پرسپولیس و برانکو؛ پادشاه قصه ها

شاید پرسپولیس پرافتخارترین تیم آسیا نباشد، اما احتمالا دراماتیک ترین و سینمایی ترین تیم قاره است. تاریخ پرفراز و فرود سرخ ها، مملو از درام های حماسی و به یادماندنی است؛ از آنها که مو به تن آدم سیخ می کنند. اگر جان هیوستون فقط یک بار «فرار به سوی پیروزی» را ساخت و هر چه معجزه به ذهنش می رسید در این فیلم جا داد، زندگی روزمره پرسپولیس با همین دست سناریوها پیش می رود. معجزه انگار عادت یومیه این جان سخت هاست؛  تیمی که 10سال پیش به دستور فیفا 6امتیازش را از دست داد، ولی به زانو در نیامد و در آخرین ثانیه فصل، جام قهرمانی را از دهان شیر بیرون کشید. پرسپولیس انگار عاشق شلاق خوردن و قد کشیدن است. حالا اما آنها بزرگ ترین چالش دنیا را برای فخرفروشی به تاریخ انتخاب کرده اند؛ یک نبرد دیوانه وار که حتی در بازی های کامپیوتری هم هیچ عاقلی به سمتش نمی رود، اما پرسپولیس جانش را کف دست گرفته و میلی متر به میلی متر به سمت هدف پیشروی می کند.

بعد از پیروزی باورنکردنی سرخپوشان بر السد، عکسی در فضای مجازی منتشر شد که مربوط به یکی از مسابقات گروهی فصل گذشته لیگ قهرمانان می شد. این تصویر را یک فوج ستاره اسم ورسم دار ساخته بودند که سه شنبه شب نشانی از هیچ کدام شان دیده نمی شد؛ از مهدی طارمی، وحید امیری، رامین رضاییان، سروش رفیعی، فرشاد احمدزاده و محسن مسلمان کوچ کرده تا انصاری و کمال محروم و ماهینی مصدوم. پرسپولیس اما در فصلی که از جذب بازیکن محروم بود، همه این نفرات را از دست داد و خم به ابرو نیاورد. سخت است که فقط با 10بازیکن به جنگ غول فوتبال آسیا بروی. سخت است که آدام همتی و شایان مصلح و احسان علوان زاده و سعید حسین پور را بفرستی به جنگ ژاوی و گابی و عفیف و هیدوس و بغداد که بعد از 6 هفته، با تفاضل گل مثبت 26بر صدر جدول لیگ ستارگان تکیه زده و پادشاهی می کنند. سخت است که سیامک نعمتی را بگذاری دفاع راست و تازه داور سریلانکایی در همان دقیقه یازدهم بازی با کارت زرد سختگیرانه اش او را عصا به دست کند. سخت تر از همه اینها اما آن است که حتی سرمربی ات، بنیانگذار تاج و تخت و معمار عصر جدیدت را هم کنار زمین نداشته باشی. حتی نفس کشیدن هم در چنین فضایی دشوار است، چه برسد به جنگیدن و رؤیای پیروزی ساختن. پرسپولیس اما همه این کارهای سخت را انجام داد، چون ژن این باشگاه به شور و حماسه سرشته شده، چون این بچه ها از تبار محالات و طایفه غیرممکن ها هستند. آنها در شبی بردند که گزارشگر بازی از ثانیه صفرش آماده روایت یک شکست سنگین بود. پیمان یوسفی 90 دقیقه جمله کریه و کلیشه ای «چیزی از ارزش های بچه های ما کم نشد» را کنج زبانش نگه داشت و آخرش قورت داد، چون پرسپولیس نشان داد حتی با دست و پای بسته و تن کبود از ترکه های دوست و دشمن هم می شود شورید و شادی ساخت.

این پرسپولیس مجنون، الجزیره را در ثانیه های پایانی برد و الدحیل را هم نیمه دوم در هم کوبید. آنها حالا در آخرین دقایق بازی رفت با السد، قهرمان قطر را هم نقره داغ کرده اند و تنها یک نفس تا فینال نوبرانه آسیا فاصله دارند. پرسپولیس دارد کلکسیون درام هایش را به شکل حیرت انگیزی کامل می کند، اما حتی اگر این حماسه تکمیل هم نشد، تاریخ باشگاه تا ابد نباید پایمردی و سختکوشی این نسل را از یاد ببرد. این بچه ها کاری کردند که مهندس ژاوی تبدیل به کارگر ساده شود و عفیف پرادعا، مثل علیرضا عباسفرد برق شیراز مجبور شود توپ را از دست گلر بقاپد. در این پرسپولیس، همه چیز به هم می آید؛ شاید نوعی تناسب باشکوه برقرار است بین بازیکنانی که ماندند و جنگیدند و البته هواداران بامعرفتی که یک دهه سختی و سرکوفت را پشت سر گذاشتند تا به این روزهای روشن برسند. این آسمان آفتابی، حق همه شماست؛ نوش جان!