پرسپولیس برانکو دوست داشتنی است ...

١- پرسپولیس بازهم باخت. انتقاد دارید؟ حق دارید.

از شکست های پرسپولیس ناراحت هستید؟ حق دارید. از شکست های این سال ها و باخت های پیاپی عصبانی هستید؟ حق دارید. فوتبال ایران سال هاست نشانه کمی برای امیدوار شدن دارد؛ آن هم وقتی که باشگاه ها «گوشت قربانی» سیاسیون و مدیران بالادستی هستند. با تغییر دولت ها هم چیزی عوض نمی شود. نه خبر از برنامه ای جامع است و نه استراتژی مناسبی پیش بینی شده است. این میزان بی خیالی مسوولانی که بار مسوولیت میلیون ها هوادار را قاعدتا باید روی دوش شان احساس کنند عجیب است.

٢- پرسپولیس برانکو، بازیکن بزرگ ندارد. بازیکنی که هویت تاریخی یک باشگاه قدیمی و ریشه دار را به بهترین وجه نشان دهد. باشگاهی با این اسامی: احمدرضا عابدزاده، صفر ایرانپاک، حسین کلانی، همایون بهزادی، علی پروین، علی دایی، علی کریمی، مهدی مهدوی کیا، فرشاد پیوس، کریم باقری و خیلی دیگر از بزرگان فوتبال ایران. مشکل بزرگ پرسپولیس برانکو همین است؛ فقدان چهره ای کاریزماتیک. یکی که آن وسط بجنگد و بازیکنان با دیدنش، به هیجان بیایند و بازی کنند. وقتی کاپیتان پرسپولیس برانکو – با حفظ احترام فراوان- کفشگری یا نوروزی باشد، قطعا اتفاق تازه ای نمی افتد. برانکو یک کریم باقری می خواهد که با تکل ها، فریادها، صبوری و محکم بودنش، نماد باشگاه باشد.

٣- پرسپولیس برانکو دوست داشتنی است. فوتبالش پاک است. مگر اصل مهم همین نیست؟ در آن خبری از شو و نمایش های چندش آور نیست. نمایش همان ها که در چشمان تان از دوربین تلویزیون نگاه می کنند و دروغ می گویند. کمتر بازیکنی از لیست برانکو جذب شد، کمترین امکانات در اختیارش قرار گرفت و باشگاه از لحاظ مالی در تنگنا است – از یاد نبرید پرسپولیس هنوز اسپانسر ندارد(!) - اما برانکو یک بار هم علیه مدیریت انتقاد نکرد و همچنان به قراردادش پایبند است. پرسپولیس با برانکو بعد از سال ها روی زمین بازی می کند، حرکات ترکیبی منظمی دارد و تشکیل مثلث و مربع تاکتیکی به خوبی در زمین انجام می شود؛ حرکاتی که در سال های اخیر فوتبال ایران کمتر شاهدش بود ه ایم. پرسپولیس برانکو با همه این شکست ها دوست داشتنی است. با شرافت بازی می کند و شادابی را می توان در بازی هایش مشاهده کرد. حتی استقلال این روزها هم همین است. شرافت و شادابی را می توان در بازی تیم به وضوح دید. اما پرسپولیس برانکو مشکل بزرگی دارد. به باختن عادت کرده است و اعتمادبه نفس بردن ندارد. برای این مشکل باید راهی یافت.

٤- به گل های خورده پرسپولیس در این فصل نگاهی بیندازید. در بازی اول، روی اشتباه مسلم بنگر گل اول زده شد و روی اشتباه ماریچ در آفسایدگیری، گل دوم پدیده هم به ثمر رسید. در بازی برابر استقلال خوزستان، باز هم اشتباه فردی دروازه بان، شیرازه تیم را به هم ریخت و گل دوم آنها هم سوپرگل بود. در بازی با سپاهان، دو گل روی اشتباه فردی مستقیم و دو گل دیگر هم به خاطر اشتباه عجیب بازیکنان روی داد. گل هایی ساده که می تواند قدرت تمرکز تیم را به کمترین حد برساند. هرچند تیم در ساختار دفاعی مشکل دارد، اما بازیکنان هم اشتباهات اعجاب آوری دارند. شاید مشکل تمرکز باشد و شاید هم کمبود اعتمادبه نفس که این باخت های لعنتی را رقم می زند. مساله شکست های زنجیره ای برای تیمی است که شخصیت قهرمانی اش سال هاست زیرسوال رفته. اما هرچه باشد، پرسپولیس برانکو قابل ستایش است. مشکل بزرگ باشگاه پرسپولیس، نبود سازمان مناسب برای پیشرفت است. مدیریتی که در تاریکی حرکت می کند و مشخص نیست می خواهد چه برنامه ای پیاده کند. برانکو چراغ قوه ای در دست دارد و هر بار گوشه ای را روشن می کند. شاید حالش، شبیه حال شناگری است که در دریا گم شده است و مسیر بازگشت را نمی داند. برانکو همان شناگر نگون بخت است و پرسپولیس هم دریای بیکران بی نشانه. فقط شانس باید همراه باشد تا زنده بماند.