پرسپولیس و دایی را با هم بکشید

 قابل پيش بيني بود. مي شد از همان ابتدا حدس زد در جدال نابرابر وزارت ورزش با علي دايي، پياده نظام ها هم رخ نمايي كنند و از تريبون هاي دولتي براي كوبيدن كساني كه مردم از آنها خاطرات به يادماندني دارند، استفاده نمايند.  آنهايي كه سهم فوتبال در شادي هاي جامعه را ناديده مي گيرند، هر بار پاي استدلال هاي شان لنگ مي زند، به قياس فوتبال و ديگر رشته ها مي پردازند. قياسي كه هيچ مبناي علمي ندارد. اقبال عمومي به يك رشته، تعيين كننده ترين مساله اي است كه خواهي نخواهي در قياس ها بايد ديده شود. وزارت ورزش شمشير عريانش را از نيام بيرون كشيده تا گل به خودي بزند و پرسپوليسي ها بين يارگيري من تو من با غضنفر و مارادونا، ناچارند اولي را مهار كنند.

پرسيده اند دو ميليارد تومان چقدر مي شود؟! پاسخش روشن است. بخش اندكي از دست مزد مربيان خارجي است كه مي آيند با دست رنج مربيان داخلي، توفيقاتي را به نام خود سند مي زنند و ارز مملكت، پولي كه در دوران تحريم ها به زحمت وارد مملكت مي شود را به آن سوي مرزها مي فرستند. راستي سهم يارانه مردم و حقوق اساتيد دانشگاه در اين موارد هم ديده مي شود، يا فقط براي خودي ها شاخ و شانه مي كشيم؟

مديراني كه از صدقه سر ورزش به همه جا رسيده اند و بچه هاي خردسال شان هم راننده شخصي دارند، چگونه حكم به زير سوال بردن كسي مي دهند كه طحال پاره اش و زخم هاي متعددش براي مردم نماد وطن دوستي است؟ چقدر قيمت گذاري مي كنيد؟ علي دايي آيا در اين ماجراي دو ميليارد براي خود سهمي خواسته است؟ او به قول يكي از بازرگانان مطرح كشور، بعد از نفت و زعفران و پسته، بيشترين ارزآوري را براي كشورمان داشته است. دارايي امروز علي دايي مرهون سال ها فوتبال در بالاترين سطحي بود كه خيلي ها را تا نيمه شب براي تماشاي هنرنمايي اش بيدار نگه مي داشت.

انگ هاي مالي به او نمي چسبد و تلاش كنندگان اين عرصه عرض خود مي برند و زحمت ما مي دارند. علي دايي سال هاست در اين مملكت سالم زيسته و مخالفانش براي زمين زدن او، كم تلاش نكرده اند، اما عزت و ذلت دست خداست. نوشته اند علي دايي نبايد توقع داشته با شد هزينه همه رشته ها را به حساب تيم او بريزند. «تيم او»؟ پرسپوليس اگر متعلق به علي دايي بود كه تكليف فرق مي كرد، اما امروز كساني خود را تيم باشگاه مي دانند كه نشان داده اند كوچك ترين شناختي از فضاي فوتبال ندارند.

چيدن كلمات در كنار هم، به نيت تقابل مردم و اقشار مختلف جامعه با فوتبال و فوتباليست ها ترفند نخ نماشده اي است كه بايد براي استفاده كنندگان آن افسوس خورد. اگر پرسپوليس تيمي است كه نه كسي را خوشحال مي كند نه هواداري را به ورزشگاه مي كشاند، ونه برآيندي براي جامعه دارد، چرا آن را واگذار نمي كنيد؟! و هر بار بحث واگذاري را با ماده و تبصره اي به فرداهاي نيامده موكول مي كنيد؟!

انتظار از دولت اميد و تدبير دكتر حسن روحاني بيش از اين بود که اين ورزش را به دست كساني بسپارد كه با خودخواهي و به نيت خودنمايي، حتي خواسته مردم را هم ناديده بگيرند. امروز كافي است عملكرد وزارت ورزش در بوته نظرسنجي مردم قرار بگيرد تا بدانيم در همين مدت كوتاه چه ها كه نكرده اند.

نویسنده: بهرام میرشیبانی