پرسپولیس و خلیج فارس؛ جانم را بگیر، نامم را نه!

1- سرانجام پس از هفته ها کش و قوس فراوان و انتشار اخبار ضد و نقیض، محمدرضا خلعتبری لیگ اسم جعلی امارات را به قصد زادگاهش ترک کرد تا در تورنمنتی توپ بزند که عنوان حقیقی و ابدی «خلیج فارس» را یدک می کشد. تردیدی نیست که امروز همه عاشقان وطن و هر آن کس که هنوز حس میهن دوستی اش را زنگار نگرفته، باید از وقوع این اتفاق خوشحال باشند. استقلالی و سپاهانی و تراکتوری و پرسپولیسی فرقی ندارند؛ اگر ملی پوش ما در لیگی توپ می زد که اسمش تجاوز عربی به حیثیت معنوی این آب و خاک است، همه مان دوش به دوش هم و بدون استثناء تحقیر می شدیم. بازگرداندن خلعت به ایران اما، سیاسی ترین رفتار تاریخ فوتبال کشورمان بود؛ آنجا که ایرانی ها نشان دادند بعد از دو دهه تجارت با امارات و کسب ثروت فراوان از باشگاه های این کشور، به مناسبت تغییر نام لیگ شیوخ نه تنها این پیوند سودآور را برای همیشه قطع می کنند، بلکه حتی حاضرند هزینه بدهند تا آخرین سربازشان را هم پس بگیرند و هیچ نشانه ای از خودشان در این تاریخ دزدی کثیف باقی نگذارند.

2- تاریخ خطاب به آنهایی که هنوز معنای این همه سماجت را نفهمیده اند، حرف های زیادی برای گفتن دارد. اتفاقا لازم نیست زیاد هم راه دوری برویم. توجه کنید لطفا؛ 29 فرودین ماه همین امسال قرار بود ایران و امارات در یک بازی دوستانه به مصاف هم بروند، اما تنها چند روز قبل از موعد برگزاری این مسابقه فدراسیون فوتبال امارات طی نامه ای به تهران به شکل یکطرفه و گستاخانه این بازی را لغو کرد. دلیل اتخاذ این تصمیم اینطور در نامه مزبور توضیح داده شده بود؛ سفر محمود احمدی نژاد به ابوموسی! طرف عربی به همین راحتی و به بهانه حضور رییس دولت دهم در یکی از نقاط کشور خودمان –که جزو معدود رفتارهای قابل دفاع احمدی نژاد بود- تعهداتش را نادیده گرفت و بازی تدارکاتی اش را با ما به هم زد. واکنش فدراسیون محترم به این ماجرا البته سکوت مطلق بود. حتی تیم حقوقی این مجموعه که امروز مثل بلبل سخنرانی می کنند و از رویای خوش غلبه بر اماراتی ها در دادگاه فیفا سخن می گویند هم هیچ عکس‎ العملی به تخلف آشکار مقامات این کشور نشان ندادند. آنها به ما اجازه مسافرت به جزیره ای صددرصد ایرانی را ندادند و پای تبعات مالی و حقوقی اش هم ایستادند. برخی از ما اما، در مورد جلوگیری از حضور بازیکن تیم ملی مان در لیگ قلابی آنها به تردید افتاده بودیم. عجبا!

3- باشگاه پرسپولیس و آبراهه خلیج فارس، یک شباهت عجیب تاریخی به هم دارند؛ اینکه در مورد هر دوی آنها، پروژه تغییر اسم با پایمردی و مقاومت کاملا مردمی به شکست انجامیده است. بعد از انقلاب اسلامی هواداران تیم سرخپوش پایتخت با تمام توان شان در برابر جریانی ایستادند که واژه «پرسپولیس» را نوعی بیماری طاغوتی می پنداشت و برای درمانش، نسخه هایی از جنس آزادی و پیروزی تجویز می کرد. دولت با همه قوا دست اندرکار جعل شده بود، مردم اما آنقدر روی نام محبوب شان پافشاری کردند که در نهایت دستان جاعل به علامت تسلیم بالا رفت. حکایت ما با خلیج تا ابد فارس هم همین است. هرچقدر دولتمردان ایرانی در این مورد اهل مسامحه و تساهل اند و در مقابل زیاده خواهی همسایگان، زیر سبیل شان اتوبان دوطبقه زده اند، اغلب مردم حساسیت شان را نسبت به موضوع حفظ کرده اند؛ صفحه درست می کنند، ایمیل می زنند، فیلم کوتاه می سازند و هر کاری از دست شان بر بیاید برای مقابله با هتاکی اعراب آن سوی آب انجام می دهند. در نهایت هم آنچه باعث شد افتتاحیه شرم آور لیگ اسم جعلی امارات هیچ میهمانی با شناسنامه ایرانی نداشته باشد، تلاش، پیگیری و مطالبه گری پررنگ همین مردم در فضاهای مجازی و حقیقی بود. در غیر این صورت، دولت نه تنها کوچکترین گامی در این مورد برنداشت، بلکه بیشتر رسانه هایی که با بودجه اش تامین می شوند حداکثر تلاش شان را برای به سرانجام نرسیدن این پروژه به کار گرفتند؛ از برنامه های تلویزیونی پایش و بیست و سی که انگار قسم خورده هرگز کنار افکار عمومی نباشد، تا رسانه مکتوبی که هر روز با یک پنجم قیمت چیپس و پفک روی کیوسک می آید.

4- خلعت برگشت، بدون تخصیص اعتبار از اموال عمومی هم برگشت، اما هنوز راه برای بیداری و هوشیاری مسوولان خواب زده ایرانی مسدود نشده است. کسی دست دولت و وزارت خارجه اش را نبسته که این موضوع را پیگیری نکند. کسی مزاحم حقوقدانان اهل شعار فدراسیون نشده که ماجرای اسم جعلی لیگ امارات را در محاکم بین المللی دنبال نکنند. کسی فدراسیون فوتبال را کر و کور نکرده که با وضع یک قانون ساده، از مهاجرت بقیه بازیکنان ایرانی به لیگ امارات جلوگیری نکند. مردم کار خودشان را کردند آقایان. نوبتی هم باشد، نوبت شماست؛ شمایی که البته همیشه ته صف عملگرایی ایستاده اید!