پرسپولیس گلاویز با خودی ها!

«‏اگر مسئولیت بیابان صحرا را به بخش دولتی واگذار کنید بعد از گذشت پنج سال با کمبود شن مواجه می شوید!» این جمله مشهور از میلتون فریدمن اقتصاددان برنده نوبل را ما ایرانی ها به خوبی درک می کنیم. اگر هنوز کسی به آن باور ندارد، خوب است به حال پرسپولیس در این روزها نگاه کند.

تیمی که در پنج سال گذشته چهار بار پیاپی قهرمان لیگ برتر شده، دو بار سوپرجام برده، یک بار جام حذفی را کسب کرده و دو بار به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیده است، دقیقاً مثل یک تیم ورشکسته با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می کند. مگر می شود تا این اندازه در زمین موفق و بیرون از زمین شکست خورده بود؟ بله! می شود.

پرسپولیس شبیه غول سرمستی است که بعد از پیروزی بر همه حریفان حالا دارد با خودش گلاویز می شود و چه بسا موفق به نابودی خودش شود.

این بار نه توطئه رقیبان در کار است و نه AFC و عربستان و ... بازیکنان و کادر فنی و کادر مدیریتی علیه هم افشاگری می کنند. بعضی بازیکنان عدد و رقم بیشتری می خواهند، بعضی تهدید به ترک باشگاه و رفتن می کنند، کسانی دست به اعتصاب می زنند و  هواداران نگران در این میانه گاهی حق را به بازیکنان می دهند که در این آشفته بازار اقتصادی آنها هم پول بیشتری دریافت کنند، گاهی شکایت می کنند که پس آن همه دم از عشق و تعصب زدن تان چه بود؟ گاهی با جیب خودشان مقایسه می کنند و می گویند در این شرایط کرونا و فروپاشی اقتصادی حال هر کس بد باشد، جیب بازیکنان وضعش خوب است، گاهی علیه مدیران باشگاه شعار می دهند، گاهی می گویند اصلاً فوتبال تعطیل شود و ... .

در این مجادله می شود به هر کدام از طرفین حق داد. پیش تر هم نوشته بودیم که در عصر حکمرانی پول، برای دل هوادار و عشق پیراهن و ... شوخی بی مزه ای است.

ژاوی و رائول و گوآردیولا و باتیستوتا و دونادونی و ... هم در سال های پایانی فوتبال به کشورهای حوزه خلیج فارس آمدند و نان و خاویاری خوردند و رفتند. این گونه دلار جمع کردن ها طبیعی است. از سوی دیگر این کشورها برای بازیکنان ما به سکوی پرش تبدیل شده اند. نیم بیشتر لژیونرهای فوتبال ما حتی اگر در تیم ملی درخشیدند از لیگ های عربی راهی اروپا شدند اما موضوعی که اینجا جلب توجه می کند غلبه دلار بر افتخار است.

چند بازیکن پرسپولیس در روزهایی دارند باشگاه را به خاطر درآمد بیشتر ترک می کنند که تا چند هفته دیگر این بخت را دارند که لیگ قهرمانان آسیا را فتح کنند. بزرگترین افتخار باشگاهی در فوتبال ایران که آخرین نسل فاتح آن الان بالای 50 سال سن دارند!

چطور ممکن است یک بازیکن فوتبال چنین موقعیتی را به آسانی هدر بدهد؟ یعنی واقعاً فوتبال را فقط یک حرفه برای درآمد نگاه می کنند و برایشان مهم نیست که بعد از بازنشستگی در ویترین افتخاراتشان جام ارزشمندی باشد یا نه؟

این فقدان عطش و ولع جای تعجب دارد وگرنه هیچکس از پول بدش نمی آید و اتفاقاً در این روزها حتی پرهیزگارترین آدم ها هم می دانند بدون آن زنده ماندن مقدور نیست چه رسد به زندگی کردن!

پیش از این بازیکنان به مراتب بزرگتری مانند علی دایی، کریم باقری، علی کریمی، مهدی مهدوی کیا، ناصر محمدخانی، فرشاد پیوس، مهدی طارمی و ... هم پرسپولیس را ترک کرده و به تیم های دیگر رفته اند و پرسپولیس کماکان بزرگ مانده است. غیر از این است که همین تیم بدون علی علیپور، مهدی ترابی و علیرضا بیرانوند سه ستاره کلیدی به فینال آسیا رفت؟ حالا دیگران هم می توانند بروند اما سوال کماکان به جاست که چرا بازیکنان ایرانی این همه زود اشباع می شوند و واقعاً برای یک مشت دلار به راحتی از افتخار می شود گذشت؟ لابد می شود!»