پرسپولیس را ندیده بودی آقای درخشان؟ / بهانه جویی از ترس شکست!

غرولند های حمید درخشان تمامی ندارد. او تا خود بازی غر می زد که چرا به اندازه کافی بازیکن ندارد و البته بیشتر به نظر می رسید دنبال توجیهی است برای ناکامی احتمالی مقابل سایپا، وگرنه چه دلیلی داشت که در فاصله چند ساعت مانده تا سوت شروع این بازی چندین بار مصاحبه کند و حرف های تکراری اش درباره مصدومان و محرومان پرسپولیس را دوباره به زبان بیاورد؟ آقای سرمربی پیش از سفر تیمش به ورزشگاه آزادی با ناامیدی می گفت: «تا آخرین ساعت های دیشب به این فکر می کردم که چطور ترکیب بچینم و چه بازیکنانی را به زمین بفرستم چون واقعا دستم خالی است. دراین باره جلسه ای را هم با همکارانم در کادر فنی برگزار کردیم و واقعا مانده بودیم که چه کنیم. در تیم بزرگی مثل پرسپولیس وقتی بازیکنان، آلترناتیو نداشته باشند، انگیزه شان کاهش پیدا می کند و همان اتفاقی می افتد که در بازی قبلی برای عباس زاده رخ داد. یعنی اگر ما یک ترکیب کامل هم در زمین داشته باشیم، روی نیمکت هیچ بازیکنی وجود ندارد. آخر فصل همه از من کارنامه می خواهند و من باید جواب پس بدهم اما وقتی بازیکنی در اختیار ندارم و آنهایی هم که هستند محروم و مصدوم هستند، نمی دانم چه کار کنم. یادم هست در سال 74 که در نیم فصل با استانکو به پرسپولیس آمدیم و تیم را قهرمان کردیم بهترین بازیکنان ایران را داشتیم. تیم آنقدر ستاره داشت که نمی دانستیم به کدامشان بازی بدهیم! وقتی تیم را ارنج می کردیم از اینکه نمی توانستیم از وجود بقیه استفاده کنیم، افسوس می خوردیم. حالا کاری به کیفیت بازیکنان نداریم اما خداوکیلی شرایط حالا با آن زمان یکی است؟ من الان آنقدر دستم خالی است که نمی دانم چه بازیکنی را بازی بدهم و روی نیمکت هم به اندازه کافی بازیکن ندارم! با این وجود برای گرفتن هر 3 امتیاز به بازی می رویم و امیدوارم با دست پر زمین را ترک کنیم.»

نشد یک بار پای حرف های حمید درخشان بنشینیم و این جمله را که «تا حالا چنین شرایطی را تجربه نکرده بودم»، نشنویم. او و این تکراری ترین حرفش را روزهای بسیاری است که پی در پی می بینیم؛ همانگونه که پیش از تصاحب نیمکت پرسپولیس، با یک مشت انتقاد عجین شده بود.

کاری نداریم که پرسپولیس از آنچه باید، چقدر فاصله گرفته و چقدر ناامیدمان کرده بود. آن تیم را اصلا نمی شد «پرسپولیس» خواند اما یک پرسپولیس بود و حمید درخشان و دیگر پیشکسوتان، در مقابلش. هر چه می شنیدیم، انتقاد بود و انتقاد؛ همه هم بجا. هیچ کس اما فنی حرف نمی زد و انگار خود علی دایی و تصمیم های غیرفنی اش جذابیت بیشتری داشتند. یکی از منتقدان هم همین سرمربی امروز پرسپولیس یعنی حمید درخشان بود که در سنگر بقیه پیشکسوتان علیه پرسپولیس موضع گرفته بود.

بیش از همه، این حرفش به یادمان مانده که «طرفداران پرسپولیس دوست دارند تیمشان قوی باشد و باید به این خواسته آنها احترام گذاشت. قبول دارم که پرسپولیس کمبود مهره دارد اما در حال حاضر هستند تیم هایی که گرچه همین نفرات پرسپولیس را هم در اختیار ندارند، با تاکتیک تر و با عملکردی بهتر در مسابقات ظاهر می شوند و الان هم در رده های بالاتر از پرسپولیس قرار گرفته اند.»

امروز اما حرف ها و انتقادهای حمید درخشان هم مثل جایگاهش، فرق کرده. او حالا سرمربی پرسپولیس است و دیگر نمی شنویم که این تیم و بازیکنانش را تمجید کند. هنوز البته انتقادهایی دارد اما مخاطبش همچنان کادر فنی پیشین است که چنین تیمی بسته. هر چند ترجیح می دهد به یاد نیاورد که کادر قبلی هم با همین تیم بازی می کرد. در تمام این چند هفته، حمید درخشان حتی یک روز را هم به سکوت نگذرانده. هر روز مصاحبه ای تازه دارد، با حرف هایی تکراری. از نداری های پرسپولیس می نالد و بی سر و سامانی باشگاه را به رخ می کشد اما دیگر حواسش به این نیست که پیشکسوتان در حمایت از او و تصمیم های درست و غلط او سکوت کرده اند و بازیکنانش آنقدر پول می گیرند که فکر اعتصاب حتی از ذهن شان هم نگذرد.

کاری به علی دایی نداریم که به او بیش از اینها انتقاد وارد بود اما حمید درخشان هم همان تیمی را در اختیار گرفته که پیش تر، دایی صاحب اختیارش بود. آقای سرمربی می گوید بازیکنانش آنقدر زیاد نیستند که برای قهرمان کردن تیمی در اندازه های پرسپولیس کافی باشند. دست های خالی اش را نشانمان می دهد و از بی مهره بودن تیمش گله دارد. راست هم می گوید؛ دستش آنقدر خالی است که اجرای ذهنیاتش را کفایت نمی کند اما مگر او نمی دانسته که قرار است همین تیم را بدهند دستش؟

حتی اگر همه تقصیرها را به گردن علی دایی بیندازیم که با تصمیم ها و انتخاب هایش در این دو فصل پرسپولیس را زمینگیر کرد، حمید درخشان می دانسته که قرار است همین تیم را تحویل بگیرد. او دیده بود که مهرداد پولادی پرسپولیس را پیچانده و از اول فصل دور و بر این تیم آفتابی نشده است. می دانست که پرسپولیس هفته های پیش از او را هم بدون سیدجلال و خلعتبری گذرانده و در دو بازی اول فصل حسین ماهینی را به خاطر محرومیت نداشته است. صادقیان اگر برای او بازی نکرد، بازی های پیش از تغییر کادر فنی را هم به خاطر محرومیت از دست داده بود و این را خود درخشان بهتر از هر کسی می دانست. پس دلیلی ندارد که حالا دوره بیفتد و نداشته هایش را روی هر دیواری بنویسد یا پولادی و حتی ماهینی را هم در جمع بازیکنانی بشمارد که بازی با سایپا را از دست داده اند!

اینجا یک عقبگرد به روزهایی که درخشان تازه به پرسپولیس رسیده بود هم بد نیست. برای بازخوانی صحبت های سرمربی به آن روزها برمی گردیم. به روزهایی که به جای غرولندهای امروز، امید بود و امید. این چند جمله فقط بخشی از امیدواری های حمید درخشان در آن روزها است: «شرایط تیم نسبت به روز اول خیلی بهتر شده و فقط به کمی زمان نیاز داریم تا به شرایط ایده آل برسیم»، «در این مدت سعی کردم از نظر روحی روانی روی بچه ها کار کنم و انگیزه آنها را بالا ببرم»، «در این چند روز بازیکنان در تمرین ها عملکرد خوبی داشته اند و من به داشتن این بازیکنان افتخار می کنم. آنها برای جبران نتایج بد گذشته همقسم شده اند و من ایمان دارم که این بازیکنان می توانند کارهای بزرگی انجام بدهند»، «اگر بتوانیم چند بازیکن بگیریم تیم ما تکمیل می شود»، «تمام بچه هایی که الان با تیم تمرین می کنند، بازیکنان باکیفیتی هستند»، «این پرسپولیس نیاز به حمایت دارد تا شرایطش درست شود»، «طوری پرسپولیس را درست می کنم که برای ماندنم اصرار کنند»، «یک مربی باید در زمین بازی و با کارنامه اش خود را به مدیران باشگاه تحمیل کند» و هزاران حرف مشابه که به گفته های امروز حمید درخشان کوچکترین شباهتی ندارد.

آقای سرمربی کیفیتی را که پیش تر در بازیکنان پرسپولیس می دید، دیگر نمی بیند و به نظرش مشکل این تیم را حضور چند بازیکن حل نمی کند. امیدی هم ندارد که این بازیکنان برایش کارهای بزرگ انجام بدهند. این را وقتی فهمیدیم که می گفت بازیکنانش برای قهرمانی کافی نیستند یا در کنفرانس پیش از بازی با سایپا وقتی که با صدایی لرزان می گفت مجبور است به یکسری بازیکن جوان اعتماد کند. منظورش از جوان، فرشاد قاسمی و شهاب زاهدی نبودند. همان بازیکنانی را می گفت که مهره های فیکس تیم دایی بودند و بعد از رفتن او نیمکت نشین شدند. حمید درخشان در واقع می خواست بی اعتمادی اش به بازیکنان پرسپولیس- همان باکیفیت هایی که قرار بود برایش کارهای بزرگی انجام بدهند- را باور کنیم و توقع مان را تا حداقل ها تعدیل کنیم.

می خواهیم دوباره از درخشان بپرسیم مگر بازیکنان پرسپولیس را نمی شناختی؟ چطور نمی دانستی که این بازیکنان چه کیفیتی دارند و آنقدر انتقاد می کردی؟ آن هم انتقادهایی که به قول خودت همه اش فنی بود. انتقاد فنی بدون هیچ شناختی؟ چطور ممکن است؟ ما چطور باورش کنیم؟ مگر نه اینکه بعد از تماشای چند روزه تمرین ها به این تیم با همین بازیکنانش امید بستی؟ این بازیکنان چگونه عوض شدند که فوتبالشان دیگر راضی ات نمی کند؟ و یک پرسپولیس متفاوت را وعده دادی؟  در یکی از همان روزها- بعد از اولین بازی برابر نفت مسجدسلیمان- بود که یک پرسپولیس متفاوت را وعده دادی. گفتی از سه، چهار هفته دیگر، تغییرهای پرسپولیس را همه خواهند دید. گفتی تیمی می سازی درست که هواداران آن را دوست داشته باشند. همینطور خودت. جمله آخرت این بود که «شک نکنید این زمان چند هفته ای که بگذرد، پرسپولیس متفاوتی را می بینید.»

البته که برای قضاوت، امروز خیلی زود است اما چند هفته ای که وام گرفته بودی تمام شده و ما همچنان همان پرسپولیسی را می بینیم که هیچ کس حوصله نمی کرد نمایش هایش را تا سوت پایان به تماشا بنشیند. این پرسپولیس همانی است که پیش تر علی دایی به ما معرفی کرده بود. فقط با این تغییر که حالا تمرین می کند و آن موقع از روزی یک ساعت تمرین هم فراری بود. برنامه ای هم نداشت که تمرینش کند. حالا اما برنامه دارد و باز همانی است که بود؛ همانقدر ناتوان و به اندازه آن روزها، شکننده.

آقای درخشان؛ گفته بودی این تیم را تنها آرامش به سرانجام خواهد رساند و همه پیشکسوتان و منتقدان سکوت کردند تا مبادا با حرف هایشان آرامش تان را بیازارند. خودت اما فراموش کردی که آرامش را پیش از همه، در درون خود باید جست. کسی نیست که این پرسپولیس را نشناسد و نداند که کمبود بازیکن چقدر آزارش می دهد. نداری های این پرسپولیس را همه لمس کرده اند اما آیا به رخ کشیدن هر روزه آنها دردی را درمان خواهد بود؟ اینکه هر روز بگویی تیمت تیم نیست و هر روز بنالی که بازیکن نداری تا امروز کدام مشکل را از پیش رویت برداشته که اینقدر بر ادامه اش پا می فشاری؟

البته که پرسپولیس بد بسته شده. دیگر همه می دانند که این تیم بازیکن ندارد، مدیر ندارد، مدیریت ندارد. تکرار این واقعیت ها تنها یک حاصل دارد و آن، کشتن اعتماد به نفس تیمی است که خودش را هم فراموش کرده. این تیم در کنار همه بدبختی ها و نداری هایش همین چند تا بازیکن را دارد که آنها هم روحیه می خواهند تا بتوانند قدمی از قدم بردارند، انگیزه می خواهند تا از پس آن برنامه هایی که می گفتی بربیایند.

پرسپولیس ابزار ندارد اما با انگیزه اش می تواند زنده بماند و حمید درخشان در قامت سرمربی، تنها کسی است که می تواند این انگیزه را به تیمش و به بازیکنانش تزریق کند. حتی شده با حرف ! او اما راه مخالف را در پیش گرفته و حرف هایی را بر زبان دارد که جز اینکه انرژی پرسپولیس را بگیرد، کار دیگری از دستش برنمی آید. پرسپولیس همین است آقای سرمربی. نکند آن را نمی شناختی؟ یا پیش از خودت ندیده بودی اش؟