پرسپولیس زیر رگبار تازیانه

این پرسپولیس که امروز به رگبار خبرهای دلهره آور بسته شده، دو ماه دیگر نماینده «ایران» در بزرگترین بازی قاره است. به خدا این بچه ها نماینده اسراییل و آمریکا نیستند، مال همین آب و خاکند؛ سرزمینی که لبخند، دیری است از آن کوچ کرده.

این پرسپولیس که امروز مفلس و مفلوک، هزار یورو هزار یورو گدایی می کند تا پول سرمربی سابقش را بدهد، همین دو هفته پیش تیم هایی را مبهوت کرد که ستاره های ده میلیون دلاری داشتند. این جوان ها با دست خالی و تن زخمی، بزرگترین شادی چند سال اخیر را برای مردم ساختند؛ کاری که شما با همه ثروت و امکانات مملکت نتوانستید انجامش بدهید.

خداوکیلی آخرین باری که یک خبر خوش به مردم دادید کی بوده؟ در مورد چه بوده؟ تورم؟ اشتغال؟ معیشت؟ کرونا؟ در این روزهای قحطی امید، در روزگاری که کودکان مان رویا ساختن را از یاد برده اند، پرسپولیس بدون بیرانوند و رضاییان و طارمی، بدون محرمی و سروش و مسلمان و حتی بدون ترابی و علیپور و نادری، با تتمه یک لشکر به تاراج رفته به فینال آسیا رسید. این بچه ها غیرت کردند و شادی را به خانه های مردم بردند؛ شما آنقدر عرضه دارید که همین تیم نصفه را نگه دارید یا قرار است پرسپولیس با دست و پای بسته به استقبال مهم ترین نود دقیقه تاریخش برود؟

شجاع و بشار در حالی در یک قدمی جدایی ایستاده اند که پرسپولیس همینطوری هم در فینال آل کثیر و پهلوان و امیری را در اختیار ندارد. آیا حواس تان هست؟ آیا اصلا برای تان اهمیتی دارد که بخشی از این مردم، چند صباحی خوش باشند و دلار سی هزار تومانی را از یاد ببرند؟ برند سرخابی ها یک کرور می ارزد و اگر شما با گردن کلفتی حق پخش تلویزیونی را از اینها دریغ نمی کردید، خودشان از پس کارهای شان برمی آمدند. حالا که آب را به روی این بچه یتیم ها بسته اید، لااقل در مهم ترین بزنگاه تاریخ گلوی خشکیده شان را تر کنید.

پرسپولیس تا همین جا چند میلیون دلار درآمدزایی کرده؛ وسط این فلاکت به تیم قرض بدهید و بعدا پس بگیرید. انصافا برای تان عار نیست یک عراقی که این همه پای باشگاه ایرانی ایستاده، قبل از فینال آسیا به خاطر صنار پول ول کند و برود؟ کاش لااقل به اندازه آن مدیر عربستانی که از شدت غصه به تیر دروازه تکیه زد و اشک ریخت، نسبت به مردم تان تعهد و دلسوزی داشتید. کاش...