پرسپولیس را از «قعر» نترسان

بی رحمی فوتبال؛ این سریع ترین کلیدواژه ای است که تماشای بازی دوشنبه شب پرسپولیس و الاهلی عربستان به ذهن می آورد. فوتبال را تیم ایرانی بازی کرد، اما نتیجه را سعودی ها گرفتند. نمایشی که پرسپولیس در این بازی ارایه داد، شاید به ندرت از یک تیم ایرانی در مسابقات بین المللی دیده شده بود. بازی مالکانه توام با پاس های متعدد و کلیدی، باز کردن بازی با ترفندهای مختلف و رسیدن به موقعیت گل با شیوه های متنوع، جانمایه بازی پرسپولیس بود. با این وجود فوتبال تصمیم گرفته بود روی بدش را به قرمزها نشان بدهد. بنابراین ساده ترین توپ ها گل نشدند، دروازه بان حریف شبی فوق العاده را پشت سر گذاشت و مرتکب هیچ اشتباهی نشد، ریباندها در موقعیت مورد نظر اتفاق نیفتاد و حتی توپ های تصادفی هم به مقصد نرسید. البته که نمی توان از کم دقتی مهاجمان پرسپولیس چشم پوشید، اما منصفانه باید گفت «فوتبال» در این فصل از لیگ قهرمانان با قرمزها خوب تا نمی کند. آنها نه از داوری شانس آورده اند و نه حوادث مسابقات به سودشان بوده. این شرایط درست برعکس وضعیت پارسال است؛ سالی که پرسپولیس با گل به خودی مرتضی پورعلی گنجی السد را برد و قرعه آسان تر الجزیره را پیدا کرد، اما همان تیم را هم با بخت و اقبال و در ثانیه های پایانی شکست داد تا وارد مسیری شود که آخرش اولین فینال آسیا بود.

فوتبال همین است؛ گاهی مثل پارسال همه چیز جور می شود تا تو برنده باشی و گاهی مثل امسال از در و دیوار بدشانسی می بارد. اینها را می شود درک کرد، اما آنچه هضمش دشوار به نظر می رسد واکنش ها به باخت پرسپولیس است. یک خبرگزاری تیتر زده: «تیم برانکو نه برنامه داشت، نه طراوت» و روزنامه دیگری با فونت هزار روی جلد نوشته: «نایب قهرمان آسیا که می گفتند این بود؟» واقعا آیا این قبیل موضع گیری ها و صرفا تحلیل بر اساس نتیجه نهایی، کمکی به فوتبال ایران می کند؟ با همین سبک از بازی اگر پرسپولیس فقط گل دوم را نمی خورد و مسابقه با گل لحظات پایانی شجاع خلیل زاده مساوی تمام می شد، همین رسانه ها از کام بک قرمزها و انگیزه و جنکجویی بازیکنان تا ثانیه پایانی حرف می زدند. حتی اگر شوت آخر سروش رفیعی هم چند سانتی متر اینطرف تر بود، می شد منتظر خواندن تحلیل های به اصطلاح کارشناسانه در مورد هنر برانکو و تعویض های طلایی او باشیم. این چه مدل کار کردن است؟ این چه مدل نگاه کردن است؟

عجیب است که ما هیچ وقت از گذشته درس نمی گیریم. آنهایی که امروز قعرنشینی پرسپولیس در گروه آسیایی اش را دستمایه شوخی و خنده یا انتقاد و حمله می کنند، باید اوایل لیگ پانزدهم را هم به یاد بیاورند؛ روزهایی که پرسپولیس با وجود ارایه نمایش های جذاب، برای اولین بار در تاریخ باشگاه به قعر جدول رده بندی سقوط کرد. آن روزها هم انتقاد کتره ای و چشم بسته زیاد بود، اما از دل آن خاکستر ققنوسی به پا خاست که در این سال ها همه از تماشای پروازش لذت بردند. امروز هم پرسپولیس در قعر جدول گروه آسیایی است و شاید حتی به مرحله بعد صعود نکند، اما با وجدان بیدار و چشم باز می توان تایید کرد که سرخ ها حتی از پارسال هم بهتر بازی می کنند و دست کم دو نمایش این تیم برابر السد در دیدار رفت و مقابل الاهلی در بازی برگشت، فوق العاده تماشایی بوده است. این تیم همچنان نشان می دهد آینده اش حتی می تواند از گذشته روشن تر باشد. اگر «دشمن» هستید که تکلیف روشن است و کارشکنی مایه تعجب نیست، اما اگر دشمنی ندارید و همچنان با قعر جدول و فینالیست آسیا تیتر می سازید، زشت است که فرق دوغ و دوشاب را نمی فهمید.