پرسپولیس خسته

دو. پرسپولیس قبل از اینکه وارد این زمین شود باخته بود. نه در بازی قبل که همان تابستان قبل. وقتی سر قضیه طارمی محروم شد و دو پنجره نقل و انتقالات را باخت. وقتی یارها را از دست داد و برای نگه داشتن همین چند یار باقیمانده هم تلاش نکرد. پرسپولیس موقعی باخت که تیم های پایه اش کارخانه بازیکن سازی نبودند. چقدر می شد از این تیم های پایه بازیکن برداشت کرد. کار نداریم که پرسپولیس تیم های پایه اش را نیز به خاطر آن حکم فیفا از جذب بازیکن محروم دید. آنها اگر سازوکار و تیم های پایه شان درست بود، از این قضیه کمتر ضرر می دیدند.

سه. .پرسپولیس دیگر زوری نداشت برای بردن. یاری نداشت برای گل زدن و بازیکنی برای تعویض نداشت. برانکو می خواست چه بکند؟ جانی در کالبد تیمش نمانده بود. آنها تا همین جا هم کاری کرده بودند کارستان و دیگر نمی شد از آنها توقع معجزه داشت. این می‎ماند که ما در تمام دقایق بازی، تصمیم می گرفتیم برگردیم به همان سنت حسنه ایرانی پسند افسوس خوردن.

آخ اگر طارمی پرسپولیس را بیچاره نمی کرد! آخ اگر بازیکن ها نمی رفتند. آخ اگر وحید امیری و صادق محرمی می ماندند. اگر احمدزاده بازی کردن در یک تیم گمنام لهستانی را انتخاب نمی کرد. اگر پرسپولیس زورش را داشت تا دستکم فیفا را مجاب کند که یک پنجره را بر آنها ببخشد. اگر در بازی رفت علیپور گل زودهنگام را می زد. اگر ماهینی رباط پاره نمی کرد. اگر سیامک نعمتی در بازی رفت آنگونه اخراج نمی شد. اگر پرسپولیس یک گل زودهنگام می زد. اگر همه چیز آنطور پیش می رفت که در فیلم های هندی، چقدر خوشبخت بودیم. اگر برانکو دستکم حساب این روزها را می کرد و این جوان های گمنام روی نیمکت را کمی بازی می داد تا عصای دست این بازی باشند، چقدر می توانست زندگی فرق کند.

آخ اگر ما خوشبخت بودیم چه می شد؟ اگر مدیران مان خوب بودند؟ اگر باشگاه هایمان ساختار داشتند؟ اگر می شد که زندگی به ما  لبخند بزند چقدر خوشحال بودیم؟

چهار. جماعت من به بازی و نتیجه اش کار ندارم. این همان پرسپولیس خسته مازیار است که در زمین می بینی. بی پروین و رفقا. بدون بچه های جنوب شهر. با این همه اما همان پرسپولیس خسته. با همان ساق ها. با همان سوزی که مازیار برایشان خواند. هنوز هم مازیار را می توانی مجسم کنی که برای ساق های خسته پرسپولیس شعر می خواند. دمت گرم حنجره طلایی. بخوان تا اشکی بریزیم.