت و به تاریخ پیوست.

این جمله به کام رقیبان آنها خوش نمی آید اما واقعیت دارد که هیچ هشتگی نمی تواند جام را از تالار افتخارات باشگاه بیرون بکشد. درگیرشدن تیم های دیگر با این حاشیه ها و غافل ماندن از کاستی های خود، خبر خوشحال کننده ای برای پرسپولیسی هاست؛ حریفان درگیر حاشیه می شوند، پرسپولیس جام می گیرد!

در این قهرمانی نقش برانکو ایوانکوویچ غیر قابل انکار است. او پرسپولیس را به شعبه دوم کرواسی در خاورمیانه تبدیل کرده است. در جم و میان روبان ها و کاغذهای رنگی، با پرچم کشورش عکس گرفت در حالی که برادرش زلاتکو، مارکو بدنساز تیم، رادوشوویچ دروازه بان ذخیره و ماریو بودیمیر زننده گل قهرمانی کنارش ایستاده بودند. این احتمالاً بزرگترین تجمع کروات های مقیم ایران در یک زمین فوتبال به شمار می رود؛ جایی که حتی برخی اتهام دلالی را به برانکو وارد کردند.

او وقتی برای فتح جام از تونلی که بازیکنان برایش ساخته بودند گذشت، موهایش از همیشه سفیدتر به نظر می رسید اما هنوز هم به خوبی تیم را هدایت می کند. برانکو در چهار سال، سه قهرمانی لیگ برتر، دو قهرمانی سوپرجام و یک نایب قهرمانی در آسیا به دست آورده و مدعی فتح جام حذفی است. قرمزها سالهاست این همه خوشبخت نبوده اند!

امسال بخشی از تمرکز او به سمت حاشیه های به نظر تمام نشدنی با کی روش رفت. تقابل بی فایده این دو نفر مدت ها حال فوتبال را بد کرد. این که چه کسی مقصر بود داستان دیگری است اما برانکو حالا می تواند جام هایش را به رخ منتقدانش بکشد؛ جام هایی که آنها را بیش از هر چیز مرهون حفظ ثبات در فوتبال متلاطم ایرانی است!

او حتی در برهه ای از فصل که با تساوی های مکرر نتیجه نمی گرفت بارها مورد نقد قرار گرفت که با محسن مسلمان، رامین رضائیان و حتی منشأ بد برخورد کرده ولی ذره ای از اصولش کوتاهی نکرد و امتیازهای طلایی را در نیم فصل اول زمانی که ستاره های اندکی داشت به دست آورد. خبر ماندنش روی نیمکت پرسپولیس برای هواداران پرسپولیس قوت قلب است؛ گرچه خودش خوب می داند که فوتبال ورزش بی وفایی است و فصل بعد اگر نتیجه نگیرد، نقدها صریح تر می شود و وفاداران امروز، تنهایش می گذارند.

سیدجلال حسینی به عنوان یک رهبر سرسخت و الهام بخش در کنار شجاع خلیل زاده با کیفیت اما جنجالی و علیرضا بیرانوند نقش مهمی در این قهرمانی داشتند. درست مثل احمد نورالله ی که به موقع به آمادگی رسید و شاید مهم ترین گل فصل را مقابل استقلال به ثمر رساند. اما یکی از عوامل موفقیت پرسپولیس بدون تردید حضور کریم باقری روی نیمکت بود. او از همه بازیکنان درون زمین بزرگ تر بود؛ اسطوره باشگاه که بارها بازیکنان سرکش را حتی اگر لازم بود با پس گردنی رام کرد.

حالا باد به پرچم قرمزها می وزد. تا چه زمانی این سرخوشی ادامه دارد؟ احتمالاً تا وقتی که رقیبان چشم از آنها بردارند و روی نقاط قوت و ضعف خودشان تمرکز کنند. هیچ موفقیتی ابدی نیست اما پرسپولیسی حق دارند تا اطلاع ثانوی جشن بگیرند.