پرسپولیس و تازیانه خاطرات / بازنده؟ علی دایی!

حميد درخشان و يحيي گل محمدي رودرروي يكديگر قرار گرفته اند تا نيمه نهايي جام حذفي را برگزار كنند. با اين وجود هر اتفاقي در اين مسابقه رخ بدهد، علي دايي بازنده است! اگر درخشان ببرد و به يك قدمي جام برسد، تكليف روشن است؛ او به قول خودش خرابه دايي را تحویل گرفته و از دل آن گنج هايي مثل پيروزي در داربي و راهيابي به فينال جام حذفي را بيرون كشيده است. اگر هم يحيي ببرد، باز دايي بازنده است؛ كسي كه به ناحق جاي مربي محجوب و آينده داري مثل گل محمدي را غصب كرد و جلوي رشد و پيشرفت پرسپوليس با او را گرفت! مي بينيد؛ محكمه هاي فوتبال ايران به همين راحتي برپا مي شوند و حكم نهايي شان هم هميشه همان چيزي است كه ما دوست داريم. اين فضا، بي گمان حاصل دست و پا زدن هاي ذهن واپس گراست؛ ذهني كه غرق در گذشته مانده و قصد ندارد آغوشش را به روي آينده باز كند. براي چنين تفكري، صد البته يكي مثل علي دايي مي تواند يك قرباني مطلوب باشد، يك متهم ابدي! امروز هم بهانه اي تازه براي کوبیدن این مربی پیدا شده؛ اینکه یحیی پرسپولیس را برد و شادی نکرد. عجبا!

وضع جالبي است؛ یک لیست بلند بالا از مقایسه ها هستند که علی دایی طرف بازنده همه آنهاست. شادی کردن دایی با شادی نکردن گل محمدی مقایسه می شود، قیمت دایی با قیمت استیلی مقایسه می شود، کادر فنی دایی با کادر فنی دنیزلی مقایسه می شود، دانش دایی با دانش کرانچار مقایسه می شود، سابقه حضور دایی در پرسپولیس با سابقه درخشان مقایسه می شود و محبوبیت دایی با محبوبیت کریمی مقایسه می شود. البته که او همیشه مغلوب است. درست مثل این است که قد لیونل مسی را با قد توماس مولر، فیزیک مسی را با فیزیک زلاتان، سرزنی مسی را با سرزنی رونالدو و دستمزد مسی را با دستمزد آگوئرو مقایسه کنیم و بعد به این نتیجه برسیم که کاپیتان تیم ملی آرژانتین عجب بازیکن مزخرفی است!

آدم های وزارت ورزش می گویند علی دایی برای هفت بازی، از پرسپولیس دو میلیارد تومان گرفته است. آقای گل فوتبال ملی جهان حالا احتمالا دارد با این پول از زندگی اش لذت می برد، اما ذهن خیلی از پرسپولیسی ها هنوز گرفتار اوست؛ اینکه اگر دایی مانده بود چه می شد و چه می کرد. ذهن های واپس گرا هرگز نمی توانند خودشان را از این پیله ها رها کنند و دست از کند و کاو آلترناتیوها بکشند. کافی است در هر جمعی که تنها پنج پرسپولیسی حضور دارند، نظر آنها را در مورد مربی دلخواه شان برای حضور روی نیمکت سرخپوشان بپرسید تا معلوم شود چه تضارب آرای وحشتناکی در این مورد وجود دارد. کاش وقتی هیچ دو نفری روی یک گزینه اشتراک نظر ندارند، حداقل می آموختیم که به امروز بیندیشیم و خودمان را بیهوده درگیر تسویه حساب های کودکانه نکنیم. اینجا یک نفر دلش شور افشین قطبی را می زند، بی آنکه انصاف بدهد کارنامه امپراطور درست از لحظه به صدا درآمدن سوت پایان لیگ هفتم به سختی می‎ تواند قابل دفاع باشد، یک نفر به زلاتکو کرانچار می اندیشد، بی آنکه یادش بیاید او در نیم فصل کسالت آوری که سرمربی پرسپولیس بود، چه انتقادات تندی را تحمل کرد، یک نفر هنوز دلش برای یحیی گل محمدی می تپد، بی آنکه مساوی های ملال آور او در لیگ یا پیروزی های به شدت غیرمنصفانه اش مقابل ذوب آهن و داماش در جام حذفی را به خاطر بیاورد...

داستان همیشه همین است. همین فردا اگر حمید درخشان پرسپولیس را تحویل بدهد و برود دنبال زندگی اش، حتما بعضی از منتقدان کنونی اش به یکدیگر یادآوری خواهند کرد که او مثلا از هادی نوروزی چه فوتبالیست بهتری ساخته بود یا چگونه می توانست خیلی از عقب افتادن های تیمش را در حین مسابقات مختلف جبران کند. دنیا خودش را با دغدغه «آینده» مشغول کرده است، ما اما هنوز درگیر این داستان پیش پا افتاده هستیم که یحیی گل محمدی بعد از صعود تیمش لب هایش را می گزید تا بالا و پایین نپرد و احتمالا به همین دلیل حق دارد دوباره سرمربی قرمزها شود! تا وقتی در گوشه ذهن مان نیمکت پرسپولیس عروس هزار دامادی است که آن را فقط  برای مربی محبوب خودمان می خواهیم، اوضاع از این بهتر نخواهد شد. این تیم مدام لطمه می خورد و مدام بر تعداد کسانی که قرار است دلتنگ شان شویم افزوده می شود!