پرسپولیس راه خرد کردن حریف را پیدا کرده؟

پرسپولیس قبل از این 5 هفته سوم که صددرصد امتیازها را بگیرد، هم در شکل بازی و هم در جمع آوری امتیاز شبیه قهرمان ها نبود. شاید شکست در فینال آسیا، شاید خستگی یک فصل طولانی و اعصاب خردکن و شاید هم شرایط مسابقه، کمبود بازیکن در یکی دو پست حساس و تصمیم های اشتباه در چند بازی باعث شد تا این تیم از خودش فاصله بگیرد.

پرسپولیس نه شبیه قهرمان ها بازی می کرد و نه امتیاز می گرفت ضمن اینکه از آن جایگاه تاریخی اش با لقب هایی همچون کوبنده و زلزله فاصله گرفته بود. پرسپولیس 5 هفته پایانی را به بهترین شکل ممکن در جمع آوری امتیاز به پایان رساند اما فرم بازی این تیم باز هم همانی نشد که هواداران ایده آلیست در ذهن می پرورانند.

البته روشن است، تیم یحیی در کلاس بازی با وجود تمام نقص های فنی و تاکتیکی اش همچنان یک پله بالاتر از سایر تیم های لیگ برتری ایستاده بود و شاید با اتکا به همین پشتوانه سر آخر گلیمش را از آب بیرون کشید و خودش را به سطح استاندارد امتیازهای لازم برای قهرمانی رساند.

نمایش پرسپولیس یحیی در روزهای پیروزی اما نمایش های ایده آل و بی نقصی نبود – حتی در برد 5 گله سیرجان و با احتساب نیمه نخست آن مسابقه- و کسی نیست که در این نکته شک داشته باشد اما باور کنید تیم قهرمان برانکو هم غیر از لیگ پانزدهم که فوتبال هیجان انگیز و جذابی ارائه می داد، در سه فصل بعد از آن، با آنکه با بازی های حسابگرانه و بعضاً بردهای اقتصادی به پیروزی می رسید اما طراوت و شادابی عمده ای در شکل بازی اش دیده نمی شد.

در واقع پرسپولیس برانکو شبیه یک تانک زرهی قدرتمند بود که در غالب اوقات راهش را پیدا می کرد و از روی حریف رد می شد. آن تیم در سه فصل متوالی (لیگ های شانزدهم، هفدهم و هجدهم) راه بردن و شکستن حریفان را خوب آموخته بود و ضمن برتری در نوع بازی و استیلا بر حریف، از حیث فنی خیلی خوب می توانست این برتری را در نتیجه نیز ثبت کند و به سوی قهرمانی پیش برود.

پرسپولیس یحیی در نیم فصل اول و تا قبل از این بازی آخر مقابل نماینده سیرجان در غالب هفته ها چنین ویژگی ای از خود بروز نداد. فارغ از بحث فقدان مهاجم گلزن و کمبودهایی که بعضاً در خط دفاع دردسرساز شد، آنچه پرسپولیس را تا حدی پرنوسان نشان داد، ریسمانی بود که این تیم گم کرده و تا بازی آخر دنبالش می گشت.

پرسپولیس با وجود تمام کمبودهایش در فاز حمله و یکی که آن جلو کار را تمام کند، به گل اول می رسید اما هیچ وقت نتوانست خیال خودش را از برد راحت کند. البته گاهی با دفاع تیمی و قدرت انفرادی مدافعانش از آن برتری یک گله با بهره بردن از شانس دفاع کرد اما گاهی هم نتوانست و امتیاز از دست داد.پرسپولیس در سیرجان موفق شد تا اختلاف یک گل را به دو برساند. کار مهمی که بعد از بازی با شهرخودرو در هفته های ابتدایی هرگز موفق به انجامش نشده بود. البته این بار هم چنین اتفاق مهمی راحت ممکن نشد و شاید مثلاً عالیشاه باید به آن کیفیت لازم می رسید که بعد از حدود 40 متر حمل توپ با یک ضربه دقیق دروازه حریف را باز کند.بعد  از آن گل بود که نشانه های خرد کردن حریف به وضوح در تیم متبلور شد. دیگر فقط یک پاس به جلوی دقیق کافی بود تا مدافع حریف را وادار به گل خودی کند یا یک ارسال مواج نه چندان قوی نیاز بود تا گلر حریف وادار به اشتباهی کشنده شود و گل ها پشت سر هم از راه می رسید.پرسپولیس در بسیاری از بازی ها همین گل دوم را کم داشت تا برتری اش در جریان مسابقه را تبدیل به بردی پررنگ و خردکننده کند اما به نظر می رسد حالا با لمس این واقعیت به فرمول برد راحت تر و بی دردسرتر دست یافته و می تواند شبیه همان تانک زرهی برانکو از هر بازی دست پر بیرون بیاید و هفته به هفته با بیشتر کردن اختلافش نسبت به رقبا همان راهی را در پیش بگیرد که طی چهار فصل گذشته رفته بود.

برای ایجاد چنین تفکری البته نیاز به ابزار مناسب هم هست و فقط اینطور نیست که ما اگر بدانیم به موقع مقاومت حریف را خرد کنیم حتماً پیروزی را تضمین کرده ایم. این را هر مربی و فوتبالیستی می داند اما آنچه اهمیت دارد به اجرا درآوردنش خواهد بود که قطعاً نیاز به ابزار مناسب دارد.پرسپولیس طی بازی آخر با حضور مؤثر عالیشاه در خط حمله و کیفیتی که بیشتر بازیکنان این تیم در خطوط سه گانه از خود ارائه دادند، به این ویژگی دست یافت و پیش بینی می شود شرایط با اضافه شدن ترابی و در ادامه آل کثیر بهتر هم بشود که اگر اینگونه شد باید منتظر سیر صعودی تیم یحیی و فاصله گرفتن او از رقبا در نیمه دوم فصل باشیم. جایی که معمولاً چرخ ها بیشتر از قبل توی گل گیر می کند و بعضاً سر پیچ ها ممکن است ناخودآگاه سرعتت را کم کنی و عقب بیفتی اما اگر مثل تیم برانکو یا حتی تیم فصل قبل - که با کالدرون پیش آمد و با یحیی به منزل رسید- بلد باشی حریف را به موقع سر جای خود بنشانی، یکباره چشم باز می کنی و می بینی که فاصله در بالای جدول به گونه ای شده که به لحاظ روانی هیچ تیمی قدرت مقابله با شما را ندارد و مثل فصل قبل از ده هفته مانده به پایان همه شما را قهرمان می دانند و حاضر به  انجام ادامه بازی ها نیستند.